A weekend in the city
Οι πιθανές παγίδες του οποιουδήποτε δεύτερου άλμπουμ μετά από την πετυχημένη αναγνωριστική εμφάνιση είναι λίγο-πολύ γνωστές: επανέλαβε την φόρμουλα του πρώτου δίσκου και ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις αρνητική κριτική για την άτολμη στασιμότητά σου ή διαφοροποιήσου τόσο με αποτέλεσμα την απώλεια του αρχικού πυρήνα των fans που λάτρεψαν τον ήχο σου. Διαλέγεις και παίρνεις; Δεν νομίζω... Δυστυχώς, για κάποιους -ή ευτυχώς, για κάποιους άλλους- δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Τουλάχιστον όχι σαν αδιέξοδα διλήμματα.
Στο "Weekend in the city" οι Bloc Party αρχικά φαίνεται πως στέκονται καμαρωτοί-καμαρωτοί στη μέση του κυκλώνα. Το θέμα όμως στην προκειμένη είναι το τι ήταν αυτό που με την πρώτη σας τράβηξε στους Bloc Party. Αν δηλαδή σας έκαναν να γουστάρετε οι χαλαρές και πιο σοφιστικέ στιγμές τους, εδώ περνάτε στην επόμενη πίστα. Αυτός είναι ο δίσκος για εσάς. Στο "Weekend in the city" οι γωνίες είναι στρογγυλεμένες, ενώ οι κιθάρες και τα drums είναι φιλτραρισμένα στο βάθος. Αν δεν απατώμαι όμως το μπαμ αυτή η μπάντα το έκανε με τις κοφτές κιθάρες, με τους ξεσηκωτικούς και συγκοπτόμενους ρυθμούς, με τις λειτουργικές ανάσες πάνω στον παροξυσμό και φυσικά με το νεύρο της.
Το τι από όλα αυτά υπάρχει στο δεύτερο δίσκο αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Όχι πως το "Silent Alarm" ήταν και κανένα αριστούργημα. Έμοιαζε περισσότερο με μια πολύ καλή συλλογή από δυνητικά singles που είχαν δυναμική και χορεύονταν με την ίδια ευκολία και ευχαρίστηση που ακούγονταν. Χρειάζονταν πολλές ακροάσεις για να ξεχωρίσεις το δικό σου κορυφαίο τραγούδι, αφού πρώτα είχες αλλάξει γνώμη καμιά δεκαριά φορές. Και μετά από όλα αυτά ξεχώριζες περίπου 7 κομμάτια που τα έλιωνες για μήνες - για να μην πω ότι τα λιώνεις ακόμα, δεν είναι ντροπή. Από αυτό εδώ το δισκίο αμφιβάλλω αν έστω ένα θα μπορούσε να σταθεί δίπλα σε εκείνα του "Silent alarm". Άντε να ήταν το φιλόδοξο "Waiting for the 7.18" ή το εύστοχο "Uniform". Το rhythm section του "Hunting for witches" μοιάζει με αυτό του "Banquet" παιγμένο ανάποδα. Η ανθεμική αίσθηση του "The prayer" -που μας το δίνουν στο πιάτο να το φάμε- είναι ένα κατασκεύασμα που βασίζεται πιο πολύ στην επανάληψη παρά στο ξεδίπλωμα μιας συμπαθητικής μελωδίας ή των στρωμένων ακόρντων. Μετά από την πέμπτη -είτε ακούσια, είτε εκούσια- ακρόαση γίνεται πολύ συμπαθητικό, μετά από την δέκατη κολλητικό. Στάνταρ. Και πάει λέγοντας...
Δεν ξέρω αν οι Bloc Party θεωρούν εαυτούς σημαντικούς εκφραστές της pop κουλτούρας της νεολαίας του Λονδίνου, όμως όταν πετάνε στα καλά καθούμενα σαν πυροτέχνημα μια εξυπνακίστικη αναφορά στον Bret Easton Ellis δείχνουν μια πρεμούρα για το βάθος τους ως art-rock συγκρότημα. Ένα υποτιθέμενο βάθος που ακυρώνεται από τα στουντιακά τρικ που διάλεξαν για να κρύψουν τις τωρινές αδυναμίες τους. Κάπως έτσι, το "Weekend in the city" ούτε ώριμο είναι, ούτε έχει τα φόντα να αγαπηθεί από τον ακροατή σε βάθος χρόνου. Είναι ρηχό και όσοι πωρώθηκαν στις περισσότερες στιγμές του "Silent alarm" μάλλον θα δουν μπροστά τους μια μούφα και μισή.
Y.Γ: "I am trying to be heroic in an age of modernity" είναι τα πρώτα λόγια που ακούγονται. Και ποιος είναι ο μοντερνισμός, δηλαδή; Από πού ξεκινάει και πόσο διαρκεί; Μήπως ξεκινά από το μακρινό παρελθόν και προσπερνά τις εκάστοτε γενιές σαν φάντασμα, δίνοντας μια ακαθόριστη ψευδαίσθηση; Οι απαντήσεις την επόμενη Τετάρτη στις 11 στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα της Παντείου από τον Γιώργο Βέλτσο. Ο τελευταίος βγάζει το πόμολο από την πόρτα.
