Magic potion
Τα ηλεκτρικά blues του Mississippi ήταν απ' την αρχή ο κλήρος του Dan Auerbach, από τότε που, σχεδόν παιδί ακόμη, μοιραζόταν το πάτωμα (και τις κατσαρίδες) του Junior Kimbrough κι άλλων της παλιάς σχολής προκειμένου να πάρει τα μυστικά της κιθάρας τους, αυτονόητος ήταν λοιπόν ο δρόμος που διάλεξε όταν μαζί με τον φίλο του Pat Carney αντιμετώπισαν το φάσμα της καταραμένης ανεργίας. Πέντε χρόνια (κι αρκετό bourbon) αργότερα, οι Black Keys εξακολουθούν με συνέπεια να βγάζουν απ' το υπόγειο garage τους βρώμικα blues που γεφυρώνουν την παράδοση με το σήμερα, κρατώντας πεισματικά την ακατέργαστη λιτότητα που είχαν απ' το ξεκίνημα.
Αρκεί βέβαια η συνύπαρξη των δύο αυτών λέξεων (blues και garage) στην ίδια φράση για ν' αρχίσει κι ο αντίλογος, καθώς είναι αλήθεια πως ελάχιστα χρειάζεται ο πλανήτης έναν ακόμη αναβιωτή που θ' ανακυκλώσει τον Jon Spencer ή εκείνο το διάσημο ζευγάρι. Όπως όμως δηλώνει -άθελα- και τ' όνομά τους οι Black Keys βρίσκονται στον αντίποδα των White Stripes και, με κάθε νέα δουλειά καταθέτουν πειστήρια που βεβαιώνουν την θέση τους στην γενεαλογική γραμμή απ' τον Lightnin' Hopkins και τον Muddy Waters στον Junior Kimbrough, τον R.L. Burnside και μέχρι τον Jimi Hendrix και τους Led Zeppelin.
Η τέταρτη αυτή δουλειά τους βρίσκει στις αγκάλες πολυεθνικής, σημείο καμπής που για τους περισσότερους σημαίνει την απαρχή εξαργύρωσης της μέχρι τώρα πορείας. Λίγες όμως νότες μέσα στο 'Just Got To Be' κι είναι φανερό ότι οι νεαροί απ' το Akron του Ohio το εισπράττουν σαν αυτοπεποίθηση, που τους επιτρέπει ν' απογυμνώσουν ακόμη περισσότερο τον ήχο τους και να τον αφήσουν ωμό και τραχύ. Έχουν επίσης αυτή τη φορά την δυνατότητα καλύτερης παραγωγής, που αναδεικνύει τα riffs και τα licks της κιθάρας αλλά και την διακριτικά ουσιαστική παρουσία του Carney στα drums που μπορεί να ενσωματώνει ακόμη και hip-hop ρυθμούς, αφήνοντας χώρο για την απείθαρχη (όπως αρμόζει σε γνήσιο bluesman) φωνή του Auerbach που ακούγεται σαν να πέρασε δεκαετίες στο μεγάλο δέλτα.
Βάναυσα blues λοιπόν γεφυρωμένα με '70's hard rock, εξωραϊσμένα με riffs που μαστιγώνουν ('Just Got To Be', 'Strange Desire' ή 'Your Touch') και σκληρές μπαλάντες ('Just A Little Heat', 'Elevator'), μαζί με την κορύφωση του 'Modern Times' -οργισμένο κατηγορώ για τις κατεστραμμένες ζωές των λιγότερο προνομιούχων στην Νέα Ορλεάνη, δείχνουν τον δρόμο προς το μέλλον για το διαχρονικό αυτό ιδίωμα. Υπάρχουν όμως και γεμίσματα, τραγούδια κοινότοπα που δείχνουν την δυάδα σε συνθετική κάμψη και σηματοδοτούν μάλλον την εξασθένιση της κεκτημένης ταχύτητας απ' το εξαιρετικό 'Rubber Factory', που φαίνεται πως ήταν η κινητήρια δύναμη εδώ. Ξεπερνούν λοιπόν θαρραλέα οι Keys τον σκόπελο της ανέλιξής τους στην εταιρική κλίμακα, σκοντάφτουν όμως στον εαυτό τους καθώς εδώ στέκονται τελικά -λίγο- χαμηλότερα απ' τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά και τις δικές μας προσδοκίες.
