Wounds And Blessings

Νέος δίσκος του Blaine Reininger σαράντα ακριβώς χρόνια από την πρώτη φορά που τυπώθηκε μόνο το όνομά του σε εξώφυλλο, τότε ήταν το «Broken Fingers» πάλι στην ίδια εταιρεία την Les Disques du Crépuscule (από τα σπάνια δείγματα αμφίπλευρης αφοσίωσης, που συναντάμε πλέον μόνο σε παλαιάς κοπής εταιρείες –ένα άλλο παράδειγμα είναι η ECM). Από το Κολοράντο στο Φρίσκο, μετά Βρυξέλλες και Αθήνα όπου φαίνεται πια να ρίζωσε για τα καλά, μακρά η διαδρομή, συσσώρευσε αλλαγές, απώλειες και νέους περιπέτειες, και μια αλυσίδα από έργα τα οποία στον νου μου τα σκέφτομαι σαν ένα μοναδικό Gesamtkunstwerk το οποίο μπορεί να (εξ)ελίσσεται μέσα στον χρόνο, με νέες μεθόδους και τεχνικές, ωστόσο στον πυρήνα του παραμένει ίδιο (αν ωστόσο έπρεπε να ξεχωρίσω ένα αυτό θα ήταν το ‘Byzantium’ του 1987). Το οποίο μάλιστα δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με την κύρια εργογραφία των Tuxedomoon, αλλά δρα συμπληρωματικά, φωτίζοντας ή εστιάζοντας σε διάφορες πλευρές αυτής. Άλλωστε σε πολλούς δίσκους του συμμετέχουν και μέλη του συγκροτήματος, όπως συμβαίνει και στο καινούργιο, όπου μαζί με τους από καιρό συνεργάτους του, Τηλέμαχο Μούσα και Coti K. συναντάμε και τα καίρια φυσήματα του Steven Brown στο σαξόφωνο και του Luc van Lieshout στην τρομπέτα (στο εύγλωττα τιτλοδοτημένο «Lockdown Blues»). Διπλός είναι ο δίσκος, διαρθρωμένος σε 28 κομμάτια και 4 σουίτες οι τίτλοι των οποίων αντανακλούν την εκάστοτε διαφορετική προσέγγιση (‘Songs’, ‘Bricolage’, ‘Sourced’ και ‘Serene’), από την πιο συμβατική (τηρουμένων των αναλογιών!) τραγουδοποιία, με τα χαρακτηριστικά του φωνητικά (που θυμίζουν από David Bowie μέχρι Barry White) μέχρι τα πιο ανοιχτής αυτοσχεδιαστικής ενίοτε δόμησης και ambient τεχνοτροπίας. Μπορεί η πληθωρικότητα αυτή να δημιουργεί σχεδόν εξ ορισμού μια ανισότητα για όποιον αντιμετωπίσει το έργο με… τεμαχιστική διάθεση, μια πιο ολιστική ματιά ωστόσο αναδεικνύει και πάλι το γεγονός ότι μπορεί η μουσική του Blaine (όπως και του μητρικού συγκροτήματος) να χαρακτηρίζεται από μια λόγια, θεωρητικά ελιτίστικη, διάθεση έχει όμως μια τόσο ανθρώπινη απεύθυνση στον τρόπο που αγγίζει καθολικές υπαρξιακές αναζητήσεις και πληγές που την γλυτώνει από τον αφόρητο και τόσο συνήθη αβάν-γκαρντ» ερμητισμό.