Let me come home
Στα μουσικά σύνολα, τα οποία ανέθεσαν στον μελοδραματισμό την οικοδόμηση του ήχου τους, συγκαταλέγεται το σεξτέτο των Broken Records. Με καταβολές που χρωστούν τα μέγιστα στην σκοτσέζικη καταγωγή τους και πολυφωνία οργάνων, το γκρουπ απ' το Εδιμβούργο ανατυπώνει σε νότες και λέξεις τις ιστορίες που ξεγλιστρούν απ' το νου των μελών του. Μαρκάροντας ως σημείο αφετηρίας το εκστατικό φερώνυμο EP τους, ξεκίνησαν κι επίσημα να περιδιαβαίνουν τα μουσικά σοκάκια απ' το 2007.
Τι είναι αυτό που τους διαφοροποιεί από πάμπολλα σύγχρονα σχήματα του ευρύτερου μελαγχολικού ηχητικού χάρτη; H ένδειξη ή καλύτερα η απόδειξη, ότι η ευθύτητα και η αμεσότητα που επικοινωνούν μέσω των τραγουδιών τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα συναισθήματα που εκπέμπουν. Κατά συνέπεια, το ύφος τους καθίστανται απόλυτα φυσικό και ο ακατάπαυστος λυρισμός τους γίνεται αποδεκτός δίχως να προκαλεί ανία και αντιδράσεις κούρασης.
Στην σύλληψη "καταραμένων" εμβατήριων οι Broken Records τα καταφέρνουν πάλι περίφημα. Όσοι, όμως, επιζητάτε ένα καθαρτήριο έπος σαν το "Lies", που μας χάρισαν απλόχερα προ τριετίας, δεν θα το γευτείτε μέσα από το δεύτερο LP τους. Στο Let Me Come Home διατηρούν την ακεραιότητα του ήχου τους, αλλά το κέντρο βάρους αυτού μετατοπίζεται προς την μεριά των ροκ συντεταγμένων τους, με τα στοιχεία της κελτικής παράδοσης να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Αφαίρεσαν, λοιπόν, γενναίες δόσεις εγχόρδων, πνευστών και άλλων οργάνων (πχ ακορντεόν) και προσέθεσαν όγκο σε μπάσο, ντραμς και κιθάρες. Η μεταβολή αυτή, μπορεί να εγκαθιστά ένα δυναμισμό που είναι αισθητός σε κομμάτια όπως το υποβλητικά καθηλωτικό "A Leaving Song" και το στημένο σε πιανιστικές rock n' roll βάσεις "Modern Worksong", φέρει, εντούτοις, βαρύ πλήγμα στην εσωτερική ένταση και την υποστήριξη του λυρισμού. Η θρηνώδης ηλεκτρική folk τους έχει λόγο ύπαρξης, αλλά δεν ακούγεται όσο πειστική μας είχε συνηθίσει.
Έτσι, αναμιγνύονται στην πλοκή συνθέσεις που δεν ακούγονται και τόσο "broken" και σε καμία περίπτωση δεν προσθαφαιρούν κάτι στο ηχητικό οικοδόμημα του γκρουπ. To πρώτο καμπανάκι που μας αναγκάζει να εκδηλώσουμε την σχετική υπόνοια έρχεται απ' το "A Darkness Rises Up", το οποίο καθώς κυλά μέσα σε επικό τόνο παρουσιάζεται όλο και πιο ρηχό. Το "Home" θα μπορούσε κάλλιστα να απουσιάζει ή να αναδειχτεί μέσω μιας περισσότερο ευέλικτης ενορχήστρωσης και όχι δομημένο απλοϊκά από δυο ακόρντα και στερεοτυπικά γεμίσματα εγχόρδων, ενώ το "I Used To Dream" δεν συνιστά καμιά θλιμμένη μπαλάντα αντίστοιχης διαλογής με τις προηγούμενές τους. Στα αρνητικά και το γεγονός ότι ο ενθουσιασμός του ντεμπούτου άλμπουμ τους Until The Earth Begins To Part δεν μεταγγίστηκε στο παρόν βήμα τους.
Όσο για τον frontman τους Jamie Sutherland, συνεχίζω να πιστεύω ότι αποτελεί crooner πρώτης γραμμής. Τον απολαμβάνεις να ανασύρει εκείνες τις ημιλιπόθυμες καταθέσεις ψυχής του Jeff Buckley στο "The Motorcycle Boy Reigns" και να παραληρεί στην americana αλά Calexico του "Aliene".
Με τον πήχη των προσδοκιών τοποθετημένο ψηλά, οι Broken Records προσπάθησαν να υπερβούν το ζενίθ αισθητικής του Until The Earth Begins To Part. Η αποστολή κρίθηκε δύσκολη και μπορεί μεν να αποτυγχάνει, φαίνεται δε να διέπεται από μια γνήσια τιμιότητα. Στο Let Me Come Home ανοίγουν έναν ακόμα ειλικρινή διάλογο με τον ακροατή, ο οποίος δεν καταλήγει να γίνει εξαιρετικά γόνιμος. Οφείλουμε, όμως, να έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα υπάρξει συναρπαστικότερη διάδοχη κατάσταση.
