The curse of Blondie
Έχω μανία με τους Blondie. Θεωρώ ότι πρόκειται για μοναδική περίπτωση συγκροτήματος, χωρίς προηγούμενο ή και επόμενο τόσο σε επίπεδο μουσικής βιομηχανίας, όσο και σε επίπεδο δημιουργικότητας. Στους Blondie τέμνονται, καθορίζονται και εξαντλούνται σχεδόν τα πάντα: η underground καταγωγή, το punk/wave υπόβαθρο, ο Giorgio Moroder, η απόλυτη εμπορική επιτυχία, τουλάχιστον δέκα από τα καλύτερα pop τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, η Debbie Harry να κηρύσσει την έναρξη της pop κουλτούρας όπως την βιώνουμε σήμερα, η κατάκτηση του κόσμου, η απώλεια του κόσμου, η επιστροφή, η παρακμή, η απόλυτη ξανθιά rock performer, και η κατάρα των οπαδών της που την καταδίκασε να είναι η αιώνια Blondie και να μην μπορεί να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε άλλο!
Κάπως έτσι εξηγείται πιστεύω ο τίτλος του νέου δίσκου των Blondie. Σιγά τώρα μη θεωρήσουμε καταραμένο ένα συγκρότημα που επέστρεψε στην μουσική πιάτσα μετά από αιώνες και ανυποψίαστα χάρισε στον εαυτό του ακόμη μια νούμερο ένα επιτυχία, που ήδη πρόλαβε να γίνει κλασσική ('Ave Maria' και τα ρέστα). Οι Blondie κάθε άλλο παρά καταραμένοι είναι... Κάπως έτσι εξηγώ και τον αφελώς ματαιόδοξο μονόλογο της Debbie στο 'Shakedown', ένα funk rock διαμαντάκι στα πρότυπα του 'Rapture', κάπως έτσι και την τάση της να θρυμματίζει γυαλιά και καθρέφτες με τις γόβες-στιλέτα της σε τόσο προχωρημένη ηλικία.
Είναι ότι πιο βαρετό μπορεί να πει κανείς για ένα συγκρότημα που ξεκίνησε πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια, δεν παύει όμως να είναι η αλήθεια: το 'The Curse Of Blondie' δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη best of των Blondie, φτιαγμένο αυτή τη φορά με καινούργια τραγούδια. Όλες οι κατά καιρούς συνταγές τους που απέδωσαν τα αναμενόμενα συγκεντρώνονται στα δεκατέσσερα αυτά τραγούδια. Αν το 'Shakedown' κρυφοκοιτάζει, όπως είπαμε, προς το 'Rapture', το φιλόδοξο 'Good Boys' γεμάτο επικά drum machine και ξεχασμένα στον χρόνο σύνθια πασχίζει να κερδίσει κάτι από την αίγλη του 'Atomic', και το 'Βackground melody (the only one)' μας υπενθυμίζει το αφόρητο mainstream που άγγιξε η μπάντα με το 'Tide is high' και κατάφερε να κάνει τους πάντες ευτυχισμένους! Και κάπως έτσι κυλάει και ο υπόλοιπος δίσκος, που κατά τα άλλα είναι μια χαρά δίσκος, και ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορείτε να αγοράσετε και να ακούσετε φέτος.
Η βασική διαφορά με το προηγούμενο 'No exit' είναι η διάθεση των Blondie να ροκάρουν, που όλως περιέργως αντί να «βουλιάξει» τον δίσκο, φροντίζει να κρατήσει υψηλό το φρόνημα και το ενδιαφέρον σε όλη τη διαρκειά του. Παράλληλα συνθετικές ιδιαιτερότητες όπως το καταπληκτικό electro-ska- pop 'End to an end' αποδεικνύουν ότι οι Blondie ξέρουν ακόμη να γράφουν τραγούδια που έχουν κάτι να προσθέσουν κάτι παραπάνω στον ήδη ανεξάντλητο μύθο τους. Ομοίως και το αμέσως επόμενο 'Hello Joe', που μας υπενθυμίζει ότι οι Blondie έγραφαν ιδανικές mainstream rock ρυθμικές μπαλάντες, όταν ακόμη η γκόμενα από τους Texas τακτοποιούσε σαν έφηβη τη συλλογή της με τις αφίσες της Debbie Harry. Διαχρονικά πράγματα δηλαδή.
Περιττό να επισημάνω ότι η επερχόμενη συναυλία των Blondie στη Αθήνα έχει να δώσει πολύ περισσότερα από οτιδήποτε άλλο είδαμε και ακούσαμε αυτή τη χρονιά. Μετράμε αντίστροφα τις μέρες μέχρι το απόλυτο tonight!
