The campfire headphase
Πήρα το cd των boards με προσοχή στα χέρια μου, έφτιαξα καφεδάκι, χαμήλωσα τα φώτα, τοποθέτησα τελετουργικά τον δίσκο στο συρταράκι του player, κάθισα αναπαυτικά, περίμενα και φρίκαρα. Φρίκαρα διότι άκουσα κάτι αλλοιωμένες κιθάρες και μια σειρά από σκρτς σε διαφορετικούς τόνους και εντάσεις γεγονός που μου δημιούργησε αμφιβολίες για την ακεραιότητα της "μηχανής" μου και με οδήγησε στο να προσπαθώ μανιακά να εντοπίσω ανύπαρκτες γρατσουνιές στην επιφάνια του δίσκου. Τι τρέχει λοιπόν με αυτούς τους απίθανους τύπους και από πότε τα χαλασμένα πικαπ παράγουν μουσική;
Προφανώς η απάντηση σε αυτό είναι από το '97 όταν ο Michael Sandison συναντήθηκε με τον Marcus Eoin και κυκλοφόρησαν το για πολλούς αριστούργημα "Music has the right to children". Και αυτό γιατί μετά από το πρώτο σοκ, καθώς το ηλεκτρακουστικό σήμα περνάει από τον πόρο προς τον κροταφικό λοβό και σε συνδυασμό με την μεστή γραμμή των κρουστών, το πράγμα στρώνει. Τα σκριτς και τα χαλασμένα ραδιόφωνα πέφτουν στην θέση τους και οι συνθέσεις ρέουν αβίαστα από τα ηχεία σαν νεράκι.
Η μουσική των BOC πλέει κάπου ανάμεσα στην αφέλεια του trip-hop των ξενύχτηδων χείριστων - μουσικών των PC και την ραθυμία των post-ροκάδων, χωρίς την μιζέρια τους όμως. Ως εκ τούτου αγαπητοί φίλοι η "ελαφράδα" μερικών συνθέσεων σίγουρα θα παρεξηγηθεί από τους παλιούς φίλους τους, (πώς να το κάνουμε υπάρχει ένας ποιο "cool"- μελωδικός προσανατολισμός εδώ, πράγμα που κάνει τον δίσκο ιδανικό και για οδήγηση), αλλά αυτό δεδομένης της κλάψας που επικρατεί στον χώρο μάλλον πλεονέκτημα είναι.
Οι περισσότερες συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ένα άριστο "υπόβαθρο", δεδομένου ότι τουλάχιστον η μισή γοητεία του δίσκου αναδύεται από αυτά που ακούγονται από "πίσω", ναι αυτά που με έκαναν να πιστεύω ότι είχε κλατάρει το cd-player μου. Η αχίλλειος πτέρνα του δίσκου είναι, ίσως η "κοιλιά" που κάνει, ειδικά από το πέμπτο κομμάτι του δίσκου.
Τώρα οι παλιοί οπαδοί (και μετά το almost famous "Geogaddi") θα πούνε ότι ξεπουλήθηκαν στην εμπορικότητα κλπ, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να το ακούσει και κάποιος άλλος, ίσως όχι και τόσο ψαγμένος όσο η αφεντιά τους. Ωστόσο εκεί είναι και η μαγκιά των BOC, έχουν πλέον ένα δίσκο που μπορεί να "αρχίσει" κάποιος μαζί τους και τελικά αυτό είναι και το ποιο δύσκολο.
