I'm wide awake, it's morning
Δεν υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις απέναντι στο φαινόμενο Conor Oberst. Νεότατος, ταλαντούχος, ευαίσθητος, πολιτικοποιημένος στη σωστή πλευρά (γιατί πολιτικοποιημένοι είναι και όσοι δίνουν συναυλίες υπέρ του Γιώργου Θάμνου και παίζουν στο Ιράκ για την ανύψωση του ηθικού των στρατών - ενικός του "τα στρατά"), βοηθάει νέους καλλιτέχνες, και είναι και πολύ πετυχημένος. Αυτό το τελευταίο στην Ελλάδα θεωρείται κοινωνικό έγκλημα βέβαια, αλλά ταυτόχρονα και ατομική καταξίωση. Όλοι βρίζουν τους κακούς επιχειρηματίες, βιομήχανους και εφοπλιστές, αλλά όλοι θα ήθελαν να είναι, ή τουλάχιστο να παντρέψουν την κόρη τους με έναν. Και να θυμάστε πάντα: δεν υπάρχει χειρότερος καπιταλίστας από τους πρώην αριστερούς.
Ο Conor είναι αριστερός με την αμερικάνικη έννοια. Στην Αμερική αριστερός είναι όποιος είναι υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εναντίον των κάθε είδους διακρίσεων, όποιος ψάχνει για τις έννοιες που κρύβονται ανάμεσα στις γραμμές και για την πραγματικότητα πίσω από την κοινωνική και πολιτική βιτρίνα, όποιος είναι αντίθετος στη με κάθε τρόπο εξαγωγή του αμέρικαν γουέι οφ λάιφ, όποιος πιστεύει στην ελευθερία και υπερασπίζεται τις πεποιθήσεις του με τον τρόπο ζωής του, βάζοντας πολύ συχνά το χέρι στη (δική του) τσέπη. Στην Ελλάδα πάλι, αριστερός είναι όποιος είναι αντιαμερικάνος, αγνοώντας ηθελημένα ή μη πολλά, όπως το γεγονός ότι τα μεγάλα κινήματα αμφισβήτησης των τελευταίων δύο αιώνων ξεκίνησαν από εκεί. Ακόμη και ο αντιαμερικανισμός ξεκίνησε από 'κει: οι πρώτες αμερικάνικες σημαίες κάηκαν από τους φοιτητές που διαδήλωναν απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ, και τα τοτέμ του αντιαμερικανισμού, ο Τσόμσκι και ο Γκορ Βιντάλ, προέρχονται από το λογοτεχνικό και πανεπιστημιακό κατεστημένο των ΗΠΑ. Θέλετε κι άλλο; Η εργατική πρωτομαγιά καθιερώθηκε μετά από μια αιματηρή απεργία εργατών στο Σικάγο στο τέλος του 19ου αιώνα. Αριστερός στην Ελλάδα είναι όποιος δηλώνει έτσι, και όποιος ψηφίζει ένα αριστερό ή "κεντροαριστερό" κόμμα, άσχετα με τις πεποιθήσεις του και τον τρόπο ζωής του. Βλέπουμε λοιπόν γύρω μας αριστερούς να εκμεταλλεύονται εργαζόμενους, αριστερούς να θέλουν να διώξουμε τους μετανάστες, αριστερούς να υπερασπίζονται το χριστοδουλέικο και τα όσια και τα ιερά του έθνους, και άλλα τέτοια γραφικά. Αριστερά = δράση και τρόπος ζωής από τη μία λοιπόν, αριστερά = κομματική ταυτότητα και με κάθε τρόπο αντιαμερικανισμός από την άλλη. Αφήνω στην κρίση του αναγνώστη το ποια στάση είναι πιο ειλικρινής και υγιής.
Εγώ πάντως είμαι με τον Connor. Tον σέβομαι, τον γουστάρω, του βγάζω το καπέλο και του εύχομαι να μείνει έτσι, ή τουλάχιστο να μην καταλήξει σαν το Bono, που κοντεύει να γίνει Bozo. Γιατί άλλο πολιτικός ακτιβισμός κι άλλο να γίνεσαι το άλλοθι των ισχυρών της γης δίνοντάς τους ευκαιρίες για φωτογραφίες (στα ελληνικά το photo opportunities) και νεανικο-κοινωνικο-ευαίσθητο προφίλ κάθε φορά που συναντιέσαι μαζί τους. Και η διαγραφή των χρεών του τρίτου κόσμου φαίνεται ιερός σκοπός, αλλά πρέπει πρώτα απ' όλα να εξασφαλιστεί ότι αυτό θα βοηθήσει τους λαούς και όχι τις ελίτ του. Γιατί όσο πιο φτωχή είναι μια χώρα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Εκεί που συναντάς την απόλυτη φτώχια, εκεί είναι και η απόλυτη χλιδή, και συνήθως η οικονομική βοήθεια είναι λεφτά που πάνε από τους φτωχούς του πρώτου κόσμου στους πλούσιους του τρίτου. Έτσι Μπονούλη; Και με γεια την καινούργια κολεξιόν...
Επανέρχομαι στο θέμα "Αμερική και αντιαμερικανισμός" γιατί μυρίζει μπαρούτι: Φυσικά και είμαι αντίθετος στην στρατιωτικά και παραστρατιωτικά παρεμβατική εξωτερική πολιτική τους. Φυσικά και με ανησυχεί το ρεύμα του νεοσυντηρητισμού και των ξαναγεννημένων χριστιανών, πιο πολύ επειδή η ιστορία έχει δείξει ότι τα φαινόμενα αυτά αντιγράφονται από τους ευρωπαίους με καθυστέρηση μιας-δυο δεκαετιών. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι η κοινωνία τους έχει κατακτήσει πράγματα για τα οποία εμείς ακόμη αγωνιζόμαστε, όπως η ελευθερία της έκφρασης και η αξιοκρατία. Τα βασανιστήρια ιρακινών από αμερικάνους στο Ιράκ τα αποκάλυψαν αμερικάνικα καθεστωτικά ΜΜΕ, και αυτό λέει πολλά. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα γράφονται τερατώδη ψέματα για την αμερικάνικη πραγματικότητα από διάφορους πικραμένους, αποσιωπούνται πράγματα που δεν εξυπηρετούν την εικόνα της παρακμιακής κοινωνίας που θέλουν να παρουσιάσουν, μεγαλοποιούνται άλλα, και επινοούνται πολλά. Τα ευήκοα ώτα βέβαια περισσεύουν.
Παρασύρθηκα όμως με την πολιτική (άλλο ισχυρό πάθος κι αυτό, ρωτήστε και τον Ξαγά), και άφησα στην άκρη τη μουσική. Κυρίως country-folk, με πολλές rock επιρροές, ακουστικά ξεσπάσματα και ελεγχόμενος ηλεκτρισμός. Τι να πω για αυτή τη μουσική που να μην έχει ξαναειπωθεί. Και τι να παίξει ο καλλιτέχνης της americana που δεν έχει ξαναπαιχτεί. Το στοίχημα είναι να μην πέσει στην παγίδα της παραδοσιολαγνείας, της καθαρότητας και εν τέλει του συντηρητισμού. Πολύ συχνά έχουμε ακούσει επαναστατικά πολιτικά μηνύματα με συντηρητική ή και αντιδραστική μουσική υπόκρουση. Ε λοιπόν, οι Bright Eyes δεν έπεσαν προς το παρόν στην παγίδα. Τα τραγούδια τους είναι έξυπνα, όμορφα και φρέσκα. Και όταν δεν είναι εντελώς πρωτότυπα, όπως συμβαίνει μερικές φορές, τους το συγχωρούμε λόγω όλων των παραπάνω. Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και αυτό που τον κλείνει είναι δυο καλά παραδείγματα: σχεδόν παραδοσιακό το πρώτο, πρωτοποριακό για το είδος το τελευταίο, πολύ όμορφα και τα δύο.
Μπορώ να το πω ανεπιφύλακτα: είναι ένας ωραίος δίσκος.
