Multiverse
Οι ίδιοι βάζουν τη λέξη "τραγούδια" σε εισαγωγικά. Καταλαβαίνετε τι μπορεί να σημαίνει αυτό... Tου Γιώργου Παπαδόπουλου
Η Πολωνική δισκογραφική εταιρεία Instant Classic αποτελεί κατ’ εμέ μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δισκογραφικές παρουσίες των τελευταίων ετών. Φιλοξενεί “Instant Classic” δίσκους για την κρίσιμη μάζα των 25-30 (κατ’ εκτίμηση) ανθρώπων που την παρακολουθούν και έχει επίσης να επιδείξει ένα από τα πιο θαρραλέα ρόστερ συγκροτημάτων εκεί έξω που δεν κολλάει σε είδη και ιδιώματα. Έχει δηλαδή όλα τα φόντα να περάσει στην λήθη της μουσικής δισκογραφίας και κανείς να μην καταλάβει τίποτα! Ποτέ! Εκτός ίσως από εκείνους τους 25-30 νοματαίους που θα την μνημονεύουν μελλοντικά στα παιδιά τους σαν καλλιτεχνικό success story κατεβάζοντας τα βινύλια από τα ράφια και δείχνοντας τους τα σαν κειμήλια μιας άλλης εποχής, με κίνδυνο κιόλας να χαρακτηριστούν γραφικοί ή ακόμα χειρότερα, τίποτα nerdουλες. Υπερβολές. Σαφώς. Αλλά χωρίς αυτές άραγε τι θα ήμασταν; Ή μήπως χωρίς την ύπαρξη τέτοιων υπερβολών θα ασχολούμασταν τέτοιαν ώρα με μια μπάντα σαν τους BNNT; Σαφώς και όχι. Ουδέν κακό αμιγές καλού.
Άγνωστοι στο ευρύ κοινό, καθότι αρκετά τεμπέληδες για να ασχοληθούν με τα της φήμης τους, οι BNNT είναι ένα μουσικό δίδυμο που κυκλοφορεί το νέο του δίσκο “Multiverse” έπειτα από 5 χρόνια από τον προκάτοχο του “Qassam”. Δύο μουσικοί μοναχά που καταφέρνουν και βγάζουν έναν δυσανάλογα θορυβώδη(με την καλή έννοια), αξιοζήλευτο μουσικό όγκο. Η μουσική τους ,αυτοσχεδιαστική στην βάση της, διακατέχεται από έναν έντονα ρυθμικό, οργανικό τοίχο από μπάσες νότες και συχνότητες που στροβιλίζεται μαζί με ένα μεσαίας ταχύτητας τέμπο. Επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί και μοτίβα που χτίζονται σταδιακά είναι και το βασικό χαρακτηριστικό της μπάντας.
Με λίγη φαντασία οι BNNT κάνουν ένα πρωτόγονο post-industrial-metal χωρίς πολλές συγκινήσεις και συναισθηματισμούς, χωρίς ανούσια τραβήγματα στην διάρκεια των κομματιών και κυρίως χωρίς την πεποίθηση ότι κάνουν δα και κάτι το μοναδικό. Και η αυτογνωσία αυτή είναι που τους δίνει και τους έξτρα πόντους. Σκοπός εδώ δεν είναι η μουσική πρόοδος ή η διέγερση των συναισθημάτων. Σκοπός εδώ είναι κυρίως η ρυθμική μέθεξη που επιτυγχάνεται μέσω της μουσικής, και δη της σκληρής μουσικής, και εκφράζεται απλά και άμυαλα με το κούνημα του κεφαλιού πάνω κάτω. Με ένα tribal ρυθμό που θα μπορούσε να ηχεί για πάντα σε μια ατελείωτη λούπα, μονολιθικοί τόσο στον ήχο που βγάζουν όσο και στην συνθετική αντίληψη, οι BNNT δεν είναι σίγουρα για τα σαλόνια. Και ευτυχώς για αυτό! Τραχείς και βρώμικοι, αποπνέουν μιαν αξιαγάπητη μαυρίλα, μια ηχητική αλητεία μέσα από μια δουλεμένη παραγωγή που αναδεικνύει τα σωστά χαρακτηριστικά του ήχου τους.
Με την βοήθεια του Mats Gustafsson και Stine Janvin Motland που απλά δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω στα κομμάτια ο καθένας με τον τρόπο του, το “Multiverse” είναι ένας από τους καλούς δίσκους για την χρονιά που φεύγει. Χωρίς να πλασάρεται ως το αυτόφωτο αριστούργημα του post-industrial ήχου, χωρίς να νοιάζεται για περαιτέρω αναλύσεις και ερμηνείες, τούτος ο μονολιθικός, επαναλαμβανόμενος ρυθμικός τοίχος ακούγεται δυνατά μέχρι να σε πονέσει το κεφάλι σου είτε από το headbanging , είτε από την ένταση. Και επειδή για headbanging εγώ είμαι μεγάλος πλέον και ο σβέρκος μου δεν αντέχει(κλασσική περίπτωση βλάβης)ένεκα παρελθοντικών αμαρτωλών ημερών, κατακρεουργώ τα αυτιά μου που αδιαμαρτύρητα δέχονται τα ντεσιμπέλ.
