13

Είπανε κάποτε πως αν κάνεις κριτική σε δίσκο των Sabbath, είναι σα να ριποστάρεις τουίτ του Μητσοτάκη. Επίσης, λένε ότι το αλάτι στο ψητό το βάζεις στο τέλος για να μη σφίξει πολύ το κρέας, αλλά αυτό είναι άσχετο. 'Η μήπως όχι;

Οι Black Sabbath είναι ο ορισμός του ρισπέκτ. Κάνουν συναυλίες επανασύνδεσης πριν από μερικά χρόνια; Ρισπέκτ. Τα ξανασπάνε και τα ξαναβρίσκουν για να σπάσουν πιο λίγο (στα ντραμς δεν έχει Γουορντ); Ρισπέκτ και πάλι. Βγάζουν "πειραγμένα" ζωντανά ηχογραφημένα; Τρις ρισπέκτ. Ή μήπως όχι;

Οι Black Sabbath κυκλοφόρησαν το 13ο άλμπουμ τους; Σιγά μην είναι το 13ο. Δεν βγαίνει το μέτρημα από όποια αρχή και να το ξεκινήσεις. Δεν είναι το 13ο με Όζι στα φωνητικά, ούτε το 13ο στούντιο στη σειρά. Μήπως το είπανε 13 για να κάνουν καμέο εμφάνιση στο τελευταίο επεισόδιο του 13ου κύκλου του CSI; Μπορεί κιόλας.

"Το 13 δεν είναι ένα σαμπαθικό άλμπουμ". Έγινε από τρεις τύπους που, εξαιρουμένου του Μπάτλερ (ρισπέκτ), έχουν συμμετάσχει μεταξύ άλλων σε ριάλιτι με θέμα τη ζωή της οικογένειάς τους και σε σύνθεση τραγουδιού για τη Γιουροβίζιον.

"Το 13 είναι ένα σαμπαθικό άλμπουμ". Έγινε από τρεις τύπους που καθόρισαν τον παραμορφωμένο ήχο (Μπάτλερ, ρισπέκτ), την έξυπνη μεταλλική σύνθεση (Αϊόμι, ρισπέκτ), τη ροκ εντ ρολ παλαβομάρα (Όζι, ρισπέκτ) και τώρα, σαράντα χρόνια μετά την πρώτη φορά που ηχογράφησαν κάτι, θυμίζουν αρκετά εκείνη τη ζοφερή περίοδο.

"Το 13 είναι μια επανάληψη-φόρος τιμής στο παρελθόν τους". Σε αρκετές περιπτώσεις "κλείνουν το μάτι" στο πρώτο, το Black Sabbath και τη βροχή στην εισαγωγή του, στο Children of the Grave, στο Master of Reality και λίγο στο Sabotage.

"Το 13 είναι μια ώριμη εκδοχή των 65ρηδων ρόκερς". Ο Αϊόμι αποδεικνύει ότι ωριμάζει μέσα από τους θαυμαστές του, ξεσηκώνοντας λίγο τα ριφ της ενδιάμεσης σαμπαθικής γενιάς που πέρασε από το θρας των Slayer και έφτασε μέχρι τις στόνερ περιπλανήσεις των Kyuss. Ο Όζι δεν ωριμάζει, αλλά αυτό είναι μέσα στο εμπορικό πακέτο. Ο Μπάτλερ, ρισπέκτ. Γράφει όλους τους στίχους.

Το God is dead? ως φιλοσοφικό ερώτημα είναι αέναο, ως μουσική σύνθεση είναι γενναία και βγαίνει από τα πιο βαριά χυτήρια του συγκροτήματος, το Dear father επίσης. Ωραίο είναι και το Piece of mind από τα μπόνους. Από την άλλη, όταν προσπαθούν να μιμηθούν σώνει και καλά κάτι από τον παλιό τους εαυτό (End of the beginning, π.χ.) ξυπνάνε όλα τα επάρατα επιχειρήματα: τους τέλειωσε η έμπνευση, λένε τα ίδια και τα ίδια, κάνουν αρπαχτές κ.ο.κ. Όλα τα επιχειρήματα πιάνουν, ό,τι και να πούμε, πιθανώς θα έχουμε δίκιο.

Το 13 έχει ωραία κομμάτια, στα οποία ο riffmeister general διαφεντεύει το μουσικό του χώρο, έχει και μερικά βαρετά. Εν τέλει, αν δεν ήταν "ώριμο άλμπουμ" αυτό που φτιάχνουν τρεις 65άρηδες συν τον Rage Against the Machine Μπραντ Γουίλκ στα ντραμς, ποιο θα ήταν; Το τελευταίο του Πάριου;

Το θέμα είναι πώς τους αντιμετωπίζεις: σαν τη μπάντα που έφαγες τα χέρια και το μυαλό με τους κολλητούς να πετύχεις το σωστό ήχο στο κόλπο του Iron man ή σαν το προσωπικό σχήμα του Αϊόμι που τώρα στα στερνά, βρήκε ξανά τη σωστή εμπορική συνταγή για να αποκτήσει ξανά τον ίσκιο του;

Ας γίνουμε εικονοκλάστες με κάτι άλλο. Οι Sabbath είναι οι Sabbath τελικά. Είτε ως τοτέμ της μουσικής, είτε ως εμπορικό της περιτύλιγμα. Άλλωστε, το "13" μπορεί να είναι και κύκνειο άσμα, πού ξέρεις. Οπότε κάτσε μη μας πιάσει καμιά κατάρα της κολάσεως...