Κάποιοι ανακάλυψαν μόλις πρόσφατα ότι βορειότερα από τις πολιτείες κατοικούν κι άλλοι εκτός από τις πολικές αρκούδες και δημιούργησαν το hype της καναδικής σκηνής, ο Stephen McBean όμως βρίσκεται μια ήπειρο μακριά, όσο απέχει δηλαδή το Montreal όπου επικεντρώνονται τα φώτα της επικαιρότητας απ' το Vancouver. Επιπλέον, αισθάνεται όπως φαίνεται αποξενωμένος από την εποχή του και την ασχήμια που βλέπει γύρω του, συναισθήματα που θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ασφυκτικά ώστε να δημιουργήσει ένα ακόμη σχήμα προκειμένου να αναζητήσει διέξοδο, στον σκοτεινό αντίποδα των Pink Mountaintops που αποτελούν την παράλληλη ενασχόλησή του.
Η απουσία πρωτοτυπίας συνεχίζεται και στο περιεχόμενο της πρώτης αυτής ολοκληρωμένης δουλειάς των Black Mountain, καθώς ο McBean στρέφεται στα ψυχεδελικά '60's και τα '70's μαζί με το hard rock που άνθισε τότε για να διατυπώσει την αντιπρότασή του. Τα βρώμικα sabbath-ικά (μετέπειτα stoner) riffs συνδυάζονται λοιπόν με την velvet-ική ψυχεδέλεια αλλά και μερικές από τις σκοτεινότερες floyd-ικές ατμόσφαιρες για να υπογραμμίσουν την δυσαρέσκεια του McBean σε τραγούδια που σιγοκαίνε χωρίς να ξεσπούν. Φανερή βέβαια κι η εμπειρία του, καθώς διατηρεί παντού χαμηλούς τόνους και την αίσθηση του μέτρου συγκρατώντας τα τζαμαρίσματα στα οποία διολισθαίνουν συχνά οι ΒΜ, με πολύτιμη συνοδό στο μικρόφωνο την Amber Webber, ικανή να αιχμαλωτίζει ακόμη κι όταν βρίσκεται μερικά μίλια ψηλά ('Heart Of Snow').
Αντιπροσωπευτικό δείγμα (κι απ' τις καλύτερες στιγμές εδώ) το single 'Druganaut' με το αισθησιακά αργοκίνητο funk μιας άλλης εποχής και τα αέρινα φωνητικά της Webber, συνοψίζει μάλλον και την λύση που προτιμά ο McBean, την προσωπική απόδραση δηλαδή (χωρίς χημική υποβοήθηση, καθώς ο τίτλος του "ναρκο-ναύτη" είναι μάλλον ειρωνικός) από τα αδιέξοδα που περιγράφονται αλλού: "our hopes will not die, but your proud wings won't carry you home" καταλήγει υποβλητικά μέσα από space ψυχεδέλεια η Webber στα οκτώ λεπτά του 'Heart Of Snow', τραγούδι που επίσης ξεχωρίζει μαζί με το 'No Satisfaction'. Από τις πιο φωτεινές στιγμές το τελευταίο, με τον McBean να γνέφει στην κατεύθυνση των επίκαιρων συμπατριωτών του παρότι ο τίτλος κι οι στίχοι δηλώνουν ακριβώς το αντίθετο, οδηγεί στο κεντρικό όπως φαίνεται δίδυμο των σχεδόν επτάλεπτων 'Set Us Free' και 'No Hits'. Λεπτή μελαγχολία στο πρώτο όπου ο Neil Young διαγράφει ψυχεδελικές τροχιές, πιο βαρειά και σκοτεινή ψυχεδέλεια στο κορυφαίο μάλλον δεύτερο με τα synths και το σαξόφωνο να αποδιοργανώνουν σταδιακά προετοιμάζοντας την κορύφωση που μένει τελικά μετέωρη.
Μαύρη ατμόσφαιρα, διανθισμένη με σκοτεινή εικονογραφία (εμπνευσμένη οπωσδήποτε από τις προσωπικές εμπειρίες των μελών του group που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην παροχή "δημιουργικών υπηρεσιών σε άτομα με προβλήματα κατάχρησης ουσιών"), αναδεικνύει παντού την ικανότητα των ΒΜ να συγχωνεύουν επιδέξια διαφορετικά είδη και να τα περνούν από την συναισθηματική ιδιοσυγκρασία του McBean, χωρίς όμως να αποφεύγουν την retro rock αίσθηση αλλά και τον πλατειασμό έτσι όπως απλώνονται αρκετά στα περισσότερα τραγούδια. Ρομαντικός αναχρονισμός λοιπόν αλλά με ειδικό βάρος, καθώς οι ΒΜ μπορούν τελικά να γοητεύουν ακόμη και με μελανά χρώματα.