The people΄s key
Έχω βαρεθεί να περιμένω τους Bright Eyes να βγάλουν έναν σπουδαίο δίσκο. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από το 'Fevers and Mirrors' και εννέα από το 'Lifted ...'. Τελευταία είχαν αρχίσει να απομακρύνονται ακόμη και οι ελπίδες για έναν έστω καλό δίσκο από τον Conor Oberst. Από το 'I'm Wide Awake, It's Morning' έχουν ήδη περάσει 6 χρόνια.
Αλλά και ο ίδιος είχε αρχίσει να βαριέται. "I was really burnt out on that rootsy Americana shit" δήλωσε κι αποφάσισε να φτιάξει κάτι διαφορετικό, με μεγαλύτερη ποικιλία. Το 'The People's Key' έχει πράγματι πολλές πλευρές/ επιρροές. Κι όμως, δεν έχω στ' αλήθεια να πω τίποτε γι' αυτό.
Το στιλ του Conor Oberst είναι αναγνωρίσιμο, όσο κι αν προσπάθησε να αλλάξει. Ο ήχος είναι πιο ηλεκτρικός, εμπλουτίζεται με συνθεζάιζερ και πλησιάζει την electronica περισσότερο κι από το 'Digital Ash In A Digital Urn', του 2005. Αν πρέπει να βρούμε μια συνισταμένη, κάπου σε power-pop και post-wave θα την ψάξουμε. Παρότι το 'The People's Key' έχει τις στιγμές του, η απουσία μουσικής έμπνευσης και μελωδιών που σου κολλάνε στο κεφάλι είναι εμφανής. Και γενικά είναι λίγο δήθεν: δήθεν εκκεντρικό, δήθεν μοντέρνο... Η παραγωγή με πλεόνασμα σε φιοριτούρες, μειώνει την αυθεντικότητα χωρίς να προσθέτει και τίποτε ουσιαστικό.
Δεν σου μένουν και πολλά από το δίσκο. Πιο συμπαθητικά μου φάνηκαν τα λιγότερο φορτωμένα και πιο "κλασικά" Bright Eyes κομμάτια, όπως π.χ. το 'A Machine Spiritual (In The People's Key)'. Για κάποιο λόγο μου άρεσε η ομοιότητα της ερμηνείας του Oberst στο 'Haile Selassie' με του Curt Kirkwood των Meat Puppets.
Ο ασυγκράτητος πιτσιρικάς, που στα 20 του είχε το θάρρος να σταθεί γυμνός και να κάνει συνομήλικους και μεγαλύτερους να υποκλιθούν στο πάθος και στην ευστοχία του, εδώ πέρασε τα 30 και δείχνει να βολοδέρνει. Το στιχουργικό ταλέντο δεν τον έχει εγκαταλείψει, αλλά μοιάζει να τα έχει λίγο μπερδεμένα. Ανακατεύει ιστορία, μυθολογία, θρησκεία, επιστημονική φαντασία, μυστικισμό, ρασταφαριανισμό και δεν συμμαζεύεται. Όχι ότι συμμαζευόταν και ποτέ ο Oberst.
Υποτίθεται ότι το 'The People's Key' είναι το τελευταίο άλμπουμ των Bright Eyes. Κρίμα να τελειώσουν έτσι, άνοστα και ανούσια, αλλά τι να κάνεις. Στο Mic πάντως, τύψεις δεν έχουμε: Οι συντάκτες ψήφισαν το 'The Calendar Hung Itself' στη δεκάδα των αγαπημένων τραγουδιών της δεκαετίας που πέρασε. Ο Άρης Καραμπεάζης αναγνώριζε την ιδιοφυία του 'Fevers and Mirrors' όταν το ανοιχτόμυαλο Pitchfork το φιλοδωρούσε με 5.4, ο Πάνος Πανότας σχεδόν αποθέωνε το 'Lifted', και ο Δημήτρης Κάζης δεν έβρισκε κανέναν λόγο να αντισταθεί στην ομορφιά του 'I'm Wide Awake, It's Morning'.
"The plans were never finalized" τραγουδούσε ο Conor Oberst στο 'Haligh, Haligh, A Lie, Haligh'. Ή ίσως είχαν ολοκληρωθεί πολύ νωρίς.
