The gift

Με το πέρασμα του χρόνου κάποιοι ωριμάζουν, επενδύουν στη jazz, στη yoga και ίσως κάνουν και κάνα μάθημα ιστιοπλοΐας. Υπάρχουν όμως και αυτοί που επιλέγουν άλλο είδος ωρίμανσης. Παίρνουν αυτό που έκαναν καλά, το ξεσκονίζουν, το περιποιούνται, το εμπλουτίζουν και μας το προσφέρουν. 10 χρόνια μετά το 7 (Seven) λοιπόν οι BLML ή Blackmail όπως τους ξέραμε, επιστρέφουν στην μουσική απλά και μόνο για να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Είναι από τις ελάχιστες φορές που με χαρά γνωρίζω ότι κάποιοι άνθρωποι πέρασαν ώρες από την ζωή τους σε studio απλά και μόνο για να "γεννήσουν" αυτό που είχαν μέσα τους. Αυτό είναι το "the gift" και μας το προσφέρουν απλόχερα.

Ως "gift" λοιπόν θα αφιερώσουμε και δυο γραμμές στο περιτύλιγμα. Η κυκλοφορία είναι σε βινύλιο με δώρο CD. Έχω να αγοράσω καινούριο βινύλιο αρκετά χρόνια αλλά αυτή η ιεροτελεστία δεν ξεχνιέται με τίποτα. Με πήγε σε εποχές που ο δίσκος ήταν ένα πολυπόθητο δώρο και πιστεύω ότι ως collectors item αξίζει ή όλη κίνηση με το παραπάνω. Για να εξετάσουμε όμως και το περιεχόμενο.

Τρεις γραμμές για όσους έχουν κουραστεί ήδη και ανήκουν σ'αυτούς που συνήθως βλέπουν ταινίες σε fast forward. Οι Blackmail είναι ακόμη εκεί, και η φωνή του Γιώργου, και η χαρακτηριστική κιθάρα, και όλο το mood. Με λίγα λόγια αν σας άρεσαν τότε θα σας αρέσουν και τώρα ειδικά μετά την ποιοτική παραγωγή του δίσκου. Stop λοιπόν οι fans εδώ και πάμε παρακάτω για τους υπόλοιπους.

Το "the Gift" ειναι το bonus κομμάτι που περιλαμβάνεται μόνο στο CD έχει μια ταξιδιάρικη αύρα και μια 70ς Bowieκή /space rock χροιά και δεν σε προϊδεάζει με τίποτα για το τι θα ακολουθήσει. Αυτό ίσως τελικά να είναι καλύτερο γιατί με τα πρώτα τύμπανα του "Godless" είσαι εκεί. Που; Μα στην "Land των BLML" ή αλιώς στον κόσμο που έπλασε ο George K. για να ζήσουν. Εκεί θα βρούμε να ακούσουμε και τα "Death Ray" (χαλαρά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για τους νοσταλγούς της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής των 90s) και το πολύ δυνατό "War is Over".

Στην δεύτερή πλευρά του βινύλιου έχει σκοτεινιάσει επικίνδυνα, μπορεί οι ρυθμοί να χαλαρώνουν σε κάποιες φάσεις ("Monkey Brain") αλλά τα εφιαλτικά πλήκτρα του "Sirens" δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις που έχεις έρθει διακοπές. Το κλείσιμο του δίσκου με το "Hermione's Sleep Code" είναι χαοτικό, επικρατεί ένας instrumental πόλεμος από διάφορα όργανα (βιολιά, βιόλες, κιθάρες, ντραμς κ.α.) που για πάνω από 6 λεπτά μας αποχαιρετά, προσφέροντας ένα τρομακτικό αλλά παράλληλα εθιστικό κλείσιμο.

Κατά τη διάρκεια της ακρόασης του παραπάνω μουσικού δημιουργήματος, σε κάθε νότα, στίχο ή γύρισμα πιάνεις τον εαυτό σου να κυνηγάει να βρει κάτι. Είτε που να σου αρέσει ή να σου θυμίζει ή να σε αποθαρρύνει από το να συνεχίσεις να το παρακολουθείς και να βάλεις κάτι άλλο να παίζει, αλλά τελικά το πας όλο μέχρι τέλους. Το αποτέλεσμα είναι ατόφιο όσο το βάρος του βινυλίου. Ταξιδιάρικο ροκ με σκοτεινές διαθέσεις όπως θα έλεγα αν ήθελα να το πλασάρω εκλαϊκευμένα..