District line
"To 1940 o Henry Miller εγκαταστάθηκε στο Big Sur και συνέχισε να γράφει βιβλία για τους φίλους του..." Έτσι τέλειωνε μια νεκρολογία που διάβασα κάποτε και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν ολόκληρο το κομμάτι να αφιερώνεται στα πρώτα 3-4 και γνωστότερα βιβλία του και οι τέσσερις δεκαετίες δημιουργίας που ακολούθησαν να ξεπετιούνται σε μια πρόταση.
"Μετά το καταιγιστικό διπλό άλμπουμ Zen Arcade (ακολουθούν τρεις παράγραφοι περιγραφής του) και τα άλμπουμ που ακολούθησαν μέχρι τη διάλυσή τους (ακολουθούν δύο παράγραφοι περιγραφής τους) ο Bob Mould συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους, λίγους με ζάχαρη, πολλούς άνευ..." Κάπως έτσι αναμένω να είναι και η νεκρολογία του Bob όταν το αφεντικό ζητήσει την παραίτησή του απ' τη ζωή. Ό,τι κι αν κυκλοφορήσει στην υπόλοιπη ζωή του (πέρασαν ήδη δυο δεκαετίες χωρίς τους Hart και Norton) όχι μόνο δε θα υποσκελίσει αλλά ούτε και θα κοιτάξει στα μάτια τους έξι δίσκους της πενταετίας 83-87. Μη με ρωτάτε το λόγο, δεν ψηφίζω εγώ τους νόμους, τα ήθη και τα έθιμα του ροκ λαού μας. Μοιάζει η ζωή να πριμοδοτεί τη φρεσκάδα των νέων δίνοντας στους φτασμένους την αδιαφορία του χορτασμένου απ' τη γεύση τους κοινού ως αντίβαρο στην αναγνωρισιμότητα και την ευκολία να βγάζουν δίσκους και να κλείνουν συναυλίες.
Ελπίζω να μη σας κούρασα. Και τώρα είμαι στη διάθεσή σας για ερωτήσεις. Πρώτα ο ΝιΧι απ'το Alternative και μετά ο ΔέλταΚάπα απ'το Megative.
- Θα ρωτούσε κανείς αν ο νέος δίσκος του Bob Mould ανήκει στην κατηγορία αυτών που συνήθως χαρακτηρίζουμε ώριμους, αυτούς δηλαδή που σου δίνουν την εντύπωση ότι ο δημιουργός πατάει γερά στη γη και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγει, να εκτροχιαστεί από τη μια αλλά και να τολμήσει άνοιγμα σε άλλο είδος απ' αυτό που υπηρετεί. Θέλω να πω δηλαδή πως ανήκει στην κατηγορία των δίσκων που δε σε εκπλήσσουν ευχάριστα, δε νοιώθεις πως η έμπνευση άρπαξε τον καλλιτέχνη απ' τη μύτη και τον έκανε αερόστατο. Το λέω αυτό διότι από την τριακονταετή δημοσιογραφική μου εμπειρία γνωρίζω πως οι μουσικοί που συνεχίζουν μετά τη διάλυση των group τους φλερτάρουν με την ακουστικότητα και γράφουν κομμάτια που θα ήταν οι μπαλάντες σε δίσκο του προηγούμενου group τους, πόσω δε μάλλον όταν μιλούμε για post punk συγκρότημα. Εξυπακούεται βέβαια πως κοι οι φανς δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες από τέτοιους δίσκους. Μία τέτοια περίπτωση έχουμε εδώ;
- Ακριβώς.
- Eμείς στο χωριό μου λέμε: καλά τραγούδια έχει;
- Δεκάρια όπως το "Diane", "Pink turns to blue" και "Standing by the sea" δεν έχει. Εννιάρια όπως το "Sorry somehow", "Find me", "New day rising" όχι. Ούτε οχτάρια σαν τα "Could you be the one?" και "Books about UFO's". Έχει εφτάρια, εξάρια και πεντάρια.
Και όπως λέει και το άλλο κλισέ, αν ήταν πρώτος δίσκος νέου καλλιτέχνη μπορεί και να μιλούσαμε για ελπιδοφόρα ανακάλυψη.
