Silent alarm
Κακά ξεκακά τα ψέματα, για όλους εμάς τους μουσικόφιλους το περισσότερο αδηφάγο τέρας είναι αυτό της μουσικής βιομηχανίας. Το κατανοήσαμε, το ξέρουμε, μας αρέσει να το ξεχνάμε, μέχρι όλο και κάτι να μας το θυμίζει ξανά εκβιαστικά. Εξάλλου, όλοι μας καλύπτουμε καθημερινά τις ανάγκες του για φρέσκα ονόματα, ανάγκες που είναι δέσμιες ύστερα να τα θυσιάζουν σε εκείνη την υπόθεση-θεωρία περί "απλής έκθεσης" του Robert B. Zajonc. "Θέλω και άλλη διαφήμιση" είναι το αταλάντευτο, νέο σύνθημα. Ό,τι δεν περάσει το κατώφλι του κλασικού ξεχνιέται, είναι σαν να μην βγήκε ποτέ του.
Η πιο "in" μπάντα του 2004 ήταν, σαφώς, οι Franz Ferdinand, μην παιδευτούμε τώρα με ειδικότερες αναλύσεις. Για το τρέχον έτος το σύστημα επικεντρώθηκε από πολύ νωρίς στους Bloc Party. (πάντα με τελεία, μην τους το αλλάζουμε). Αν ήξερα ποιος έγινε πλουσιότερος από συμβόλαια και άλλα τέτοια παρασκηνιακά δεν θα ήμουν λιγότερο ευτυχής, αλλά ανήσυχος σίγουρα. Προτιμώ τις ξεκάθαρες σχέσεις όταν μιλάει το κέρδος.
Πάντως, στα τέσσερα πρόσωπα των Bloc Party. αναγεννήθηκε για ακόμα μία φορά η pop κουλτούρα της νεολαίας του Λονδίνου που πέρυσι εκείνοι οι Σκοτσέζοι με τον Έλληνα μπροστάρη την έκαναν φύλλο και φτερό. Η επιτυχία τους, ωστόσο, δεν ήρθε μετά από μια τεθλασμένη πορεία. Ένα demo το 2003 τους έφερε να ανοίγουν για τους Franz Ferdinand και μετέπειτα όλα κύλησαν μάλλον φυσιολογικά.
Και αυτό διότι τα βασικά συστατικά για το επιδιωκόμενο, εκκωφαντικό μπαμ οι Bloc Party. τα έχουν σε πληθώρα. Δηλαδή, τις κοφτές κιθάρες, τους ξεσηκωτικούς, συγκοπτόμενους ρυθμούς, το eighties νεύρο, τα πολιτικά υπονοούμενα, την αστική, θεωρητική επανάσταση και το post-punk στιλ σε τραγούδια που δεν πλατειάζουν και χορεύονται εξίσου εύκολα όσο ακούγονται. Μοδάτα πράγματα και ας είναι και αυτά λόξες της αναβίωσης. Η μουσική, ανέκαθεν, έκανε κύκλους, όπως και τα ρούχα που φοράμε, τι να λέμε τώρα.
Και όπως συμβαίνει με όλα (μα όλα) τα σημερινά συγκροτήματα σε αυτόν τον πλανήτη, οι Bloc Party. έχουν και αυτοί τις επιρροές τους, τις οποίες και δεν επιθυμούν να κρύψουν και σε αυτό τουλάχιστον καλά κάνουν. The Fall, Gang Of Four, αλλά και Long Fin Killie είναι για μένα οι εντονότερες, μαζί με την σε στιγμές επιτηδευμένη "ο Robert Smith συναντά τον Jon King" ερμηνεία του Kele Okereke. Το 'Silent Alarm', εντούτοις, δεν κρίνεται τελικώς από αυτές και αυτό κάνει τη διαφορά. Πράγμα αναπόφευκτο πιθανώς και όχι κατ' ανάγκη άσχημο ή μεμπτό.
Επίσης, οι Bloc Party., πάλι, είναι από τα συγκροτήματα που χωρίς να τους προβάλει κανένα μαζικό μέσο θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα μικρό club και να μην πέφτει καρφίτσα, όπως πιθανόν και έγινε. Προσφέρουν απλόχερα τη διασκέδαση για κάτι τέτοιο. Με λίγο σπρώξιμο το ίδιο σκηνικό μπόρεσε να μεταφερθεί σε ακόμα μεγαλύτερους χώρους.
Βεβαίως, στο bonus live dvd που συνοδεύει το 'Silent Alarm' με τέσσερα κομμάτια από την εμφάνισή τους στο Heaven τον περασμένο Δεκέμβρη, που όλα περιέχονται και στο κανονικό album, μου φάνηκαν υπερβολικά άγουροι ζωντανά, κομματάκι αδούλευτοι και άκαμπτοι, έστω και αν δεν τους λείπει η τονωτική έπαρση, το πάθος και ο τσαμπουκάς. Πού θα πάει, με έναν καλό manager και αυτά φτιάχνονται.
Αυτό που θέλει τα κεφάλια στον στίφτη, εντούτοις, (και δεν φτιάχνεται τόσο εύκολα του λόγου του) είναι τα δυνατά τραγούδια, εύθραυστα και με περισσότερο αέρα αυτοπεποίθησης. Οι Bloc Party. γράφουν στο ενεργητικό τους τα 'Like Eating Glass', 'Banquet', 'The Pioneers', 'Luno', έχουν και μερικά παλιότερα b-sides που δεν έβαλαν στο δίσκο (το 'The Marshalls Are Dead' θυμάμαι πρώτο, ίσως λόγω τίτλου), αλλά και πάλι δεν έχουν ένα 'Jacqueline' ή ένα 'Auf Achse'.
Αν κάποιος σας πει, λοιπόν, ή ακούσετε να λέγεται κάπου ή διαβάσετε, τέλος πάντων, πως οι Bloc Party. είναι οι Franz Ferdinand ένα χρόνο μετά, ξεχάστε για μια στιγμούλα το hype της παρομοίωσης και μην πιστέψετε τίποτα. Οι Bloc Party. είναι μια κλάση κατώτεροι, δεν έχουν την ψύχραιμη ακρίβεια, αν και δεν υπολείπονται σε τόλμη, και έστω και αν ακολουθούν τον ίδιο δρόμο έβγαλαν ένα απλά συμπαθητικό πρώτο album, το οποίο θα απολαμβάνει για κάμποσο ακόμη τα singles του, αλλά που πληρώνει συνολικά πολύ λιγότερα από όσα περιμένει κανείς από αυτό. Να το πάρει το ποτάμι; Ε, ας το πάρει, σάμπως είναι το μόνο ...
