(...έστω και λίγα χρόνια πριν, σίγουρα θα έβρισκαν αρκετούς συνοδοιπόρους όχι μόνο στην ελληνική σκηνή, αλλά και στο χώρο της ελληνικής μουσικής γενικότερα. Σήμερα που την σκηνή την... έχει πάρει ο αέρας, και η μουσική αδίκως παιδεύεται (και μας παιδεύει) οι γύρω-γύρω παίζουν -σχεδόν- μόνοι στο γήπεδο του τσακισμένου ρομαντικού μουσικού που ταλαιπωρείται «στο όνομα του ταλέντου του»!...)
Χειμώνιασε και οι επιλογές σας στο να βρείτε soundtrack για τις στιγμές, τις ώρες, τις ημέρες σας αυξάνονται σε ικανό βαθμό. Ο δίσκος των γύρω-γύρω χωρίς πολλή σκέψη βρίσκει τη θέση του στους δίσκους του χειμώνα (τώρα αν εσείς και τα καλοκαίρια με Death In June τα βγάζετε, δε φταίω εγώ!) και αυτό μην το πάρετε ως αρνητικό. Οι δίσκοι του χειμώνα δεν είναι δίσκοι απαραίτητα μίζεροι και «δυστυχείς», που σε ρίχνουν κάτω και κάνεις μέρες να σηκωθείς (ρίμα, ρίμα!). Απλά συμβαίνει να είναι δίσκοι που απαιτούν εντονότερη συγκέντρωση των συναισθημάτων σου και (στις καλές των περιπτώσεων) ανάλογη προσπάθεια και από τη σκέψη σου. Η μουσική του χειμώνα σου ζητάει να ασχοληθείς μαζί της, απαιτεί να κοπιάσεις, ίσως και ορισμένες φορές να σε κουράζει. Συνήθως όμως σε ανταμοίβει για τον κόπο και την επιμέλεια που επέδειξες.
Οι γύρω-γύρω απαιτούν το μερίδιο που τους αναλογεί από τη φετινή χειμωνιάτική σας «μουσικοφιλική ταλαιπωρία» και δείχνουν να έχουν αρκετά επιχειρήματα για να στηρίξουν αυτή την απαίτηση. Ο καθολικός τρόπος με τον οποίο αυτοκαταγράφονται ηχητικά (ξεκινούν από την τυπική φόρμα της Χατζιδακικής μπαλλάντας, τη μετατρέπουν σε ηλεκτροακουστική δανειζόμενοι «νεο-κυματικές» τεχνικές του εξωτερικού και ενίοτε την εκσυγχρονίζουν τολμηρά λουπάροντας, σαμπλάροντας και συνθι-άζοντας από την αρχή όλα τα παραπάνω) σε συνδυασμό με την εμφανή προσπάθειά τους να προχωρήσουν ένα επίπεδο παραπάνω στιχουργικά, συνιστούν δύο από τα ισχυρότερα εξ αυτών. Από κοντά η ευγένεια και η συγκρατημένη υπερηφάνεια που συνοδεύει την κατά τα άλλα πεσιμιστική και «σκοτεινά» περιγραφική χροιά της μουσικής τους.
Αν οι τρομαχτικά κενοί και άτονοι ήχοι που επαναλαμβάνονται στο άπειρο, τα αχρωμάτιστα φωνητικά και η περιγραφή εσωτερικών καταστάσεων (εν είδει παρενέργειας) σας φέρνουν στο μυαλό τους Eyeless In Gaza, τους Tuxedomoon και άλλους Glass-ικούς και Crammed-ικούς καλλιτέχνες δεν βρίσκεστε και τόσο μακριά. Και αν μόλις σκεφτήκατε ότι όλα αυτά στην ελληνική τους version βρήκαν κάποτε μορφή (αξεπέραστη) στις δουλειές της Λένας Πλάτωνος και πάλι μέσα πέσατε. Βέβαια οι γύρω-γύρω κατά βάση είναι ποπ/ροκ συγκρότημα και φυσιολογικό είναι η δουλειά τους οριακά να ξεφεύγει από την «καθαρή» καλλιτεχνικά εικόνα που είχαν οι δουλειές της τελευταίας και να φέρει τη στάμπα της «μπάντας» ατόμων που συνεργάζονται για το τελικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς όμως αυτό δεν αλλοιώνει το συμπαγές της μουσικής τους στο βαθμό που έγινε για παράδειγμα στο παρελθόν με τους Δίλημμα (που τους αδίκησε το ότι ποτέ δεν απέβαλαν την ταμπέλα του γκρουπ-που-παίζει-ελληνικό-ροκ). Οι γύρω-γύρω ενορχηστρώνουν σωστά (και αφαιρετικά), δεν έχουν κανένα άγχος να γίνουν έντεχνοι, ροκ, σκοτεινοί, καταθλιπτικοί ή οτιδήποτε άλλο. Ασφαλώς και έχουν συγκεκριμένο και αυστηρά ορισμένο χαρακτήρα, σίγουρα θυμίζουν περισσότερα πράγματα απ'ότι ίσως επιτρέπεται (εκτός από τους προαναφερθέντες αλλοδαπούς μου ήρθαν στο μυαλό και οι ημεδαποί 'Δημόσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ', κυρίως λόγω των στίχων-αν και εδώ δε συναντάμε τη διάθεση που έχουν εκείνοι να σοκάρουν τον ακροατή) και μάλλον σαν σύνολο ο δίσκος κινείται κάπως γραμμικά (κουράζει ελαφρώς δηλαδή ιδίως αν δεν είσαι «έτοιμος» να τον διαβείς με τη μία) και σε στιγμές σε μεγαλύτερο από τον επιτρεπόμενο βαθμό. Μερικά κομμάτια ασφαλώς και ξεχωρίζουν -'νύχτα', 'γύρω γύρω', 'τίποτα'- ενώ άλλα δείχνουν περισσότερο ικανά να συμβάλλουν στο χτίσιμο του σκηνικού, και λιγότερο έτοιμα να σταθούν μόνα τους στη σκέψη του ακροατή. Θέματα γύρω από την αναζήτηση μέσα μας, μέσα στους άλλους και στο εσωτερικό των πραγμάτων (όπερ σημαίνει ότι δεν πεθαίνει και στην εξωστρέφεια ο δίσκος) και surreal πρόζες για ...φευγάτες καταστάσεις.
Ο Blaine L. Reininger χαρίζει τις νότες του βιωματικού του βιολιού, η Γεωργία Βαγενά τη φωνή της σε κάποιες στιγμές και η δεκαετία του 80 (πάλι αυτή;) την (αρνητικη) συναισθηματική της φόρτιση. Και η Πάτρα με τη σειρά της μας χαρίζει μια ακόμη «Βροχερή Απόλαυση». Κάπως υπερβολικά ...βροχερή αυτή τη φορά, αλλά δε πειράζει!