Let the Dancers Inherit The Party

Ξαναβρισκόμαστε με τα παιδιά από το Μπράιτον και όπως φαίνεται θα αφήσουμε και αυτή την ευκαιρία να αντιληφθούμε αν και τι νιώσαμε τελικά για αυτούς να πάει χαμένη. Είναι ζωντανοί βεβαίως βεβαίως και κυκλοφορούν ανάμεσά μας όπως πάντα, με το ποιόν τους ακόμη αδιευκρίνιστο. Είναι η μεγαλύτερη cult μπάντα ή η πιο cult μεγάλη μπάντα της γενιάς τους; Υπήρξε ποτέ ''η στιγμή τους'' και τη χάσαμε ή μας έκαναν να την περιμένουμε και ακόμη προλαβαίνουμε; Πώς μια μπάντα στο προσωπικό σύμπαν της οποίας το 1978 φάνταζε κάποτε μακρινό μέλλον παριστάνει πως έχει ακόμη πράγματα να δώσει;

Αδιάφορα αυτά πια, αλλά όχι και οι BSP - ποτέ οι ΒSP. Η - όχι και τόσο υποτιθέμενη - γενετική διχοστασία τους δεν ήταν ποτέ αρκετή για να εξηγήσει τα πάντα γύρω τους. Πόσο μάλλον που η δυνατότητά τους ως προς τη συγγραφή χιτ δεν υπήρξε όσο δεδομένη θεωρείται, η δε indie εκκεντρικότητά τους ουδέποτε έκανε τον οποιονδήποτε να αναρωτηθεί το οτιδήποτε για τη ζωή τους. Ακούγοντας, λοιπόν, το 'Saint Jerome' για παράδειγμα, βρισκόμαστε μπροστά στο γκρουπ που πάντα απειλούσαν τους εαυτούς τους πως θα γίνουν. Περισσότερο η kraut εκδοχή των James παρά το αισιόδοξο αδερφάκι των Bunnymen. To 'International Space Station' είναι ένα ακόμη πιο σαφές παράδειγμα. Η upbeat καρδιά του γκρουπ ίσως δεν είναι η πραγματική τους καρδιά είναι όμως αυτή που δείχνει πιο εύκολα στην ψυχή.

Στα υπόλοιπα, οι BSP είναι πάντα οι BSP. Tο γκρουπ που διαχειρίζεται τις ιδέες του με προσοχή και παραμένουν ικανοί να συνδυάζουν πάθος και μελαγχολία (παράδειγμα το 'Praise For Whatever') και να παίρνουν κουράγιο χωρίς να χτυπάνε μόνοι τους το στήθος σαν Αργεντίνοι σέντερ φορ. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει αν μπορούν όντως να κινούνται γύρω από έναν επίπεδο συναισθηματικό κόσμο χωρίς να γίνονται Belle and Sebastian ή το παλεύουν για να το αποδείξουν. Ακόμη ψάχνουμε αν αβίαστα αποφεύγουν τον κίνδυνο να γίνουν Μuse επειδή είναι όντως κάτι άλλο ή επειδή έχουν ψάξει πολύ τη διαδρομή και ξέρουν από που θα κόψουν δρόμο. Και δεν πειράζει που δεν το ξέρουμε σε τελική ανάλυση. Περισσότερο από κάθε προηγούμενο δίσκο, σε αυτόν ξεχωρίζει η εξωστρέφεια του γκρουπ που θέλει να περπατήσει τον διάδρομο ανάμεσα στο post-punk και τα στάδια με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Κατά βάθος θέλουν στις κριτικές να βάζουμε δίπλα τους τους Psychedelic Furs και από εκεί και πέρα ας σκεφτούμε ό,τι άλλο θέλουμε μόνοι μας.

Όσο για το πολιτικό του θέματος, οι στίχοι είναι το τελευταίο που μετράει αυτή τη φορά. Το συναίσθημα είναι σαφές για μια μπάντα τόσο ειλικρινώς και ιδιαίτερα (είναι πάντα Βρετανοί!) φιλοευρωπαία και όσο ο ήχος γίνεται ευθύς και εξωστρεφής, η συνείδηση αναστοχάζεται και αναδιπλώνεται, ψάχνεται να πιαστεί από κάπου για να δικαιώσει ξανά το πιστεύω της. Το γενικό συναντάει ξανά το προσωπικό και το κλείσιμο με το 'Alone Piano' είναι αναμενόμενα ταιριαστό. Για μπάντα που κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να αγαπήσει, οι ΒSP είναι ακόμη εξαιρετικά αγαπησιάρηδες.