Penny sparkle
"Not getting there" λέγεται το δεύτερο κομμάτι του όγδοου άλμπουμ των Blonde Redhead σαν μια προειδοποίηση στον υποψιασμένο ακροατή ότι αυτή τη φορά κάτι δεν τους πήγε και μείναν στη μέση του δρόμου. Τί δεν πήγε καλά; "Everything Is Wrong", λέει ο τίτλος λίγο παρακάτω στα συνεχιζόμενα υποσυνείδητα μηνύματα.
Το τρίγωνο των ιταλών διδύμων Simone και Amedeo Pace μετά της γιαπωνέζας Kazu Makino με έδρα το μεγάλο μήλο έχει επιβιώσει δεκαπενταετούς αξιόλογης μουσικής πορείας με άσσο στο μανίκι την ικανότητα να αλλάζουν τον ήχο τους. Η αφετηρία ήταν θορυβώδης με κιθάρες από τα σπλάχνα των Sonic Youth, η συνέχεια ολοένα και πιο ντελικάτη, σκοτεινή, μελαγχολική, ποπ με κορύφωση το Misery is a butterfly, άλμπουμ που δικαίωσε τη νεορομαντική τους παρέκκλιση και μαζί και τη δική μας, την αθεράπευτη.
Αν παρέμενε ένα στοιχείο κοινό στην πορεία εξέλιξης τους, αυτό ήταν οι κιθάρες. Μεταμορφωμένες, αναβαπτισμένες σε κάθε αλλαγή τους, αλλά πανταχού παρούσες, να στρώνουν πολύχρωμα χαλιά για να πατήσουν τα πλήκτρα και η αιθέρια φωνή της Makino. Αυτές αποφασίσαν οι Blonde Redhead να θάψουν -εως και να απειλήσουν με εξαφάνιση- σε αυτό το γύρισμα και να βάλουν τα σύνθια σε πρώτο πλάνο. Στην καρέκλα του παραγωγού το δίδυμο εκ Σουηδίας Van Rivers and the Subliminal Kid (βλέπε Fever Ray) αλλά και ο Alan Moulder (τι να πρωτοδείς εδώ: τους Depeche, U2, My bloody Valentine τους ξέρεις;) έχουν βάλει το χεράκι τους ώστε ο ήχος να βγαίνει καθαρός- γυαλιστερός σα να τον πέρασαν με άζαξ, με διακριτικά ηλεκτρονικά στολίσματα στο βάθος, ρηχά μπητ για ραχοκοκαλιά, συνθεσάιζερ ήχο κατευθείαν από την ανεξάντλητη χρονομηχανή των 80ies και τα φωνητικά μπροστά ακέραιους πρωταγωνιστές.
Το αποτέλεσμα ακούγεται κρυόμπλαστρο και ξεδοντιασμένο, αν μου επιτρέπονται οι αδόκιμοι αυτοί όροι. Πάνε εκείνα τα πλούσια στρώματα ήχων που μέσα τους βούλιαζες ονειρικά. Το Penny Sparkle ακούγεται άδειο, καλοκουρδισμένο, επιτηδευμένα μινόρε και άκαρδο. Οι συνθέσεις επίσης μοιάζουν επίπεδες, χωρίς ιδέες, χωρίς "δύσκολες" μελωδίες. Μπορείς να το βάλεις για χαλί και να συγκεντρωθείς στο διάβασμα του βιβλίου σου δεν θα σε αποσπάσει λεπτό. Ακόμα στις καλές του στιγμές κάτι λείπει, όπως το Love Or Prison που χάνεται στην εξάλεπτη ανάπτυξη ή το Not Getting There το μοναδικό κομμάτι με νεύρο και το μοναδικό που τα φωνητικά βγαίνουν σαν από στενό παπούτσι. Στις κακές του στιγμές όπως Will There Be Stars είναι σαν οι Royksopp να περνάνε καταθλιπτικό επεισόδιο ή στο ομώνυμο Penny Sparkle σαν να ξεχάσαν να ηχογραφήσουν τα μισά όργανα.
Είναι πιθανό αν το άκουγε κανείς χωρίς να το συγκρίνει με προηγούμενες δουλειές να εκτιμούσε την υπνωτική του ονειρική ατμόσφαιρα, τη φωνή της Makino που ακούγεται υπέροχη και δαντελένια, την αβίαστη μελαγχολία που σου αφήνει η ακρόαση του, τη μουσικότητα που αναδύεται από το σπουδαίο αυτό γκρουπ. Το δυστύχημα με μουσικούς που έχουν αφήσει σπουδαίες ηχογραφήσεις είναι ότι καμιά φορά αναγκάζονται να παραβγούν με τους εαυτούς τους και να έρχονται ...δεύτεροι. Πιθανότατα στην επόμενη στροφή να συναντηθούν και να δούμε τίτλους όπως "Getting Somewhere". Στο φετινό πάντως βάθρο της dream-pop θα κάθονται άνετα οι Beach House χωρίς να τους στριμώχνει η ξανθοκοκκινομάλλα.
