In the future
Riffs! Riffs! Riffs! Νυν και αεί! Ο κύριος Χ άκουγε Zeppelin και Sabbath αλλά και Deep Purple στην εφηβεία του... Πόσο χρονών είναι; Εντυπωσιακό, αλλά μπορεί να είναι από 20 μέχρι και 50φεύγα! Τι είναι αυτό που κάνει τη σκληρή, σχεδόν μεταλλική rock των παραπάνω τόσο διαδεδομένη σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας εδώ και ουκ ολίγες δεκαετίες; Και ο υπογράφων, κάπου στη μέση του παραπάνω ηλικιακού εύρους, εν μέσω των σύγχρονων του πρώτου μισού της δεκαετίας του '90 ακουσμάτων, αναλώθηκε (όχι με την κακή έννοια) ουκ ολίγες ώρες σε hard-psychedelic-prog rock ακούσματα...
Σε μια ταπεινή προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου, θα έλεγα ότι από μουσικής άποψης ο συγκεκριμένος ήχος δίνει την εντύπωση ότι παρακάμπτει τον εγκέφαλο, ή τρυπώνει σε αυτόν από το πορτάκι του σκύλου, και "μιλάει" περισσότερο με το σώμα, ταιριάζει με τα χρόνια που οι ορμόνες κάνουν πάρτι στο σώμα και παίζουν μπιζ με τον εγκέφαλο... Και όλα τα παραπάνω και παλιομοδίτικα μπορεί στην αυθεντική τους μορφή να μας έχουν εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες πια, αλλά κοίτα να δεις που το metal είναι πάντα δυναμικό (εδώ μιλάει η συσπείρωση μάλλον), η ψυχεδέλεια σαν λέξη κλειδί σε ξένα έντυπα έχει πάρει τα πάνω της και progressive στοιχεία βρίσκει κανείς άφθονα σε ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά σημεία των καιρών, το post-rock.
Οπότε; Μάλλον, θα ήταν υπεραπλούστευση να ισχυριστεί κανείς ότι ξαναγυρνάμε στα ίδια, ή σχεδόν στα ίδια, διανύοντας κυκλικές διαδρομές... Μάλλον, θα ήταν πιο σωστό να δούμε την εξέλιξη (η οποία πράγματι δεν είναι τόσο εντυπωσιακή σε σχέση με την αντίστοιχη τεχνολογική) σαν συνεχώς διευρυνόμενους ομόκεντρους κύκλους. Τελοσπάντων... Για αλλού ξεκίνησα! Κάπου εδώ βρίσκουμε και το τελευταίο πόνημα των Black Mountain με τον (ειρωνικό;) τίτλο In the future. Για να γίνει πιο εύκολη η σύνδεση με τα παραπάνω, ας πάρουμε το Evil ways, από τις πιο δυνατές και περιληπτικές στιγμές του δίσκου... Σκάνδαλο! Σαν να δανειστήκανε οι Zeppelin τον κιμπορντίστα των Deep Purple και όποιον πάρει ο χάρος... Το ξεπέταγμα των drums a la Bonham με διαολίζει ακόμα περισσότερο, αλλά μ' αρέσει. Ζορίστηκα αρκετά να βρω ένα λόγο για τον οποίο όλο αυτό δεν είναι κάπως ρετρό αλλά δεν μπόρεσα.
Κάπου επίσης προς το τέλος, το επικό (και σε διάρκεια) σχεδόν 17λεπτο Bright lights θα μπορούσε να αποτελεί ιδανικό promo song ή πρόταση track to download καθώς η μπάντα έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της, προλαβαίνει άνετα να κάνει 2-3 αλλαγές (από τους Zeppelin στους Pink Floyd και πίσω στους Sabbath με έναν αέρα Queen) και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το κρυφό χαρτί-joker-Amber Webber που σπάει και λίγο την περιρρέουσα αρρενωπότητα. Και αν κινούμενοι σε αυτό το ύφος δεχτούμε ότι οι ικανότητες χειρισμού των μουσικών οργάνων έχουν βαρύνουσα σημασία σε σχέση με τη σύνθεση (σε σχέση με άλλα είδη), οι Καναδοί από το Βανκούβερ τα καταφέρνουν πολύ καλά!
Και δεν σταματάνε εκεί: Το 8λεπτο Tyrants κονταροχτυπιέται επάξια με το Bright lights αλλά σβήνει κάπως αναπάντεχα, ενώ η 70ς περίληψη ολοκληρώνεται σε σημαντικό βαθμό με το southern-rock σφηνάκι Angels, το απανταχού παρόν kraut με το Wucan και το εθιστικό Wild wind που μοιάζει με χαμένο outtake από το Ziggy Stardust. Καθόλου μα καθόλου άσχημα δηλαδή! Μετά από αρκετές και ευχάριστες ακροάσεις, μου δίνεται η εντύπωση ότι οι ιδέες που παρουσιάζουν οι "Μοντενέγριοι" Καναδοί εδώ, θα δίνονταν ιδανικά σε 2 μεγάλα κομμάτια, που το καθένα θα κάλυπτε μια ολόκληρη πλευρά lp δίσκου την δεκαετία του '70. Ακόμα και έτσι όμως, και παρά τα κάποια αδιάφορα "γεμίσματα", η κυκλοφορία δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο...
