Haha sound
Από την πρώτη ακρόαση του 'Ha Ha Sound' συγκράτησα ότι πρόκειται για ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο άλμπουμ και ότι κυριότερη παραπομπή είναι οι Beach Boys (μάλλον λανθασμένο το δεύτερο συμπέρασμα, ανακάλυψα αργότερα).
Οι Broadcast είναι το «ελαφρύ πυροβολικό» της Warp Records (εταιρία που ανήκουν και οι Aphex Twin, Anti-Pop Consortium, Autechre, Boards Of Canada, Squarepusher, Plaid κλπ). Δημιουργήθηκαν το 1995 στο Birmingham από τους Trish Keenan (φωνή), James Cargill (μπάσο), Tim Felton (κιθάρα) και Roj Stevens (keyboards), ο οποίος αποχώρησε το 2002.
Το 'Ha Ha Sound' ηχογραφήθηκε στο σπίτι του μπασίστα James Cargill, με εξαίρεση τα τύμπανα, για την ηχογράφηση των οποίων χρησιμοποιήθηκε η απέναντι εκκλησία. Έχει συντεθεί και οικοδομηθεί πολύ έξυπνα και με μεγάλη μαστοριά και είναι ελαφρώς πιο ανοιχτόκαρδο από το 'The Noise Made By People' του 2000.
Η χρήση αναλογικών synthesiser και οι μεταλλάξεις γαλλικής pop, space-age pop, σινεφίλ αναφορών και γερμανικού krautrock των 70s παραπέμπουν στους Stereolab (εμφανής επιρροή στα 'Lunch Hour Pops', 'Minim'), Pram (βλέπε 'Little Bell' και 'Winter Now') και Laika. Είναι πάντως αλήθεια ότι οι Stereolab έχουν καταφέρει να παντρέψουν αξιαγάπητες μελωδίες κι εκκεντρικότητες του studio με μεγαλύτερη πρωτοτυπία, και ότι τα μονότονα «υπνοβατικά» νανουρίσματα των Pram παραμένουν αξεπέραστα.
Τα τύμπανα δεσπόζουν στην εισαγωγή του 'Man Is Not A Bird', όπου για μερικά δευτερόλεπτα περίμενα να ακολουθήσει το 'No Fun' των Stooges, και στο πειραματικό, instrumental αλλά όχι κι ελκυστικό 'Black Umbrellas'.
Το υπνωτικό 'Pendulum', με τους μεταλλικούς ήχους πάνω από ένα riff του keyboard θυμίζει τους Can και το 'Colour Me In', με τα γλυκόπικρα φωνητικά της Trish Keenan έχει πινελιές από το (πάλι αυτό;) τρίτο των Velvet Underground.
Το δυνατότερο όμως χαρτί των Broadcast είναι η ντελικάτη ονειροπόλα pop, σε τραγούδια όπως τα 'Winter Now', 'Ominous Clouds' και το πανέμορφο 'Before We Begin', ό,τι πιο κοντά στο πνεύμα των Beach Boys έχει ηχογραφηθεί τελευταία, αυτό που (υποσυνείδητα) μου έμεινε μετά την πρώτη ακρόαση του δίσκου και σίγουρα αυτό που θα ακούσω πρώτο-πρώτο στην επόμενη.
Είναι κρίμα που από το άψογο 'Ha Ha Sound' απουσιάζει οποιαδήποτε πρωτοτυπία ή καινοτομία. Μοιάζει απαλλαγμένο από συγκινήσεις, υπερβολικά συγκρατημένο σε κάποια σημεία, και κάπως διανοουμενίστικο. Και παρά τη μεγάλη ποικιλία από αναφορές, παραμένει μονόχρωμο. Ίσως γι' αυτό οι πρώτοι στίχοι που τραγουδά η Keenan είναι "I am grey/ Still on the page / Colour me in".
