Wilderness
Αν ο Brett Anderson έγραψε τα κομμάτια του πρώτου του δίσκου όσο περίμενε να έρθει η σειρά του στον οδοντίατρο, αλλά η έμπνευσή του είχε κοπεί στη μέση επειδή είχε λακίσει ο προηγούμενος ασθενής, είναι προφανές ότι κι αυτός ο δεύτερος δίσκος γράφτηκε στο ίδιο σαλόνι αναμονής, μόνο που η έμπνευση αυτή τη φορά είχε ακόμα πιο μικρή διάρκεια, μιας και ο Brett χάζευε τα διαφημιστικά φυλλάδια και συλλογιζόταν για κάμποση ώρα πάνω στις διαφορετικές γεύσεις του Listerine (τελικά κατέληξε στη γεύση-τσιχλόφουσκα). Παράλληλα, φαίνεται να είχε πλήρη συναίσθηση του χλιαρού αποτελέσματος των συνθέσεών του, κι έτσι είχε μοιράσει το νέο album από τον Ιούλιο σε USB stick σε όσους ταλαίπωρους είχαν πάει σε ένα live του (μπας και γκρεμιζόταν κανένας φούρνος και βλέπανε τον παλιό καλό Brett του 1993), για να μην τούς βάλει στον κόπο του να ριπάρουν το album σε mp3 πριν το κάνουν upload. Έφτιαξε και δικό του label και το ονόμασε B A Songs, πηγαίνοντας γυρεύοντας για τα χαζά λογοπαίγνια των δημοσιογράφων που θα έγραφαν αναπόφευκτα ότι το B A δε σημαίνει Brett Anderson αλλά Boring, Awful. Ή στα ελληνικά: Βαρεμάρα, Ατελείωτη.
Όταν οι Suede άρχισαν να κάνουν κοιλιά, λέγαμε ότι έφταιγε η αποχώρηση του Bernard Butler, και πως εκείνη η χημεία μεταξύ των δυο τους ήταν ανεπανάληπτη. Μετά που τα ξαναβρήκανε και φτιάξανε το εκτρωματικό project των The Tears, καταλάβαμε ότι δεν έφταιγε αυτό. Απλά, ό,τι κι αν ήταν εκείνο που έκανε τα δύο πρώτα albums των Suede να περάσουν στην ιστορία, στέρεψε. Εντελώς όμως. Ο ίδιος θα μάς έλεγε ότι, το αντίθετο, απλά ωρίμασε και τώρα γράφει ακουστικά κομμάτια γεμάτα πάθος και συναίσθημα - έτσι το είχε κάνει άλλωστε και ο Nick Cave, και όχι μόνο ο κόσμος δεν τού γύρισε την πλάτη, αλλά απέκτησε και ακόμα περισσότερο κύρος, μιας και είχε την ύψιστη τιμή να τον διασκευάσει ολόκληρος Σαββόπουλος (not). Το solo υλικό του Anderson όμως είναι τόσο αδιάφορο που δε θα τον διασκεύαζε ούτε και ο Θηβαίος για προ-προτελευταίο τραγούδι στο 17ο cd του. Κι όλα αυτά από κάποιον που για μια μεγάλη περίοδο δε δεχόταν να βάλει υποδεέστερο τραγούδι ούτε καν σε b-side ενός single του συγκροτήματός του.
Τα πέντε πρώτα κομμάτια του album είναι ψευτοδραματικές σούπες με τραγικά ανόητους στίχους και μια, και καλά, ρομαντική και θλιμμένη διάθεση. Σε κουράζουν εξίσου με το να σου δέσουν μια μπάλα 50 κιλών στο πόδι και να σου ζητήσουν να τρέξεις. Είμαι σίγουρος ότι οι υπόλοιποι Suede τα βάζουν να τα ακούσουν όταν μαζεύονται για να σκάσουν στα γέλια. Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν τα άκουσα. Αν κάποιος από εσάς τα καταφέρει, και αν έχει γίνει κάποιο θαύμα και αξίζουν τον κόπο, θα σάς ήμουν υπόχρεος αν μού στέλνατε ένα e-mail να μού το πείτε να τα ακούσω κι εγώ. Γιατί, ήθελα πραγματικά να μού αρέσουν οι solo δίσκοι του Brett Anderson.
