The Mandrake Project

Είκοσι και κάτι χρόνια προσπαθούν οι Maiden να βγάλουν καλό δίσκο και ήρθε ο Bruce και το τερμάτισε. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή όταν κάπου στα 90s ο Βρασίδας αποφάσισε να κάνει σόλο καριέρα. Σε μια περίοδο που το μέταλ ήταν τελειωμένο παντού και ζούσε από τις ορδές οπαδών στις τριτοκοσμικές χώρες σαν την δική μας, ο άνθρωπος κυκλοφόρησε δυο αξιοπρεπέστατα άλμπουμ και μετά γύρισε στο μαγαζί, βγάλαν μαζί το καλύτερο τους άλμπουμ για αυτή τη χιλιετία και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία που διδάσκεται δια στόματος από γενιά σε γενιά.

Έρχεται λοιπόν το 2023 ακούμε για τον νέο δίσκο του Dickinson, ακούμε και τα πρώτα σινγκλς και δεν ενθουσιαζόμαστε και τόσο, λέμε θα ‘ναι μια από τα ίδια τα περσινά και θα βαρεθούμε και το ξεχνάμε, μέχρι που φτάνει αυτή η ευλογημένη άνοιξη του ‘24. Άντε λέμε ας το βάλουμε να δούμε τι θ’ ακούσουμε το καλοκαίρι στη συναυλία και … μας πέφτει το σαγόνι. Ναι, ο Bruce του σήμερα δεν είναι ο ίδιος με αυτόν των 90s, αλλά ούτε και μείς τρώμε μια πίτσα για βραδινό και μετά πάμε για κλάμπινγκ. Ο άνθρωπος έχει ρίξει τόνους αλλά δεν έχει προδώσει τίποτα, η φωνή είναι εκεί στα ντεσιμπέλ του σήμερα χωρίς τσιρίδες και τίποτα παραπάνω από αυτά που μπορεί να σηκώσει. Η μουσική επίσης είναι εκεί, ατόφιο χέβι συναίσθημα κυρίες και κύριοι χωρίς μα μου και κατουρήματα σε πηγάδια.

Δεν περίμενε κανείς να γράψει το νέο ‘Tattooed Millionaire’, ούτε και που τον ένοιαζε τον ίδιο να σας πω την αλήθεια. Ο άνθρωπος είναι workaholic, έχει διατροφές να πληρώνει στην πρώην και μια νέα γυναίκα να συντηρήσει. Εσύ που τον κρίνεις δεν πληρώνεις καν ΕΝΦΙΑ στο σπίτι της μάνας σου που μένεις και η τελευταία φορά που πλησίασες την λέξη έμπνευση ήταν στην έκτη δημοτικού που ζωγράφισες στο θρανίο σου το λόγκο των Maiden. Του χρωστάς φίλε μου, του χρωστάς την ύπαρξη σου, το είναι σου, τους ένα εκατομμύριο τσακωμούς στα μεταλλάδικα γιατί οι Μέιντεν είναι καλύτεροι από τους Μετάλλικα, του χρωστάς τις Κυριακές που έχασε η ομάδα και έβαλες ν’ ακούσεις λίγο την φωνή του να ηρεμήσεις. Όταν οι άλλοι είχαν τον Καρρά και τον Τερζή, εσύ είχες αυτόν και τον Halford. Έτσι λοιπόν έρχεται τώρα στην τρίτη(;), τέταρτη(;), πέμπτη δεκαετία της ζωής σου και δεν σ’ εγκαταλείπει. Σε παίρνει από το χέρι να κοιτάξεις το πρόσωπο σου στον καθρέφτη (‘Face in the Mirror’), να σου πει ότι αν και η αιωνιότητα σε προσπέρασε (‘Eternity Has Failed’) εσύ θα ζεις για πάντα κάτω από τη σκιά των Θεών (‘Shadow of the Gods’). Ο άνθρωπος σου ‘χει γράψει τα παραμύθια που δεν σου ‘πε ποτέ ο πατέρας σου όταν ήσουν μικρός, και θα σε πάρει αγκαλιά όταν ξαπλώνεις στο παντοτινά μονό σου κρεβάτι που ‘χει ακόμη τα σημάδια από το σελοτέιπ από τις αφίσες από το περιοδικό «Αγόρι» που κολλούσες όταν ήσουν μικρός.

Γιατί αυτό είσαι φίλε μου, μικρός. Πολύ μικρός για να ‘χεις άποψη για έναν άνθρωπο που ‘χει γυρίσει τον κόσμο σαράντα φορές, που πετούσε αεροπλάνα όταν εσύ με το πενηντάρι παπί προσπαθούσες να πας στη Φιλαδέλφεια. Δεν σε έφτυσε ποτέ όμως, ακόμη και στον στρατό ήταν στ’ ακουστικά σου. Έτσι και τώρα τα ‘βαλε όλα κάτω, πέταξε στην άκρη τα προγκρέσιβ στολίδια του Harris και σου ‘δωσε μέταλ ατόφιο. Concept; Ναι, concept, αλλά δεν παίζει Pink Floyd και άλλες τέτοιες αηδίες, όχι φίλε μου, σ’ έχει στην πούδρα με τα απλά ριφς, αυτά που μπορείς να ξεπατικώσεις και συ και να νοιώσεις ένας από «εμάς». Για να παραφράσουμε και τον Επίτροπο, η σωτηρία δεν βρίσκεται στην πολυπλοκότητα αλλά στην απλότητα αυτού του άλμπουμ.

Δεν βάζω δέκα γιατί στις συναυλίες θα παίξει και από τ’ άλλα, ενώ αν ήταν αρκετά μάγκας θα ‘παιζε όλο το ‘Mandrake’ από την αρχή μέχρι το τέλος, θα μας έφτυνε στα μούτρα και θα την έκανε πριν καν τη μια ώρα.