Letting off the happiness

(Το παλικάρι μας ο Conor Oberst το 1998 ήταν μόλις δεκαεφτά χρονών. Αυτό όμως διόλου δεν τον εμπόδιζε στο να φτιάχνει αριστουργήματα ακόμη και τότε! Κυκλοφορημένο το 1998 στην ανεξάρτητη Saddle Creek το 'Letting off the happiness' αποδεικνύει ότι μερικές φορές έχουμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά στον έξω κόσμο).
Ή και διαφορετικά: αν είναι τέτοιους Δίσκους να τους ακούμε με τρίχρονη καθυστέρηση ας εξαγοράσουν οι πολυεθνικές όλες τις ανεξάρτητες του πλανήτη, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Για όσους έχασαν τα προηγούμενα επεισόδια υπενθυμίζω ότι οι Bright Eyes είναι ουσιαστικά ο νεαρός Conor Oberst που πριν λίγους μήνες 'μας πήρε και μας σήκωσε' με το καταιγιστικό lo-fi του πάθους που έκρυψε στο 'Fevers & Mirrors' LP, επαναφέροντας την υπόθεση... αμερικάνικο ροκ εκεί που της αξίζει.
Τα δέκα τραγούδια αυτού του δίσκου πρωτοεκδόθηκαν το 1998 και μας παρουσιάζουν έναν Lou Reed χωρίς την εμπειρία των δρόμων, έναν Jeffrey Lee Pierce χωρίς τη στόφα του τελευταίου rock 'n' roll ήρωα, έναν Stephen Malkmus που αρνείται να εξέλθει από τον εαυτό του. Και αν δεχτούμε ότι ο πρώτος δεν ξεπερνιέται, δέχομαι να στοιχηματίσω για το ότι ο Conor θα παλέψει σώμα με σώμα με το δεύτερο και με λίγο... πόνο παραπάνω θα σταθεί κάποτε πιο ψηλά από τον τρίτο.
'If winter ends' : η home improvement τετρακάναλη ηχογράφηση αναπαράγει πιστά την... έναρξη του χειμώνα και ο Conor τραγουδάει και πάλι για πυρετούς που τον θεραπεύουν από το κρύο (τι λέει ο άνθρωπος!). Ταυτόχρονα βασανίζει μια ηλεκτρακουστική, ουρλιάζει για τον ήλιο και δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Ξύπνησα!
'Padraic my prince' : μπαλάντα -αλά Will Oldham-, αρρωστημένο βαλς με πολλές λούπες, ξερά τύμπανα και η ιστορία για έναν πρόωρα πεθαμένο αδερφό χωρίς όνομα. Τι να πω κι εγώ; DON'T MISS THIS SONG! Ανατρίχιασα!
'Contrast and compare' : λίγες ώρες πριν την πρωτοχρονιά του 98, η Neely, o Mike, o Matt και ο Conor τραγουδούν για τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους. Χωρίς να κάνουν λάθος. Συμφώνησα!
'The city has sex' : ...with itself I suppose! Η αστική μοναξιά και η απροθυμία των λέξεων να ανταποκριθούν στην έλλειψη συναισθημάτων σε ένα τρίλεπτο κολεγιακό ροκ τρεχαλητό που κρυφό-κοιτάει -και πάλι- τους Pogues και στο τέλος εξεγείρεται. Ξεσηκώθηκα!
'Τhe difference in the shades' : Οι αφηγήσεις σας μάγευαν πάντοτε; Οι παιδικές εξομολογήσεις σας τρόμαζαν όμως απ' ότι θυμάμαι! Κρύφτηκα!
'Touch' : ηλεκτρονικός θόρυβος καλείται να συνοδεύσει το τραγούδι με το οποίο οι Bright Eyes οφείλουν να κλείνουν τα live τους. Μια λιγότερο βαρετή και καθαρά νεανική εκδοχή του 'Death is not the end'. Τραγούδησα!
'June on the West Coast' : ποιο είναι εκείνο το ποτάμι που πνίγονται όλοι οι μεγάλοι Αμερικάνοι τραγουδοποιοί; Κρατήστε τον μικρό μακριά του! ΝΑΙ είναι από τη Nebraska ο τύπος. Τώρα το βλέπω καθαρά! Κατάλαβα!
'Pull my hair' : Δυσαρμονικές ανακολουθίες και ενοχλητικές παραφωνίες είναι τα πράγματα για τα οποία όταν ακούμε ροκ, το προτιμάμε εναλλακτικό και όχι «σκέτο!». Θυμήθηκα!
'A poetic retelling of an unfortunate seduction' : Τι περιμένατε με τέτοιο τίτλο; Κανένα αριστούργημα; Περί αυτού πρόκειται. Στο λαχανιασμένο ύφος όλων των μεγάλων του τραγουδιών. Ράγισα...
'Tereza and Thomas' : Η Tereza και ο Thomas δεν... "τελειώνουν" ποτέ. Διαιωνίζουν την προβληματική συνουσία τους στις επιβραδυντικές ιδιότητες μιας ατέρμονης και ασεξουαλικής συχνότητας. Για είκοσι πέντε ολόκληρα λεπτά... μέχρι να εξοντωθούν και να ματώσουν! Έλιωσα!
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που λατρεύει τη μουσική και φλερτάρει με την αληθινή πλευρά της ζωής είναι δυνατόν να μην αγαπήσει αυτό το δίσκο. Το αποκλείω εντελώς...