23
"Οι Blonde Redhead είναι ένα πλοίο στη θάλασσα της μοίρας". Και ο Πάνος Πανότας είναι ο εμπνευστής της μνημειώδους αυτής φράσης χάρη στην οποία τον επέλεξε, ως πρώτο μεταξύ ίσων, ο Μπάμπης Αργυρίου για να τον διαδεχτεί στην αρχισυνταξία του MiC. Κατόπιν τούτου, οποιοδήποτε κείμενο αναφέρεται στους Blonde Redhead υποχρεωτικά άρχεται με τούτο τον υπέροχα λυρικό τρόπο...
Το πλοίο των Blonde Redhead λοιπόν, συνεχίζει το ταξίδι του στην ατέλειωτη θάλασσα της θλιμμένης μουσικής, με τα οργισμένα κύματά του να διαβρώνουν τις αντιστάσεις ακόμη και του πιο καχύποπτου ακροατή (κάπου εδώ το κόβω και συνεχίζω κανονικά). Το '23' μοιάζει να κλείνει με ιδανικό τρόπο την τριλογία που ξεκίνησε το 2000 με το άλμπουμ "Melody Of Certain Damaged Lemons" και σήμανε την απομάκρυνση της μπάντας από την οξύτητα του κιθαριστικού θορύβου και την άνευ όρου παράδοση αυτής σε κατατονικά μεν, απολύτως μελωδικά δε, guitar pop (έστω art pop, το δέχομαι) μονοπάτια, που τους κατέστησαν αμεσότερα προσβάσιμους και κατανοητούς. Όχι ότι ήρθε η εμπορική καταξίωση, εν πολλοίς πάντως κατάφεραν και ξέφυγαν από την "κατάρα" του underground και σήμερα φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των εναλλακτικών ηρώων. Είναι και τα χρόνια που πέρασαν και βοήθησαν άλλωστε...
Στο 23 λοιπόν, για τρίτη συνεχόμενη φορά, οι Blonde Redhead αναδεικνύονται σε ήρωες της με παρρησία εσωστρέφειας. Εκείνης ακριβώς που οδηγεί τις μεγάλες μπάντες να γράφουν και να υπογράφουν αριστουργήματα που είναι απόλυτα δικά τους και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν σε κανέναν άλλον. Μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες από τότε που αντέγραφαν ξεδιάντροπα τους Sonic Youth. Πάρτε για παράδειγμα το SW: ένα κινητικά ατελές τραγούδι, που σέρνεται με βασανιστικά μέτριους ρυθμούς, αποθεώνει την ρυθμική του "παραπληγία" σε έξυπνα μπουκωμένα πνευστά και συνεχίζει παραχρήμα να διηγείται τις εμμονές του για άρνηση και παραίτηση.
Πανταχού παρούσα στο άλμπουμ η αναμονή της έκρηξης και του εξαντλητικού ξεσπάσματος που (και πάλι) ποτέ δεν έρχεται. Θέλεις να πάρεις το Dr Strangeluv να του χώσεις ενάμιση λεπτό no wave κιθαριστικού θορύβου και να το αφήσεις μετά να επιστρέψει στο εσωτερικό του στροβίλισμα. Σκέφτεσαι όμως, ότι όλα αυτά οι Blonde Redhead στα έχουν χαρίσει με τον καλύτερο τρόπο στην πρώτη φάση της μέχρι τώρα πορείας τους και επιστρέφεις στο παραμύθι του συρόμενου πόνου, στον οποίο σε υποχρεώνουν εδώ και έξι χρόνια.
Όχι ότι τα πράγματα κυλάνε νωχελικά και αδιάφορα. Κάθε άλλο (και πώς δυνατόν θα ήταν, ε;). Στο γραμμικό Spring And By Summer Fall ανεβάζουν τρίτη ταχύτητα και σιγο-καίγεται ο "δίσκος" σε τεσσεράμισι λεπτά εξαιρετικά αγχώδους αστικού ροκ, χωρίς τίποτε περιττό, χωρίς στολίδια, χωρίς ανόητες χαρούλες. Οι Blonde Redhead όσο πάνε γίνονται μια ολοένα και πιο αυστηρή μπάντα. Η βλοσυρότητα αυτή τους ταιριάζει απόλυτα άλλωστε. Οτιδήποτε πιο εξωστρεφές το έχουν από καιρό "παρατήσει" στα χέρια των υπόλοιπων συναδέλφων τους.
Συμπερασματικά το '23' είναι απολύτως ισάξιο με τα δύο τελευταία "συγκοινωνούντα" άλμπουμ των Blonde Redhead, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας, δεν είναι το άλμπουμ που θα ξαφνιάσει τους οπαδούς τους ή τους τυχόν νέους ακροατές (αυτό παίζεται...) και εν μέσω όλων αυτών των "δεν"..., δεν παύει να είναι ήδη ένα από τα καλύτερα άλμπουμ για το 2007. Αυτό ήταν πάντοτε το χαρακτηριστικό των φύσει σπουδαίων συγκροτημάτων. Να αφήνουν το στίγμα τους χωρίς καν να μπαίνουν στον κόπο να μεγαλουργήσουν ή να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.
