Brett Anderson
Είναι σπουδαία και ιερή αυτή η στιγμή που αργά ή γρήγορα έρχεται στην πορεία του κάθε καλλιτέχνη: η μοναδική ευκαιρία του να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ που θα φέρει ως τίτλο το ονοματεπώνυμό του. Το φερώνυμο άλμπουμ του, θα μπορούσαμε να πούμε... Υπάρχουν κάτι υπερφίαλα παιδαρέλια που το τολμούν με την πρώτη. Έκτοτε, τους τρώει η αλμύρα της ομοφυλόφιλης διανόησης και είναι καταραμένοι να έχουν ένα μόνο καλό τραγούδι σε κάθε δίσκο (γεια σου Rufus!). Υπάρχουν και κάτι ημεδαποί που το επιχειρούν όταν θεωρούν ότι έφτασε η ώρα για το masterpiece που θα τους εκδιώξει από τις πίστες. Αλλά, μετά το "Αντώνης Ρέμος" και πάλι... στην Πύλη Αξιού θα δοθεί το ραντεβού. Υπάρχει και ο Brett, ο οποίος αφού αχρήστευσε προ έτους και κάτι ένα από τα καλύτερα ονόματα για συγκρότημα που βγήκαν ποτέ στην πιάτσα, ήρθε για να αποτελειώσει και τον τελευταίο του πιστό οπαδό με το ονοματεπώνυμό του στην ούγια πλέον.
Ο Τάσος Πατώκος, λοιπόν. Γνωστός συντάκτης του MiC και κατ' εμέ ο τελευταίος μεγάλος φανζινάς. Καλό και άξιο παιδί, γυμνασμένο και μορφωμένο. Του χαρίζεις CD με πρόχειρες ηχογραφήσεις της βαφτισιμιάς σου σε γνωστές παιδικές επιτυχίες και την επόμενη στέλνει review για το MiC (κάτι ανάλογο με τον Καρδερίνη και τα live review για τους τυφλούς με τις φυσαρμόνικες στο μετρό). Οτιδήποτε έχει γράψει γύρω από τους Suede είναι καλύτερο από τα μισά τραγούδια των Suede μετά το 1998. Πώς λέμε αντί για Ντοστογιέφσκι να διαβάζεις τα δοκίμια του (προ-lifo) Παπαγιώργη και καθάρισες. Έτσι και αντί να ακούς post-98 Suede διάβαζε Πατώκο για να συγκινείσαι. Και όμως! Ετούτη η χαρισματική πένα της brit-pop μεταλαμπάδευσης ούτε καν μπήκε στον κόπο να μας γράψει δυο λογάκια για τους Tears και την ιστορική επανένωση Anderson-Butler. Που πάει να πει ότι ήδη γνωρίζουμε τον χειρότερο δίσκο των 00s (αν και οι Frattelis το προσπάθησαν για τα καλά!).
Τρίτη παράγραφος και ήλπιζα να με αξιώσει ο θεός να μην χρειαστεί να πω τίποτε απολύτως για τούτο το ψευδο-δραματικό έκτρωμα που έπεσε στα χέρια μου. Μιας και δεν βρίσκω όμως τίποτε καλύτερο, να σας προειδοποιήσω τουλάχιστον πως αν κάποτε η Celine Dion αποφάσιζε να κάνει στροφή στην εναλλακτική pop τα πράγματα θα ήταν σίγουρα ελαφρώς καλύτερα από ό,τι εδώ. Για μια ακόμη φορά ο άνθρωπος που κάποτε σε "έλιωνε" στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα του τραγουδιού (ναι, αλλά τότε ήταν... so young) δεν έχει να δώσει ούτε ένα (1-ένα-1-ένα-1-κ.ο.κ.) καλό τραγούδι. Αναλώνεται σε μπαλάντες που σώνει και καλά πρέπει να ακούς όταν βρέχει έξω και είναι Κυριακή (πολύ pitchfork διαβάζω, ε;) και ξυπνάς χωρίς ταίρι στο πλάι σου (και κανείς δεν σου έφερε και καμιά τυρόπιτα). Ε... δε γαμιέται! Αν είναι έτσι η ζωή σου, μόνο οι κλάψες του Brett σου λείπουνε... Οπότε ανακηρύσσω το One Lazy Morning ως το χειρότερο τραγούδι που έγραψε ποτέ αυτός που κάποτε τόλμησαν κάποιοι να χρίσουν διάδοχο του Morrissey.
Όταν, δε, προσπαθεί με εμφανή απελπισία να κοπιάρει τον παλιό καλό του εαυτό, κάνεις μια βόλτα στη δισκοθήκη σου, ανακαλύπτεις κάτι προσωπικές σαχλαμάρες του Stuart Staples και του Peter Murphy και αναθεωρείς την άποψη σου για αυτές. Το Dust And Rain λογικά θα πρέπει να γράφτηκε στο δεκάλεπτο αναμονής έξω από τον οδοντίατρο, που όμως έξαφνα έγινε πεντάλεπτο, γιατί λάκισε ο προηγούμενος ασθενής και κόπηκε η έμπνευση στη μέση. Και έπειτα με το στόμα πρησμένο που να γράφεις τραγούδια και πάλι. Ο δε στίχος "I am the needle/ you are the vain" όταν έχει ακολουθήσει τον στίχο "I am the dust/ you are the rain", δημιουργεί την εύλογη απορία γιατί δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ δημοσίως ότι ο Brett Anderson ήταν ο πραγματικός στιχουργός των Skid Row.
Θα μπορούσα να γεμίσω δυο-τρεις σελίδες ακόμη με τέτοια "έξυπνα", αλλά τις κρατάω για ένα επερχόμενο αφιέρωμα στους χειρότερους δίσκους που άκουσα ποτέ. Επί του παρόντος, χαίρομαι που επιτέλους έφτασε η ώρα να επιτελέσω κι εγώ ένα κάποιο κοινωνικό έργο και σας καλώ όχι μόνο να μην αγοράσετε - κατεβάσετε - κλέψετε - δανειστείτε και κυρίως αναπαράγετε αυτόν το δίσκο, αλλά να μείνετε όσο πιο μακριά του μπορείτε. Ή καλύτερα να τον καταστρέφετε όπου μπορείτε. Γιατί άθλια άλμπουμ κυκλοφορούν συνέχεια. Ίσως και πιο άθλια από αυτό (δύσκολο, αλλά λέμε τώρα). Ελάχιστα είναι όμως αυτά που με τόσο χυδαίο τρόπο επιχειρούν να "σκοτώσουν" τις εφηβικές μας εμμονές. Έτσι δεν είναι Ελευθερία;
Με τιμή,
