In Ferneaux

Δεν νομίζω να είμαι η μόνη που το μακρινό 2011 καταχώρησε τον Blanck Mass ως ένα δευτερεύουσας σημασίας (side που λέμε λαϊκά) project του Benjamin John Power, καθώς οι Fuck Buttons ήδη ζούσαν μεγαλεία τότε με το “Tarot Spot” (2009). Τα κομμάτια τους έφτασαν μέχρι και σε τελετές ολυμπιακών αγώνων. Side, αλλά μουσικά ανώτερο έλεγα για την ακρίβεια. Σίγουρα το είπαμε περισσότεροι όταν κυκλοφόρησε το “Dumb Flesh” (2015). Εκείνη τη χρονιά ο Power είχε όρεξη φαίνεται, έβγαλε και το “The Great Confuso” EP (που κλόνισε σημαντικά την αντιπάθειά μου στα EPs - δεν είναι single να πεις ένα σφηνάκι, ούτε δίσκος να αράξουμε λίγο να γουστάρουμε· μου προκαλεί σύγχυση το EP, πώς να το πω). Εκεί μέσα λοιπόν, πέρα από ένα εξαιρετικό remix από το πρόσφατα εκλειπόν είδωλο Genesis P-Orridge, υπάρχει και το χοντρικά εικοσάλεπτο κομμάτι “The Great Confuso (Parts I, II, and III)”, που θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει. Ήρθε και το “World Eater” (2017) στη συνέχεια και μας έφαγε και το λαρύγγι, ενώ το κύριο project των Fuck Buttons έχει ανάψει alarm από το 2013.

Και μετά; Μετά δεν ξέρω τι έγινε, πάντως, σε αντίθεση με τους διθυράμβους που διάβασα σχετικά, πιστεύω ότι ο τίτλος του προπέρσινου “Animated Violence Mild” δικαιώνεται μόνο ως προς το mild, το δε score για το “Calm With Horses” δεν νομίζω ότι αφορά κάποιον που δεν έχει δει την ταινία. Δεν είναι πως έχω εντοπισμένες μουσικές αντιρρήσεις για αυτά τα δύο, είναι μάλλον πως δεν είδα όραμα, ή νόημα, ή τέλος πάντων ευχαριστούμε και γι’ αυτά τα extreme industrial dance κρεσέντα και τα ambient soundscapes, αλλά λίγο βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια.

Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο που άρχισε να κουράζει η φάση, έρχεται φέτος ο Power και αντιστρέφει τα πάντα με το δαντικών παραπομπών “In Ferneaux”. Μέχρι τώρα, η μουσική δινόταν με όχημα τον κοινωνικό σχολιασμό, είτε μιλάμε για το “World Eater” που βγήκε στον απόηχο του Brexit και της ανόδου του Τραμπ, είτε για το “Animated Violence Mild”, το ρέκβιεμ του σύγχρονου υπερκαταναλωτικού αλλοτριωμένου ανθρώπου. Πλέον, αντίστροφα, η μουσική είναι το όχημα για να τοποθετηθεί ο κοινωνικός σχολιασμός στο επίκεντρο, που τι άλλο θα μπορούσε να είναι από την εσωτερική έρημο, την απομόνωση και την αβεβαιότητα για το μέλλον σε μια περίοδο που ο ευδαιμονισμός μέσω της προαναφερθείσας ατζέντας του καταναλωτισμού έχει μπει σε αναστολή, σε μια περίοδο πανδημίας. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε μια μουσική με αφορμή ένα μήνυμα, αλλά την δόμηση και εκ βάθρων αναδιάρθρωση της μουσικής για να μπει το μήνυμα μπροστά. Ο Power χρησιμοποιεί field recordings που συνέλεξε τα τελευταία δέκα χρόνια από ταξίδια του ανά τον κόσμο και τα συνδέει σε δύο μεγάλα κομμάτια, χοντρικά εικοσάλεπτα όπως στο παλιότερο άριστο EP του, για να φέρει κοντά τα μέρη και τους ανθρώπους που δεν βλέπουμε πια στην εποχή του αποκλεισμού.

Καθόλου απροσδόκητα, το Δελτίο Τύπου μιλάει για εξερεύνηση του πόνου. Ο δίσκος διατρέχει τα ταξίδια του Power με νοσταλγικότητα, θλίψη και (ίσως εσωτερικευμένο) θυμό. Ο πόνος προσεγγίζεται με ακουστικά αποσπάσματα εμπειρίας και μνήμης, καθώς τίποτα σήμερα δεν προμηνύει ότι θα ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Γι’ αυτό λέω ότι είναι κεντρική η κοινωνική συνθήκη εδώ και όχι η μουσική. Χωρίς την πανδημία, ο δίσκος αυτός, η συρραφή των field recordings με αυτή τη λογική, μάλλον δεν θα υπήρχε.

Και η λογική της μουσικής όμως αντιστρέφεται. Ο Blanck Mass μας έχει συνηθίσει σε φουλ εντάσεις, αδυσώπητη techno ενέργεια και industrial - noise υφές μέσα σε σαφώς οριοθετημένα μουσικά θέματα - κομμάτια. Εδώ αντίθετα οι ρυθμοί και οι τόνοι πέφτουν και ακολουθείται μια low-key λογική, η οποία δεν ξέρω αν θα ανταμείψει τον (ηρωικό) υπομονετικό ακροατή (γιατί ο δίσκος είναι περίεργος, να είμαστε ξεκάθαροι), πάντως στον βιαστικό ακροατή δεν θα πουν τίποτα μια - δυο ακροάσεις. Αν δεν είστε διατεθειμένοι να ασχοληθείτε περισσότερο, προσπεράστε το “In Ferneaux” κατευθείαν. Η σαφής μουσική οριοθέτηση επίσης πάει περίπατο με την οργάνωση του δίσκου στα δύο εικοσάλεπτα tracks, αν και αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει δομή.

Ούτε η low-key προσέγγιση όμως σημαίνει απουσία εντάσεων. Ο δίσκος θέλει ακουστικά και γι’ αυτό τον λόγο (πέρα από τον προφανή που είναι η εκτεταμένη παρουσία των field recordings). Από τη cyberpunk ατμόσφαιρα με τα α λα Tangerine Dream πυκνά synth και το θορυβώδες drone πέρασμα στην διαλειμματική γλυκύτητα των φουτουριστικών soundscapes, το πρώτο μέρος παραπέμπει σε έναν industrial - electro - ambient αυτοσχεδιασμό, διερευνητικού ακόμα χαρακτήρα. Στο δεύτερο μέρος, που είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, ο Power μας επιτίθεται με πυκνά κύματα white noise και περίεργες ανθρωποειδείς φωνές που δίνουν τη θέση τους σε κανονικές ανθρώπινες, στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο. “Do you recognize misery and blessings go together? It’s how you handle the bitch ass misery for the blessing”. Ο θόρυβος επιστρέφει οξύτερος, το ίδιο και η ambient μελαγχολία. Εδώ οι εντάσεις εναλλάσσονται. Ο Power ακούγεται οργισμένος, αλλά μάλλον εσωστρεφής. Ένα αγγελικής ομορφιάς πιάνο ίσως πνίγεται σε επεξεργασμένο στο στούντιο κελαρυστό νερό. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς προκάλεσε την υπαρξιακής αγωνίας ρητορεία του street preacher, ούτε ποια υδάτινη πηγή σκέπασε τα πάντα. Και γενικότερα, είναι γεγονός ότι λείπει η πληροφορία για τα field recordings. Πότε έγιναν οι ηχογραφήσεις, σε ποια μέρα, με ποια συνθήκη.

Ίσως όμως και να μην έχει σημασία. Ίσως αντίθετα η πολυσημία να είναι το ζητούμενο εδώ. Ίσως στο σήμερα της απέραντης απομόνωσης να έχουμε δικαίωμα στο μη πλάνο, να έχουμε δικαίωμα απλά να πάρουμε μια καρέκλα και να κάτσουμε μπροστά στον τοίχο που υψώνεται μπροστά σε κάθε τι φυσιολογικό, γιατί είμαστε πολύ κουρασμένοι για οτιδήποτε εκτός από μια παύση ενδοσκόπησης. Το λέει και ο ίδιος ο Power. Μπορεί κατά τον Σαρτρ η κόλαση να είναι οι άλλοι, αλλά ίσως σήμερα η κόλαση να είναι ο έρημος χώρος γύρω από τον εαυτό μας.

Bandcamp