Παγιδευμένος αμετάκλητα στο σύμπλεγμα παθιασμένου αλλά ανευόδωτου έρωτα και ανεκπλήρωτης επιθυμίας, ο Pall Jenkins είναι καταδικασμένος όπως η εμφατική μαύρη καρδιά του εξωφύλλου να έλκεται αέναα απ' τον ιστό που ο ίδιος δημιούργησε γύρω του καθώς, αφού πλανήθηκε πρόσκαιρα σε ελαφρότερες ατραπούς, η επιστροφή του έχει αυτή τη φορά την βαρύτητα του τελεσίδικου. Αισθάνεται ότι θα μείνει εδώ ("this is my home, this is my grave" -'The Waiter #5') κι έτσι, εξορκίζει τους δαίμονές του αφήνοντας να τον σαγηνέψουν εκείνοι χωρίς μελοδραματισμό ή αυτολύπηση, γνωρίζοντας ότι η αποδοχή σημαίνει και την υπέρβαση.
Μετά λοιπόν την προσωρινή μεταμφίεση σε μυθιστόρημα έρωτα και μυστηρίου (όπου κι ο Jenkins ενδύθηκε το alter-ego του Paolo Zappoli) για το 'Amore Del Tropico', η Λιτανεία της Μαύρης Καρδιάς γυρνά αναπόφευκτα στο γνώριμο ημιφωτισμένο περιβάλλον της κι ο Jenkins στις δραματικές εξιστορήσεις φλογερών αλλά βασανισμένων ερώτων. Αυτή την φορά όμως προσθέτει και την δηκτική αλληγορία για την σημερινή κατάσταση της χώρας του: η διαστρέβλωση της πραγματικότητας θα μπορούσε να οφείλεται στον μοιραίο έρωτα ή την κρατική παραπλάνηση ('The Spell'), οι ανικανοποίητες επιθυμίες γίνονται πικρή καταγγελία ("we can't change the choice, we can't lose our voice" -'The Fix') κι η σκιά του big brother βαραίνει το 'GPS' ("all our fears are fed, all our thoughts are read").
Η οικονομία των λέξεων είναι βέβαια ωριμότητα, όπως φυσικά κι αυτή των ήχων καθώς το δίδυμο του Jenkins με τον πολυοργανίστα Tobias Nathaniel, μετά το πολυπρόσωπο άνοιγμα του 'Amore', παγιώνεται στα απαραίτητα κι οι πενταμελείς πλέον ΒΗΡ εμφανίζονται λιτοί αλλά συμπαγείς και πολυδιάστατοι: το βιολί του Matt Resovich χρωματίζει με απειλητικούς, μελαγχολικούς ή δραματικούς τόνους τις ανατριχιαστικές ατμόσφαιρες που δημιουργούσε παλαιότερα το πριόνι του Jenkins (που επιστρέφει μόνο στην πέμπτη κατάθεση του 'The Waiter', sequel που κρατά απ' το ξεκίνημά τους), ο Jimmy LaValle προσθέτει ουσιαστικές υπογραμμίσεις στα πλήκτρα όταν αφήνει το μπάσο όπου δημιουργεί σθεναρό δίδυμο με τον Joe Plummer, κι ο τελευταίος βρίσκεται συχνά στο προσκήνιο με τα ευρηματικά κρουστά του.
Για πρώτη φορά οι ΒΗΡ λειτουργούν σαν group και εφαρμόζουν την νέα αυτή κι ευέλικτη δυναμική με οξυδέρκεια, για να διευρύνουν την οικεία πλέον απογυμνωμένη αισθητική τους. Ανεβάζουν το tempo όταν το επιθυμούν σε rocker όπως το δυσοίωνο 'The Fix' ή το επίσης πολύ καλό 'GPS', ανοίγονται στην ονειρική americana ('To Bring You Back') αλλά και την soul (το υπέροχο 'The Letter'), συνήθως όμως προτιμούν το ύφος της αρχικής τριλογίας και, αν το 'Return To Burn' και οπωσδήποτε το 'The Waiter' μοιάζουν να έρχονται από εκεί, τραγούδια όπως τα 'The Replacement', 'Tangled' και βέβαια το κορυφαίο ομώνυμο εμπλουτίζουν χωρίς όμως να ελαφρώνουν τις γνώριμες στοιχειωμένες ατμόσφαιρες που διαποτίζονται παντού από την επική μελαγχολία του Jenkins.
Μελαγχολία και σκοτεινό πάθος λοιπόν, στωϊκότητα αλλά και υπέρβαση καθώς ο Jenkins, μακριά από την κοινότοπη δραματοποίηση, υψώνεται επάνω από τα -συναισθηματικά- συρματοπλέγματα που τοποθετεί γύρω του (και εικονογραφεί στο artwork) παρασέρνοντας τον ακροατή που, γοητευμένος, βλέπει την λιτή μεγαλοπρέπεια να γίνεται αυτονόητη. Οι ΒΗΡ διϋλίζουν εδώ την εμπειρία από τις συνεργασίες, τα side project και τους πειραματισμούς των τελευταίων χρόνων για να προωθήσουν την τραγουδοποϊα τους με μια δουλειά που στέκεται δίπλα στο (κορυφαίο της τριλογίας) '2' κι οπωσδήποτε ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς που διανύουμε. "Please forgive me for this spell I am under" τραγουδά ο Jenkins, μάλλον όμως εμείς είμαστε που θάπρεπε να το πούμε αυτό Pall.