The fingertip saint sessions vol 1
Άν ο θεός της μουσικής ήταν δίκαιος, η νέα κυκλοφορία του Brave Captain, δηλαδή του Martin Carr, της ψυχής των Boo Radleys, θα έκανε το θόρυβο που έκανε και το Kid A. Όχι ότι τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στους δυο δίσκους, απλά γιατί τελικά το hype είναι αυτό που ανεβάζει και κατεβάζει τις κυβερνήσεις της pop και ο Brave Captain δεν είναι και ιδιαίτερα ενεργός σ'αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε, αν ήταν δε θα πυρπολούσε την ανοδική πορεία των Boo's με αυτό το παρανοημένο 'C'mon kids', κυρίως όμως ένας τέτοιος δίσκος, αρκετά πειραματικός και πέρα από τα μαζικά pop ακούσματα των Βρετανών, με την κατάλληλη υποστήριξη του τύπου, θα έκανε την ίδια αίσθηση που έκανε φέτος και το Kid A... (δεν επιτίθεμαι κατά των Radiohead, αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες...).
Έτσι, επιστρέφει μετά από καιρό στα μουσικά πράγματα με την αύρα του 'βετεράνου' αλλά και με τη διάθεση να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι που θα τον βοηθήσει να δημιουργήσει μια νέα καριέρα στη μουσική βιομηχανία.
Και εν μέρει το καταφέρνει. Και λέω εν μέρει γιατί γενικότερα δεν ξεφεύγει από το στερεότυπο στυλ τραγουδιού των Boo Radleys (κυρίως της εποχής 'Wake up'), με σαφείς μπητλικές αναφορές, στολισμένες με εύθυμες τρομπετίτσες και 'ας κάνουμε ένα ηλιόλουστο πικνίκ' διάθεση ('Raining stones', 'The tragic story', 'Third unattended bag on the right'), ενώ δεν ξεχνά να πιάσει την κλασική του κιθάρα για να τραγουδήσει ερωτόλογα στην αγαπητικιά του ('Starfish').
Το κάτι διαφορετικό όμως είναι αυτό που προειδοποιεί για τη νέα πορεία του και ερεθίζει τα αυτιά μας. Και φαίνεται κυρίως στα 'Big red control machine' και 'Little Buddah'. Δυο όμορφα και πανέξυπνα τραγούδια που στέκονται μακριά από την τετριμμένη pop γραφή, εκτυλίσσονται ελεύθερα και σχεδόν αυτοσχεδιαστικά, παιχνιδίζουν με τις λούπες και τον αναλογικό εξοπλισμό (που όπως φαίνεται και στο οπισθόφυλλο έχει αρκετό ο καπετάνιος), γλυκοκοιτάζουν τη μετρονομία (σε σημείο Stereolabικού συνδρόμου) και ψυχεδελίζουν σε βαθμό krautουργήματος.
Τον καιρό της απουσίας του ο καπετάν-γενναίος φαίνεται πως δεν τον σπατάλησε στις pub ή στο μαγείρεμα της μαζικής pop επιτυχίας. Άκουσε, έψαξε, πασπάτεψε τα κουμπάκια του, βρήκε και καλούς μουσικούς για να του κάνουν παρέα στις δύσκολες ώρες. Και έχω την αίσθηση πως αν στον 'μεγάλο' του δίσκο αφήσει στην άκρη τα πικνικοτράγουδα και ασχοληθεί με τα νέα του ενδιαφέροντα, τότε σίγουρα θα μας καταπλήξει.
Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος στα μεγάλα ταξίδια φαίνεται, όχι στο Πέραμα - Σαλαμίνα...
(προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: η 40λεπτη διάρκεια του δίσκου είναι παραπλανητική. Τα 15 τελευταία λεπτά δεν είναι παρά μια απέραντη σιωπή... το παραβλέπω για να μην του κόψω μια μονάδα....)
