Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
  • ΑΡΧΙΚΗ
  • BAND LIST
  • ΕΛΛΗΝΙΚΑ
  • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ
  • AUDIO / VIDEO
  • WEB RADIOS
  • MUSIC BLOGS / SITES
  • BANDCAMP / SOUNDCLOUD
  • LIVE DATES
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Αρχική
  • ΔΙΣΚΟΙ
  • ΘΕΜΑΤΑ
  • ΣΤΗΛΕΣ
  • LIVE REVIEWS
  • BE MY GUEST
  • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
  • ΕΙΔΗΣΕΙΣ
  • ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
  • ΣΙΝΕΜΑ
  • ΒΙΒΛΙΑ
Cassadaga
Bright Eyes

Cassadaga

Saddle Creek, 2007

Οι ήρωες τραγουδοποιοί ενηλικιώνονται πλέον σε χρόνο ρεκόρ, ωριμάζουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου, μεγαλουργούν πριν της ώρας τους και φθίνουν χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Ο τίτλος του νέου δίσκου του Conor Oberst δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κέντρο-ίδρυμα-κλινική (πείτε το όπως θέλετε) πνευματισμού και λοιπής σαχλαμάρας, που αποτέλεσε λέει το "στέκι" του τα τελευταία δύο χρόνια. Έχουμε δει πολλές pathetic καταστάσεις..., αλλά τούτος ο νεαρός έχει ξεπεράσει το όριο. Δε γνωρίζω αν είναι το βάρος της ευθύνης ή ευτελή συναισθηματικά κίνητρα που τον οδήγησαν στη φάση στην οποία ο Bob Dylan έφτασε τουλάχιστον μετά τα 40 του χρόνια, είμαι σίγουρος όμως ότι ο Keith Richards δε γουστάρει κάτι τέτοιοι τύποι να αναφέρονται ως "συνάδελφοί" του.

Στιχουργικά, ο Oberst δε βλέπει πλέον φαντάσματα και δε θυμάται τους εφιάλτες του, παρά επιδίδεται σε ένα τυπικό φολκαδόρικο commenting της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει όταν εξέρχεται από το Cassadaga. Οι όποιες προσωπικές ιστορίες του είναι ασυγχώρητα καθημερινές και οι προβληματισμοί του επικίνδυνα τετριμμένοι. Η δε πολιτική του άποψη τίποτε το καινούργιο δεν προσθέτει στα όσα σωρηδόν ακούμε τελευταία για την Αμερική του Bush, τις ατέλειες του παρόντος της και το φόβο για την ανυπαρξία του μέλλοντός της. Πλέον αυτά τα λένε στο ευρύ κοινό οι Arcade Fire με πιο παθιασμένο, αλλά και ευφάνταστο τρόπο.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο μουσικό μέρος του δίσκου, όπου πάθος και φαντασία απουσιάζουν με σχεδόν μαγικό τρόπο. Οι κιθάρες μένουν αγρατζούνιστες πλέον, απλά τις χαϊδεύει κάποιο χέρι και τις παρατάει εν μέσω της αδιαφορίας ιλουστρασιόν εγχόρδων και αμετανόητα mid-tempi ρυθμών. Κοινώς..., ακόμη και αν ξεφεύγει από την ευχή και κατάρα της americana, αναλώνεται σε ένα college rock χασμουρητό, που ουδόλως σώζεται από ψήγματα πειραματισμού (συμμετοχές από μέλη των Tortoise), υποψίες κλασικισμού (No One Would Riot For Less). Ο δε ηλεκτρισμός έχει πάει περίπατο μακρύ και παραείναι ελεγχόμενος πλέον (φίλε Κάζη!). Όλα αυτά κλίνουν προς την παραδοχή ότι ο Conor Oberst δεν απέφυγε τελικά το συνειδητό εγκλεισμό στα στενότατα όρια της αμερικάνικης τραγουδιστικής παράδοσης, με αποτέλεσμα να έχει τραγικά απομακρυνθεί από οποιαδήποτε "συναρπαστική" εξέλιξη σήμερα ακόμη και στο δικό του ήχο.

Το Fevers And Mirrors δεν είχε συστήσει κάποιον με στόχους να μουρμουρίσει κωμικοτραγικές μπαλάντες ικεσίας όπως το Make A Plan To Love Me. Μην πούμε για τις προ-δεκαετίας μετακυκλοφορημένες ηχογραφήσεις του, που υπόσχονταν όχι τον επόμενο Dylan, αλλά αυτόν που επιτέλους θα "σφαγιάσει" το μύθο περί του κάθε επόμενου Dylan. Αν τελικά η μοίρα του κάθε επίδοξου Dylan είναι να ρέπει περισσότερο προς τις μελιστάλαχτες αρετές του Leonard Cohen, δεν αργεί να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο το Modern Times ψηφίστηκε ως ο καλύτερος δίσκος του 2006 για κάθε αμερικάνικο και αμερικανόφιλο μουσικό έντυπο.

Περιέργως, από τις νέες συνθέσεις του Oberst ξεχωρίζουν αυτές που ακολουθούν μια ξεκάθαρα συντηρητική γραμμή πλεύσης, όπως το αυθεντικά countr-άδικο Classic Cars, που μάλλον είναι και το πιο θλιμμένο του δίσκου. Όπου το προσπαθεί για πιο πολύπλοκα πράγματα, καταλήγει αν όχι αδιάφορος, τουλάχιστον κουραστικός (I Must Belong Somewhere). Δύο είναι τα τραγούδια που κρατούν επαφή με το ιδανικά τραυματισμένο παρελθόν του δημιουργού: κυρίως το Middleman (σχεδόν μπαρόκ, αλλά με νεύρο και επιτέλους μια καλή ιστορία να διηγηθεί!) και το Hot Knives, που μοιάζει σαν outtake από το I'm Wide Awake του 2005.

Ο πρώτος πραγματικά "κουρασμένος" δίσκος του Conor Oberst είναι γεγονός και ούτε οι συγκινήσεις του παρελθόντος, ούτε η συμπάθειά μας προς αυτόν, που μένει ως έχει επί του παρόντος, δύνανται να αναιρέσουν το γεγονός αυτό. Μια επιστροφή στο "δρόμο" χρειάζεται το παλικάρι, γιατί με τα spiritual camps δουλειά δε γίνεται. Η προσωπική αποστείρωση δεν αργεί να φέρει και τη δημιουργική καθώς φαίνεται. Ή μήπως έπρεπε να τα περιμένουμε όλα αυτά από κάποιον που πήρε το όνομα του από ένα μέτριο τραγούδι του Art Garfunkel...;

5
17/04/2007
Άρης Καραμπεάζης

RELATED

Bright Eyes The people΄s key

ΔΙΣΚΟΣ

Bright Eyes I'm wide awake, it's morning

ΔΙΣΚΟΣ

Bright Eyes Lifted or the story is in the soil, keep your ear to the ground

ΔΙΣΚΟΣ
ΟΛΑ ΤΑ RELATED

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Alexandros Anesiadis We Can Be The New Wind (Earthisland Publishing)

ΒΙΒΛΙΟ

Για τον Μπάμπη μέσω του Χρυσαφάκη Αναγνωστάκου. Και για τον δεύτερο επίσης.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Iosonouncane IRA

ΔΙΣΚΟΣ

Νεφέλη Φασούλη Ο Κόσμος Σου

ΔΙΣΚΟΣ

Χωρίς Περιδέραιο Άνοιξη μου

ΔΙΣΚΟΣ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

RECOMMENDED

Into

Trentemoller Into the great wide yonder

ΔΙΣΚΟΣ

Dimitris Kamarotos Electromagnetic Landscapes (Unreleased Recordings 1983-2016)

ΔΙΣΚΟΣ
Τα ελληνικά νησιά στα τραγούδια των ξένων

Τα ελληνικά νησιά στα τραγούδια των ξένων Αh ahh I'll take you on a cruise, ah ahh like penguins in love

ΘΕΜΑ
22ο έτος
  • ΔΙΣΚΟΙ
  • ΘΕΜΑΤΑ
  • ΣΤΗΛΕΣ
  • LIVE REVIEWS
  • BE MY GUEST
  • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
  • ΕΙΔΗΣΕΙΣ
  • ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
  • ΣΙΝΕΜΑ
  • ΒΙΒΛΙΑ
  • ΑΡΧΙΚΗ
  • BAND LIST
  • ΕΛΛΗΝΙΚΑ
  • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ
  • AUDIO / VIDEO
  • WEB RADIOS
  • MUSIC BLOGS / SITES
  • BANDCAMP / SOUNDCLOUD
  • LIVE DATES
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Copyright © 2000-2021 MiC, All rights reserved. Designed & Developed by E-Sepia