Patchouli Blue

Οι Bohren έχουν μεγάλη ιστορία. Υπάρχουν από το 1992. Δεν είναι και λίγα 28 χρόνια ε; Ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει ποτέ ιδιαίτερα την μουσική τους γιατί όποτε το δοκίμαζα ένιωθα μια έντονη κούραση να με παρασέρνει προς το στοπ. Φαίνεται ότι έχουν μια κάποια καταγωγή από τον black metal χώρο (κι όμως δεν είναι), αυτά που παίζουν περιέχουν τη βαριά μεταλλική δυσωδία (έστω και ως background, έστω και εντελώς υποχθόνια και ανεπαίσθητα), προτείνοντας όμως πάνω σε αυτό το μαύρο βάθρο, folk και jazz θέματα. Μονοτονία γενικώς. Αργές ταχύτητες, λίγα συμβαίνουν... Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις αν η βαλίτσα θα πάει κάπου μακριά και καλά ή αν είναι για φούντο η κατάσταση. Τώρα δεν ξέρω αν εγώ άλλαξα τελευταία, αλλά αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι είχαν ένα στόχο ο οποίος στον τελευταίο τους δίσκο, τον οποίο άκουσα καλύτερα και με κάνει να θέλω να ακούσω και άλλα πράγματα δικά τους πιο ενδελεχώς, φαίνεται να επιτυγχάνεται.

Η νταρκίλα σαφώς και παραμένει σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι οπωσδήποτε πολύ βασικό χαρακτηριστικό τους, που αν αλλάξει θα είναι πια άλλο συγκρότημα. Έχουν μια καθαρή γκοθ υπογραφή (και κυριολεκτικά άλλωστε – δε μπορώ να φανταστώ πιο γκοθ όνομα σχήματος). Δεν συγκρίνονται όμως με καμιά γκόθικ ροκ μπάντα. Το παίξιμο τους είναι «ακίνητο». Παραλίγο ανύπαρκτο, με συνθετικά ντραμς, όργανο, βιμπράφωνο κλπ. Το σαξόφωνο όμως παίζει έναν άλλο ρόλο, είναι πιο μπροστά. Μέσα σε αυτό το ούλτρα μίνιμαλ γκοθ περιβάλλον αφηγείται μια εξαιρετικής λεπτότητας τζαζ ιστορία.

Αυτή η ιστορία έχει πια σταθεροποιηθεί. Είναι πιο καθαρά διατυπωμένη, πιο σίγουρη. Για να είμαι ακριβής παλαιότερα δε νομίζω ότι υπήρχε. Υπήρχε μια δόση τυποποίησης έως και γραφικότητας στις νουάρ μελωδίες που στήνανε για να προκληθεί ένα εύκολο δράμα, πάντα το ίδιο και χωρίς μια καλώς εννοούμενη αφήγηση. Ολίγον τι κορνιζάδικον ακούγεται αυτό. Τους καταέθαψα, το ξέρω, αλλά ας μην παρεξηγηθώ, απλώς θέλω να είμαι πολύ αυστηρός για να φανεί ακόμα πιο έντονα πόσο δεν ισχύουν όλα αυτά στο ‘Patchouli Blue’, παρόλο που η συνταγή δεν αλλάζει. Η αφήγηση αυτή είναι εδώ πρωταγωνιστής πάρα πολύ ευπρόσδεκτος. Μοιάζει σαν ένα σκοτεινό κόμικ ή κινούμενο σχέδιο με τα καρέ να εναλλάσσονται ρυθμικά. Πιο πολύ κινηματογράφος παρά μουσική. Τώρα που το σκέφτομαι η...  κινηματογραφικότητα δεν εξαντλείται σε αυτήν την αίσθηση. Πάω στοίχημα ότι έχουν περάσει ατελείωτες ώρες ακούγοντας το ‘Ασανσέρ για δολοφόνους’ με τον Miles Davis που λέει μια παρόμοια ιστορία.

Αν τυχόν έκανα λάθος για το θάψιμο του παρελθόντος τους θα σας ειδοποιήσω όταν το διαπιστώσω.