Tender buttons
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του 'Ha Ha Sound' οι Broadcast επιστρέφουν με ένα δίσκο που μετά από τα πρώτα ακούσματα είναι πολύ διαφορετικός από ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Όσο διαφορετικός μπορεί να είναι βέβαια έχοντας πάντα τη χαρακτηριστική φωνή της Trish στο προσκήνιο και το πρώτο τραγούδι, που είναι και από τα πιο "δυνατά" του δίσκου, ώστε να λες: Α! Broadcast.... Μου θυμίζει λίγο την αλλαγή τόσο της Goldfrapp από το "Felt Mountain" στο "Black Cherry" και των Dandy Warhols στο "Welcome to the Monkey House" όσο και των Death in Vegas στο "Satan Circus". Όχι μην τρομάζετε, απλά μιλάω για την electro αισθητική του όλου δίσκου και τίποτα περισσότερο. Με προβληματίζει όμως αυτή η στροφή μιας και οι προαναφερόμενοι δίσκοι απέχουν 2 με 3 χρόνια από το σήμερα. Με προβληματίζει επίσης και το γεγονός πως οι Broadcast αν και ανήκουν σε αυτό το retro space-pop ιδίωμα, είχαν καταφέρει να έχουν τη δική τους θέση και ταυτότητα. Το να αρχίσουν συγκρίσεις με κατώτερα, πλην συμπαθή group όπως οι Ladytron κα δεν είναι και ότι πιο κολακευτικό για αυτούς.
Στις γενικές παρατηρήσεις μπορούμε να αναφέρουμε το ότι δεν υπάρχουν πια live drums αλλά minimal στιλ Casio-Roland drum machine, κάτι που για όσους είχαν βρεθεί στο Aν club πρέπει να στοιχίσει πολύ. Δεν έχω τίποτα με τα drum machines, κάθε άλλο πιστεύω πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν με πολύ δημιουργικό τρόπο, απλά αυτή η jazz αισθητική που είχαν προσθέσει στον ήχο τους με είχε εντυπωσιάσει και από αυτόν το δίσκο λείπει. Θα έλεγα μου θυμίζει λίγο το soundtrack του Life Aquatic...
Δεύτερη διαφορά το μπάσο. Επίσης έχει υποχωρήσει και αντικατασταθεί από electro μοτίβα, τις περισσότερες φορές με χρήση arpegiator και distortion.
Τρίτη και τελευταία η είσοδος της ακουστικής κιθάρας για πρώτη φορά αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο 'Tender Buttons' αλλά και στο 'Tears In The Typing Pool'. Κυρίως το δεύτερο είναι το πιο ιδιαίτερο μιας και θυμίζει φολκ, ψυχεδελική μπαλάντα του 60-70!
H παραγωγή παραμένει το ίδιο έξυπνη με τις προηγούμενες δουλειές τους, αν και κάποια υπέρ-παραμορφωμένες μελωδίες και "μπουκώματα" του μικροφώνου επαναλαμβάνονται και κουράζουν. Δύο, τρία ορχηστρικά κομμάτια μικρής διάρκειας υπάρχουν όπως και στο 'Ha Ha Sound' ενώ, όπως είδη προείπα τα περισσότερα τραγούδια φαίνεται να έχουν φτιαχτεί σε minimoog, βασισμένα τις περισσότερες φορές σε μια σταθερή μελωδική γραμμή του μπάσου ή ενός βασικού ρυθμού του drum machine.
Καταλήγοντας, πρόκειται για έναν μάλλον μέτριο και επίπεδο δίσκο που ενώ ακούγεται ευχάριστα δεν έχει παρά να αφαιρέσει από τη φήμη των Broadcast. Δεν έχει "αέρα", αυτό το ονειρικό στοιχείο των προηγούμενων δουλειών τους, δεν έχει τις μελωδίες του 'Noise made by people', ούτε την ιδιαιτερότητα του 'Ha Ha Sound'. Το γεγονός πως τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι το 'I Found The F' και το 'Arc Of A Journey' που θυμίζουν ίσως το πρώτο αλλά κυρίως το δεύτερο αποδεικνύει ή το ατόπημα τους ή το ότι απλά μου άρεσαν, και μάλιστα πολύ οι προηγούμενοι δίσκοι τους! Ο χρόνος θα δείξει.
