(...η εταιρεία διαπιστώνει ότι πέρασαν κι όλας δέκα χρόνια, έξι δίσκοι και πολλές ιστορίες γύρω από το όνομά σου. Φτάνει λοιπόν στην πρώτη ουσιαστικά στιγμή «απόλυτης» εμπορικής εκμετάλλευσής σου, ρίχνοντας στην αγορά τι άλλο παρά την best of συλλογή σου. Οι επιλογές πλέον είναι δύο: είτε το best of είναι ο καλύτερος δίσκος σου (οπότε ξόφλησες), είτε ακόμη και μετά από αυτό οι «κανονικές» κυκλοφορίες σου διατηρούν την αξία τους (και μπορείς να συνεχίσεις).
Κι επειδή τα ερωτήματα καλύτερα είναι να μη μένουν μετέωρα για πολύ ώρα, ας το απαντήσουμε από την αρχή. Όχι λοιπόν, η συλλογή με τα 18 καλύτερα τραγούδια τους δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Blur (με την έννοια του ότι δεν καθιστά άσκοπη στο εξής την απόκτηση καθενός από τους έξι δίσκους τους), απλά συμβαίνει να είναι ένας σχεδόν άψογος δίσκος. Γιατί τελικά διαπιστώνεις ότι οι Blur έχουν πολλά τραγούδια, ίσως απλά ποτέ να μην είχες συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσα τα καλά (καθώς δεν είναι πάνω από δέκα, αυτά που «παίζουν» συνέχεια), αλλά το ότι με δεκαοχτώ κομμάτια αισθάνεσαι να υπάρχουν ελλείψεις κάτι πρέπει να σου λέει, αν είσαι στο ελάχιστο καλοπροαίρετος.
Κι εγώ είμαι αρκετά, αλλά θα προσπαθήσω να το ξεπεράσω! Να πω τι με εκνευρίζει στους Blur; Εύκολο. Πρώτα από όλα η εξωτερική τους εμφάνιση (τι σόι φάτσες είναι αυτές μωρέ, που είναι οι καιροί των όμορφων ροκ σταρ; Άσε που όλοι μαζί ούτε τη μισή ομορφιά του Brett δεν συγκεντρώνουν). Και από πάνω είναι μαζί με το συνάφι τους υπεύθυνοι για ένα σωρό Brit-o-καχεκτικά girls & boys που τα βλέπεις και τα λυπάται η ψυχή σου. Γιατί είναι Βρετανοί με τον τρόπο που κάποτε ήταν και οι Jam, και όχι με τον ιδεατό τρόπο ενσάρκωσης του Βρετανικού προτύπου (προς εμάς τους από έξω) από τον Morrissey (τον Bowie κ.ο.κ.). Και ως γνωστόν δεν έχουμε ανάγκη από έναν νέο Paul Weller. Γιατί επανέφεραν για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο την σοκαριστική (ποσοτικά + ποιοτικά) επιρροή των Kinks στο image και την νοοτροπία όλων σχεδόν των μεταγενεστέρων τους Βρετανικών σχημάτων, και κάπου μας θλίβει η σκέψη του πόσο μπροστά ΔΕΝ έχουν πάει τελικά τα πράγματα.
Έχω ακόμη αρνητικές αναμνήσεις από τον τρόπο που «ψάρωσαν» απέναντι στις ανοησίες των «αιωνίων» Oasis, μπήκαν και αυτοί στο «παιχνίδι», απάντησαν και συμπεριφέρθηκαν ίσως και λίγο πιο ανόητα. Δε θέλω καν να θυμάμαι ότι μόλις είδαν την κορυφή της κορώνας της πάλαι ποτέ βασίλισσας Brit-pop να φθάνει στον πάτο, την έφτυσαν (κυριολεκτικά) στα μούτρα και άρχισαν να διαλαλούν πόσο καλό είναι το Αμερικάνικο ροκ, πόσο πρωτοπόροι είναι οι Pavement και πόσο άχρηστοι όλοι σχεδόν οι scene-mates τους. Δε θα τους συγχωρέσω ποτέ το ότι συνέβαλαν στη γιγάντωση του φαινομένου Oasis (πάλι αυτοί;) αντιπαρατάσσοντας στην γοητευτική κοινοτοπία του 'Be Here Now' το μοναδικό αριστουργηματικό lp της καριέρας τους ('The great escape'). Ως γνωστόν τα αριστουργήματα δύσκολα ...αντέχουν ως το τέλος, και έστειλαν έτσι μέσα σε μια εβδομάδα τον αντίπαλο στο νούμερο ένα (μια για πάντα ). Πάντα μου τη δίνανε και τα σταριλίκια του Damon, με τις αναγραμματιζόμενες guest εμφανίσεις σε δίσκους άλλων, και η μανία του Coxon να αποδείξει ότι βαράει και άλλα πράγματα (εκτός pop ριφακίων). Α, με εκνευρίζει τέλος το ότι οι Boo Radleys δεν έφτασαν τελικά ούτε στο 1/10 της δημοτικότητας τους (που βέβαια οι ίδιοι δεν φταίνε για αυτό, απλά ήθελα να το αναφέρω ως παράπονο!).
Τώρα το γιατί οι Blur είναι τελικά το αγαπημένο μου συγκρότημα από τη σκηνή της Brit-pop (πεθαίνω για file under!) είναι κάτι που μια ζωή (τη μισή μου μείον τέσσερα-πέντε χρόνια, για να κυριολεκτώ) αναρωτιόμουν. Και ξαφνικά το ανακαλύπτω μένοντας κολλημένος για ώρες να ακούω αυτό το best (ενώ ούτε τα είχα ξεχάσει τα τραγούδια τους, ούτε τους παράτησα ποτέ για πολύ καιρό). Οι Blur είχαν (και ίσως έχουν ακόμη) τρομαχτική ευχέρεια στο να γράφουν τραγούδια, που τους έβγαιναν καλά ακόμη και όταν δεν το ...ζόριζαν και πολύ το πράμα. Για μια στιγμή η έμπνευσή τους ενθουσιάστηκε και παρέδωσαν το 'Girls & Boys' να στέκει πλάι στα 'I just can't get enough', 'Down Under', ''Domino dancing' και άλλα ασύνδετα μεταξύ τους 'υπερ-ενθουσιώδη' τραγούδια της pop ιστορίας. Είχαν την ευχέρεια από ένα δίσκο διαμαντιών να ρίξουν το πιο ακατέργαστο, ανώριμο και ανούσιο στη «μεγάλη μάχη» της καριέρας τους ('Country house'). Μπόρεσαν να καταστήσουν ως σήμα κατατεθέν τους το πρώτο-πρώτο κομμάτι τους που έφτασε σε περισσότερους από δέκα ανθρώπους ('There's no other way') και μετά από χρόνια... άλλαξαν «σήμα», χωρίς όμως να ξεχαστεί το αρχικό ('Song 2'). Μετέτρεψαν σε mega hit ένα κατά βάση παράδοξα στημένο κομμάτι ('Parklife') και σε άλλη φάση πέταξαν στα μούτρα της αποβλακωμένης Βρετανίας μια ολότελα δική της απλοϊκή σαχλαμάρα, για να έχει να χαίρεται ('Τender') Γιατί είναι μεγάλο προσόν ενός γκρουπ ακόμη και να μπορεί να «κοροϊδεύει» κάποιες φορές το κοινό του. Γράψανε και δύο αληθινά αριστουργήματα, που με άνεση αναγνωρίστηκαν ακόμη και από τους «εχθρούς» τους ως πρόωρα κλασσικές στιγμές μιας γνησίως μετα-εφηβικής μπάντας, μιλάω ασφαλώς για τα 'Universal' και 'To the end'.
Και μόλις έχασαν και το τελευταίο σημάδι εφηβείας από τα πρόσωπά τους, αποφάσισαν να ασχοληθούν με το σοβαρό τμήμα της μουσικής, να πάψουν να είναι φιλικοί και οικείοι στον ακροατή τους... ίσως και να πάψουν να είναι οι Blur που όλοι ξέραμε. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία όμως... (και το χειρότερο είναι ότι έχει παρά-ειπωθεί!).
Ρίξτε μια ματιά πάνω από το κείμενο στο tracklist του "Blur: best of", συνδυάστε τραγούδια, γεγονότα και αναμνήσεις. τσεκάρετε τη δισκοθήκη σας να δείτε τι σας λείπει και αποφασίστε. Κάτω από τη χάρτινο περυτίλιγμα και το καλαίσθητα φτιαγμένο πλαστικό κουτάκι (με το όμορφο artwork) θα βρείτε και ένα live cd με δέκα τραγούδια, σε εκτελεστική ποιότητα ελαφρά ανώτερη από εκείνη του Rockwave '99 (ένα άνευρο 'Girls & Boys', ψιλόβαριούνται στο 'She's not there', δείχνουν να το απολαμβάνουν πιο πολύ στο 'M.O.R.' το 'To The End' διατηρεί ούτως ή άλλως την μελαγχολική του υπερηφάνεια κ.ο.κ.)
Το ότι θα συνεχίσουν είναι σίγουρο. Το κακό είναι ότι, «σχεδόν σίγουρο» είναι και το πως θα το κάνουν και το τι μπορούν να μας δώσουν στη συνέχεια. Δύσκολα πάντως ένα ακόμη best of album, με ανάλογη αξία, μετά από δέκα χρόνια. Όλα τα άλλα πιθανά...