Please make me dance
Ευτυχείς άνθρωποι εκεί στην Inner Ear, καθώς σε λιγότερο από τρία χρόνια έχουν δημιουργήσει έναν κατάλογο κυκλοφοριών, που συναγωνίζεται πλέον με αξιώσεις τους θρυλικότερους από τους θρυλικούς της εγχώριας ανεξάρτητης των δισκογραφικών ιστορίας. Ευτυχείς και οι καλλιτέχνες τους προφανώς, των οποίων το καθεστώς δημιουργίας, φροντίδας και κυκλοφορίας της μουσικής τους είναι αυτό που πραγματικά τους αξίζει και δεν ευτελίζονται σε μία διαδικτυακή δήθεν συναλλαγή μηδενικών ανταλλαγμάτων με το πρόσχημα της προσβασιμότητας και της φθηνής επικοινωνίας. Ακόμη και ως "αντιπαλότητα" το δίπολο δημιουργός- δισκογραφική, ενισχύει όχι μόνο τη διάδοση, αλλά και τις αφορμές δημιουργίας μουσικής, τουλάχιστον σε αυτό το ανεξάρτητο πεδίο δημιουργίας, που εμάς απασχολεί. Τι ευτυχία και αυτή σήμερα, ρε γαμώτο ε;
Οι παραπάνω περιττές σκέψεις με τριγυρίζουν καθώς δεν μπορώ να απεξαρτήσω το γεγονός της τρίτης συνεχόμενης κυκλοφορίας μέσα σε ένα χρόνο, από έναν φύσει ανεξάρτητο και απρόβλεπτο δημιουργό όπως ο Boy, από τη δισκογραφική στέγη αυτής. Ακόμη και η πιο ρηξικέλευθη μεγάλη εταιρία, μία ιδεατή εγχώρια Island να πούμε, θα γραφειοκράτιζε τις διαδικασίες, μέχρις ότου να σαπίσει τελικά η φλόγα της γνήσιας έμπνευσης.
Γνήσια, γνησιότερη, σε επίπεδο σήματος κατατεθέντος πλέον, είναι αμετάκλητα η δημιουργική έμπνευση και η εμπνευσμένη δημιουργικότητα του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Πριν καν ξεπλύνει τα χέρια του από το αίμα των Mary And The Boy, εφορμά μαινόμενος, αλλά όχι απαραίτητα εκδικητικός, στο σώμα αυτού, που με ελαστικό τρόπο σκέψης θα μπορούσε να ονομαστεί και ελληνικό τραγούδι. Το πιάνει προσεχτικά από τις άκρες, το "διαμελίζει" ακόμη πιο προσεχτικά σε μία σύντομη πορεία μαζί του και το εμποτίζει σε ένα πηγάδι φαινομενικά παντελώς ξένης σε αυτό διάθεσης για ηχητικές ακρότητες, αισθητικές παραβάσεις και αρνήσεις ομοιομορφίας.
Όταν μέσα σε έναν καθολικά σπουδαίο δίσκο καταφέρνει και ξεχωρίζει ως σημείο αναφοράς ένα και μόνο ακόμη πιο σπουδαίο τραγούδι, τότε είναι που αλλάζουμε επίπεδο. Αναφέρομαι φυσικά στο "Πυροβολισμός στο πρόσωπο", ένα τραγούδι που χωρίς να απεγκλωβίζεται από την αισθητική των υπόλοιπων 32 λεπτών του άλμπουμ, πάει και στέκεται μονάχο του στο πάνθεον των συνθέσεων που ξεκινούν σαν άθροισμα μίας καταπληκτικής ιδέας, μίας ορθής μελωδίας και μίας τουλάχιστον ενδιαφέρουσας ιστορίας, και δια της εξάντλησης των τρόπων σύνδεσης όλων των παραπάνω συνθετικών, ξεπερνούν τα όρια των επιμέρους αρετών, τείνοντας προς αυτά μίας τελικής, απροσδιόριστης και απροσδόκητα σοκαριστικής συνθετικής αρετής (το έχω ξαναγράψει αυτό το παράδειγμα μάλλον...). Τα τελευταία δευτερόλεπτα στο Κοπερτί, όταν αλλάζει τόνο η φωνή του Παλαμίδα, είναι μία από τις ανάλογες στιγμές που μπορώ να θυμηθώ κατά τις οποίες ένα τραγούδι μεταβλήθηκε απότομα από σπουδαίο σε ανεξίτηλο... Και ο Πυροβολισμός λοιπόν είναι φύσει ανεξίτηλο τραγούδι.
Ένας δίσκος που ξεκινάει φτύνοντας το Πάτερ Ημών (Ιησού Χριστός/ Ματθαίος), κατόπιν ανορθώνει στις πραγματικές γοτθικά E.B.M.-ίστικες διαστάσεις της την Αμνηστία 64 (Σαββόπουλος) αμέσως μετά λαχανιάζει πάνω στα δίστιχα του Νοητού Ήλιου της Δικαιοσύνης (Θεοδωράκης), και στην πορεία ελάχιστα Ανοίγει Την Πόρτα Το Βράδυ (Θεοδωράκης), με τον ίδιο τρόπο πάντως που θα την άνοιγε ο Blixa πριν από 25 χρόνια, σίγουρα δεν θα περνούσε απαρατήρητος. Η ουσία όμως βρίσκεται στο ότι οι παρατηρήσεις δεν εξαντλούνται στην διάθεση για τολμηρό και "πειραγματικό" άγγιγμα στα στάνταρ της πολιτιστικής μας παράδοσης, αλλά στο ότι τελικά ακόμη και αυτές οι διασκευές υποσκελίζονται από τη δυναμική των πρωτότυπων συνθέσεων του Βούλγαρη, οι οποίες παίρνουν ακόμη πιο "στραβό" δρόμο από ότι στο παρελθόν. Σε αγχωτικό electro-dance περιβάλλον, με έμφαση στο electro και με παράδοξη διάθεση προς το dance.
Τραγούδι κλειδί του δίσκου και με φανατισμένα άναρχο χιούμορ το "Εδώ Κανείς", που εγώ τουλάχιστον το εκλαμβάνω ως μία κυνικά αδιάφορη αντίστιξη στην αισθητική του σουξέ και του νταλκά, που εν μέσω ειρωνικής διάθεσης, πλασάρει μερικούς από τους πραγματικά πιο σοβαρούς ελληνικούς στίχους που έχουμε ακούσει τελευταία. Το άλμπουμ κλείνει με μία διακήρυξη αποχώρησης και ερωτιάρικο μπινελίκι θανάτου, αλλά αυτό που σου μένει στο τέλος είναι κάτι περισσότερο από το ασυνείδητο μίας ιδιοσυγκρασιακής καλλιτεχνικής προκήρυξης, στα επίπεδα του ευφυούς αυτισμού που θρέφει την ιστορία της κάθε τέχνης.
Είναι το Please Make Me Dance ένα αδιάκοπο, συμπαγές και όπου πρέπει διάτρητο, αγχωτικό και ψυχοτρόπο beat που καταλήγει τόσο οριακό, ώστε να προσπερνάει και τις συνήθεις ανοησίες του στυλ "θέτει νέα στάνταρ ποιότητας για τον δημιουργό του".
Θα τολμούσα να μιλήσω για το άλμπουμ της χρονιάς ασφαλώς, αν δεν με προλάβαινε η δήλωση του Boy ότι θα κυκλοφορήσει και νέο άλμπουμ - και δη στα ελληνικά...- μέχρι το τέλος του 2009.
