Love and theft

Την άποψη ότι ο Dylan είναι ο κορυφαίος τραγουδοποιός όλων των εποχών την καταλαβαίνω. Αλλά το ότι το "Love and Theft" είναι από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε ποτέ, συγκρίσιμος με τα "Highway 61 Revisted", "Blonde on Blonde" και 5-6-7 ακόμη αριστουργήματα, ακούγεται τελείως ανόητο. Ο μοναδικός δίσκος του τα τελευταία 25 χρόνια, μετά το "Desire" δηλαδή, που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αριστούργημα, είναι το "Time Out of Mind".

Αδυνατώ τελείως να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει διάφορους να εκφράζουν για άλλη μια φορά την ευχάριστη έκπληξή τους. Το "Love and Theft" είναι ένα από τα πλέον προβλέψιμα άλμπουμ του Dylan. Και καμιά σημασία δεν έχει αν είναι αρκετά rockabilly και country, λίγο boogie και jazzy και πολύ bluesy. Η οξεία, τραχιά και διαπεραστική φωνή απουσιάζει, η σπιρτάδα και η έμπνευση επίσης.

Με την εξαίρεση του "Time Out of Mind", θα έλεγα ότι υπάρχει κάποια αντιστοιχία ανάμεσα στο Dylan και σ' έναν πολύ μεγάλο δικό μας, το Θεοδωράκη. Από ένα σημείο και μετά είναι προτιμότερο να ακούς ή να διαβάζεις συνεντεύξεις τους, όπου πάντοτε θα βρεις κάτι από ενδιαφέρον έως προκλητικό, παρά να περιμένεις να ενθουσιαστείς από τις καινούριες μουσικές τους.

Ο Bob Dylan έχει φτάσει σ' ένα σημείο όπου δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε και να εντυπωσιάσει κανέναν. Ίσως και να είναι αυτό που φταίει, μαζί με το ότι δείχνει να μην έχει κάτι καινούριο να πει.

Κι αν του χρόνου μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας για μια ακόμη φορά; Δεν θα είναι επειδή ο Dylan είναι απλά «απρόβλεπτος». Αλλά γιατί είναι τόσο μεγαλοφυής, ώστε είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πού θα μπορούσε να φτάσει.

ΥΓ. Επειδή δε μου πήγαινε να κλείσω χωρίς happy ending: Τα πέντε πιο αγαπημένα μου από τα 100 τουλάχιστον αριστουργήματα της "His Bobness":

I Want You
Like A Rolling Stone
Subterranean Homesick Blues
I Shall Be Free
One More Cup Of Coffee