Lifted or the story is in the soil, keep your ear to the ground

Παντός επιστητού ''μεγαλοφυΐες'' στο κυνηγητό του ονείρου, μη αποκλειόμενων των φαντασιόπληκτων. Τι άλλο κοινό μεταξύ τους απ' το φυσικό (ιδιάζον) ταλέντο που γίνεται νέος κανόνας!

Το πρώτο που ρώτησα γνωρίζοντας το ποιόν των Bright Eyes απ' το προκάτοχο 'Fevers And Mirrors' cd του 2000, ήταν πόσο βαθιά δυστυχής μπορεί να αισθάνεται ένας νεαρός μόλις είκοσι ετών. Και απαντώντας μου κάποιοι με τα διπλάσιά του χρόνια, διέσυραν και τους δυο μας στη χλεύη.

Το άλλο ήταν πόσο απέχει το καλύτερο από το χειρότερο τραγούδι του Conor Oberst. Η απάντηση άργησε σχεδόν δυο χρόνια μέχρι να μου δοθούν τα δεκατρία του ολοκαίνουργιου 'Lifted Or The Story Is In The Soil, Keep Your Ear To The Ground', αφήνοντάς με στο ενδιάμεσο μπερδεμένο σε αδιέξοδες κι αφελείς σπαζοκεφαλιές. (Μα πώς τα καταφέρνει να είναι τόσο υπεράνω και να λειτουργεί ως ερασιτέχνης; Δεν βλέπει άραγε ότι αυτός ο διχασμός τον εξοντώνει;)

Μετράω όσους με καθοιονδήποτε τρόπο ενεπλάκησαν στις ηχογραφήσεις του νέου album. Σχεδόν σαράντα νοματαίοι! Χαμός!! Του περισσεύουν από πνευστά, έγχορδα και χορωδιακά δεύτερα φωνητικά για να δανείσει και σε φίλους!! (Παρέμειναν όμως στην κονσόλα οι Mike Mogis και Andy LeMaster.) Αν είσαι σφετεριστής τελικά δεν το αποφεύγεις με τίποτα. Θα έρθει η ώρα που στο όνομα της δικής σου εκπλήρωσης θα απλώσεις αναξιοπρεπώς το χέρι και θα αρχίσεις να αρπάζεις από ξένες ιδιοκτησίες - τον στόμφο από το θέατρο, τις απαγγελίες απ' τις συνεστιάσεις των ποιητών, το γκροτέσκο από το τσίρκο και θέαμα, τις big bands από τα χολιγουντιανά musicals, την folklore βοή απ' το τσούρμο των πλανόδιων στους δρόμους, τα blues πονήματα απ' τους τροβαδούρους με τη θηλιά στο λαιμό. Και απαιτείς όλοι να συνεργήσουν. Και μετά; Αυτό αφορά εμάς. Πληρώνουμε το εισιτήριο, καθόμαστε, και γινόμαστε θεατές σε ένα άγημα από αποκηρυγμένους που αποδίδουν τιμές σε ένα βασιλιά για κλάματα! Είναι η παράδοση των καταραμένων που εμπλέκεται. Και τους πιάνει άπαντες, από τους Frank Sinatra και Βob Dylan, μέχρι τους Nick Cave και David Eugene Edwards. Και ο Conor Oberst δεν αποκλίνει. Την κουβαλάει μέσα του την κληρονομιά και δοθείσης κάθε ευκαιρίας, την εξωτερικεύει και γιατί όχι, την μοσχοπουλάει.

Το αγόρι είναι ένας τσαρλατάνος, με αντίθετο πρόσημο. Μια αποσβολωτική καρικατούρα. Ένας βαρεμένος, μπουχτισμένος αμερικάνος κομπλεξικός στη μετα-εφηβεία. Μπα, ... Το αγόρι είναι δημιουργός. Ψαρεύει ήχους από τις εφεδρείες της εσωτερικής τεμπελιάς και τους μορφώνει ώστε σε κάθε απομονωμένο δευτερόλεπτο αυτοί να υπηρετούν τα ευγενικά οράματα του δράματος και να το τραβούν ακόμα παραπέρα, στη φαντασία δίχως σύρματα. Και σε αυτόν τον (άχαρο;) ρόλο, δεν έχει ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει, την επίγνωση ότι τον μισούμε και τον αγαπάμε ταυτοχρόνως και το ίδιο παθιασμένα! Όταν γράφει κατεβατά από στίχους σε έκταση νουβέλας και ύστερα ζητά να παίξουν μέχρι να ξεστομίσει και την τελευταία του φράση! Και ωστόσο - χωρίς να είναι εμφατικά αυθεντικό - το αγόρι μπορεί να χαράξει συνειδήσεις.

Το 'Lifted Or The Story ...' είναι με διαφορά το σπουδαιότερο album του Conor Oberst και των Bright Eyes μέχρι σήμερα! Γεμάτο εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, εξαιρετικά τραγούδια, αποκλίσεις απ' τη μιζέρια, τη ματαιοπονία, τη μεμψιμοιρία, και συνάμα πικρό κι απαρηγόρητο. Έχει επίσης αρκετές νευρικές, ρυθμικές, στιγμές από τα ξεχασμένα των The Band Of Holy Joy ή τις folk ενασχολήσεις (μη μιλήσουμε για πλευρές, πιπέρι στο στόμα!) των Dexy's Midnight Runners, των Pogues και του Mike Scott - στην αδιανόητη περίπτωση που έρεε στις φλέβες τους αμερικάνικο αίμα ασφαλώς (τι υπόθεση κι αυτή!).

Εντούτοις, θα μείνει ως μια απ' τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές αυτής της χρονιάς. Και δεν περιμέναμε ούτε την αλτρουιστική του παντομίμα, ούτε ότι θα τα κατάφερνε να μας ταρακουνήσει με μια τόσο κατάφορα κοροϊδευτική φανφάρα μελοδράματος. Όταν καταλάβεις όμως ποια είναι τα γνωρίσματα του υπέρτερου, μαθαίνεις και το γιατί αυτό ορίζει κανόνες. Τότε σταματάς να ρωτάς και απλώς παρακολουθείς διακριτικά ένα σπινθηροβόλο μυαλό να παράγει.