Exit (trance)
(Πριν από μια δεκαετία με κυρίευσε ένας ζήλος για το ελληνικό ροκ και άρχισα να ψάχνω για γκρουπ και να κυκλοφορώ δίσκους. Ziggy Was, Ροδάμα, Raining Pleasure, Στρογγυλό Κίτρινο και Bokomolech ήταν μερικά απ'αυτά που είχαν την τύχη να δουν δίσκο τους κυκλοφορημένο μέσα σ'αυτή τη φάση. Δέκα χρόνια αργότερα, έχω κόψει κάθε δισκογραφική ανάμειξη σ'αυτό που λέμε ελληνικό ροκ, δεν πιστεύω στο ελληνικό ροκ, δε βλέπω με καμιά ξεχωριστή συμπάθεια τον ντόπιο μουσικό, δεν του δίνω ελαφρυντικά έναντι του αλλοδαπού. Γιατί έχασα το ενδιαφέρον μου είναι μεγάλη ιστορία για να την πούμε τώρα).
Τί είναι αυτό που έφερε τους Bokomolech στην elit της ελληνικής σκηνής; Το γεγονός ότι έγραψαν μερικά από τα καλύτερα αγγλόφωνα τραγούδια των nineties σ'αυτή τη χώρα; Η ιδιαίτερη και γοητευτική ερμηνεία των στίχων από τον Δημήτρη Ιωάννου; Η παρουσία των δύο γυναικών στη σύνθεση και η γλυκειά, θηλυκή συνεισφορά τους; Ο κιθαριστικός θόρυβος του Κώστα Ραγκούση που στον παρόντα δίσκο δεν έχει συγκρατημό; Οι καυτές ζωντανές τους εμφανίσεις; Η αγάπη του ελληνικού κοινού για τα συγγενεύοντα, ηχητικά, με τους Sonic Youth συγκροτήματα; Το σεξαπήλ τους, το έξυπνο promotion; Τα τρία πρώτα σίγουρα.
Oι Bokomolech βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια σε μια εύρωστη εταιρεία που τους έστειλε για δεύτερη φορά στο εξωτερικό να ηχογραφήσουν δίσκο με τον Steve Albini. Όχι στο Σικάγο αυτή τη φορά αλλά στο στούντιο κάποιου Iain Burgess στη Γαλλία.
Παρόλο που ο τελευταίος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1999, είχαν ελάχιστα ολοκληρωμένα νέα τραγούδια πριν διαβούν την είσοδο του στούντιο. Είχαν ιδέες που σκόπευαν να τις αναπτύξουν και να τις ηχογραφήσουν ζωντανά. Το 90% των στίχων γράφτηκε επίσης στο στούντιο ηχογράφησης. Έκαναν θυσία να πνεύσει ο ούριος άνεμος της έμπνευσης και ηχογράφησαν γρήγορα και διασκεδαστικά.
Ποιος ο λόγος όμως να ρισκάρει κανείς κάτι τέτοιο; Τα κομμάτια των περισσότερων καλλιτεχνών, σπάνια βγαίνουν με την πρώτη. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αποτέλεσμα πολλών ωρών αυτοσχεδιασμού, αλλαγών, διορθώσεων... Το ίδιο και η ηχογράφηση, είναι ένα οικοδόμημα με θεμέλια, κολώνες και αξεσουάρ. Τι κέρδισαν οι Bokomolech που έπαιξαν μια ηχογράφηση κορώνα-γράμματα; Κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό θα πήγαινε στα σκουπίδια; Και τι κερδίζουμε εμείς από αυτή τη διαδικασία παραγωγής;
Προσωπικά δεν ενοχλήθηκα ποτέ με κάποιο προσεγμένο στη λεπτομέρεια δίσκο, το λούστρο είναι που ενοχλεί. Τι με νοιάζει αν ο τραγουδιστής είπε σωστά το τραγούδι στην 28η προσπάθεια, τι κι αν ο κιθαρίστας διόρθωσε το φάλτσο στο σόλο του γράφοντας από πάνω το σωστό; Ίσως οι μουσικοί γοητεύονται περισσότερο από την αυθόρμητη μεταξύ τους επικοινωνία μέσω του αυτοσχεδιασμού. Άλλωστε, οι περισσότεροι λένε πως παίζουν για τον εαυτό τους.
Μετά από πολλά πενηνταδίλεπτα ακροάσεων, δυσκολεύομαι να σας προτείνω να προσέξετε κάτι στο "Exit (trance)" για να το ερωτευτείτε κι εσείς. Όταν δεν βαδίζουν στα σίγουρα μονοπάτια που έχουν ξαναπερπατήσει ("Drag you like a tractor", "Slow freedom", "Current's turn") πελαγοδρομούν μέσα στον κιθαριστικό θόρυβο που στα αυτιά μου ηχεί πια ξεπερασμένη μορφή ροκ έκφρασης, σχεδόν γραφική. Είχαμε τον Blackmore που έκανε τις χορδές να τσιρίζουν, μετά ήρθε ο Τhurston και μας έπνιξε στον ωκεανό του θορύβου του, αλλά πέρασαν και είκοσι τόσα χρόνια, ακόμα στον ίδιο ωκεανό θα κολυμπάμε; Ομολογώ πως περίμενα από το εν λόγω γκρουπ μια πιο τολμηρή πρόταση, διαφορετική, πιο περίπλοκη, λιγότερο παραδοσιακή.
Στο "Exit (trance)" μια δεδομένη στιγμή της πορείας τους ηχογραφήθηκε και τεκμηριώθηκε, είναι όμως συναρπαστική; Δυστυχώς όχι.
