By now even the trees
Στην εποχή των μοναχικών τραγουδοποιών ή των group με ελάχιστα μέλη και απογυμνωμένο ήχο, οι Boxstep από το Pittsburgh επεκτάθηκαν από τέσσερις σε οκτώ προσθέτοντας στον ήχο τους βιολί, βιόλα, ακορντεόν και τα φωνητικά της Sarah Siplak δίπλα στον frontman και βασικό συντελεστή Eric Graf. Όλα αυτά βέβαια γίνονται φανερά μόνο σταδιακά, καθώς ο ήχος είναι πυκνός και οργανωμένος αλλά λιτός και ξεκάθαρος. Κάθε όργανο έχει τον δικό του χώρο και λόγο ύπαρξης, δείχνοντας ότι στην δεύτερη κατάθεσή τους με το ΕΡ αυτό ο Eric Graf και η (μεγάλη) παρέα του έχουν -ή απέκτησαν- την αίσθηση του μέτρου.
Οι Boxstep απεικονίζουν τοπία της αμερικανικής δύσης, σκοτεινά και μελαγχολικά αλλά όχι υποτονικά με πρώτες ύλες την americana, την ψυχεδέλεια και τον ηλεκτρικό θόρυβο. Στις καλές στιγμές εδώ ο -ελαφρύτερα φορτισμένος- ήχος της παρέας του Denver (16 Horsepower κλπ) συνδυάζεται με τις πιο θορυβώδεις στιγμές των Galaxie 500 και τις πιο ατμοσφαιρικές των Pavement και, μπορεί το αποτέλεσμα της συνεύρεσης να μην είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών, καταφέρνει όμως να αιχμαλωτίσει. Στην Homesleep οι Pavement αποτελούν βέβαια αντικείμενο λατρείας, οπότε είναι αναμενόμενο ότι οι δίσκοι τους θα κατέχουν εξέχουσα θέση και στις δισκοθήκες των Boxstep που συμμετείχαν και στο περυσινό tribute, προσκυνηματική (και επομένως υπερβολική) σπονδή του Daniele, ιδρυτή της ιταλικής εταιρείας.
Γραμμικές συνθέσεις που δανείζονται και από την post-rock αισθητική και δεν επιφυλάσσουν εκπλήξεις αλλά μεταφέρονται σε στερεούς όσο και πολύπλοκους ρυθμούς, γύρω από τους οποίους υφαίνονται σκοτεινά americana τοπία. Ξεχωρίζει το 'Fortune Cookies', αντιπροσωπευτικό του ήχου τους, όπου οι Horsepower παίζουν post-rock και οι Pavement προσθέτουν κιθαριστικό θόρυβο ενώ η φωνή του Eric Graf δημιουργεί αντίστιξη στον σφικτοδεμένο ήχο με τους μελαγχολικούς τόνους που μεταφέρονται σε απλές και σχετικά χαλαρές μελωδικές γραμμές. Στο επόμενο, η ένταση που υποβόσκει εκτονώνεται με την διόγκωση του ήχου, το εγχείρημα όμως δεν λειτουργεί εξίσου καλά και στο 'How I Learned To Sleep' (ίσως την πιο αδύνατη στιγμή). Αξιόλογο και το 'The Tenting Effect', παρότι ακούγεται σαν η instrumental εκδοχή του 'Fortune Cookies'. Η καλύτερη στιγμή όμως έρχεται όταν η Sarah Siplak βγαίνει μπροστά στο 'Western Exit' και η σκοτεινή ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε american gothic, αντάξιο των καλύτερων στιγμών της σκηνής του Denver.
Αξιόλογη παρότι άνιση δουλειά, όπου οι Boxstep κοιτούν τα αμερικανικά τοπία των αχανών οριζόντων του Wenders μέσα απ' τα παράθυρα ενός τραίνου. Κι έτσι ακόμη, η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, ακόμη δε περισσότερο οι στάσεις ('Western Exit').
