Magic
Μπαρ με μπιλιάρδα στο Chicago... κάθομαι στην μπάρα και χαζεύω τον κόσμο στον καθρέφτη αργοπίνοντας ένα ουίσκι... η πόρτα ανοίγει και κλείνει με θόρυβο... είναι αυτός... "κάτσε αφεντικό", του λέω και του δείχνω το σκαμπό δίπλα μου... χαμογελάει πλατιά, μου σφίγγει τον ώμο και πετάει στον πάγκο τα τσιγάρα που βγάζει από την κωλότσεπη του blue-jean... τις επόμενες ώρες αραδιάζει ανάκατα ιστορίες για ανοιχτά αμάξια, πόρνες, γκαρσόνες, ατέλειωτες βόλτες στην προκυμαία, τα προάστια, φωτεινές λεωφόρους και αυτοκινητόδρομους, κατατρεγμένους, μικρούς καθημερινούς ήρωες "growing up in a small town"... φεύγει όταν ξημερώνει και με αφήνει πάλι μόνο μου...
Κάπως έτσι θα οπτικοποιούσα την επίδραση της μουσικής του Springsteen στο δεξί, φαντασιακό τμήμα του εγκεφάλου μου... Η σχέση μου με τον Springsteen και τη μουσική του θα ήταν πολύ καλό θέμα για την πρώτη συνεδρία με τον ψυχαναλυτή μου... Δεν ξέρω τι ακριβώς με τραβά σε ένα μουσικό, ο οποίος σαφώς δεν ήταν καινοτόμος, είναι στιγματισμένος από εκείνο το αναθεματισμένο εξώφυλλο, οι συνθέσεις του μοιάζουν να επαναλαμβάνονται ανά δεκαετία, υπήρξε εκφραστής του stadium rock που απεχθάνομαι και κυρίως ως γνήσιος προοδευτικός-δημοκρατικός Αμερικάνος σιγοντάρει Bob Dylan και Neil Young σε μία κατά βάθος συντηρητική και πατριωτική παρελθοντολαγνεία (the good, old days...).
Ο -μάλλον μουσικόφιλος- ψυχαναλυτής πιθανόν να μου απαντούσε αυτά που ήδη υποπτεύομαι..., δηλαδή ότι ελκύομαι από την καταφανή αμεσότητα και ζεστασιά της μουσικής του (χωρίς να προπαγανδίζει και χωρίς διδακτισμούς) αλλά και από την έλξη που μου ασκούν οι παραπάνω εικόνες και τα θέματα των τραγουδιών του (και του Waits και όλου του συναπαντήματος...), εικόνες όχι ακριβώς όμορφες, αλλά θανάσιμα γοητευτικές!
Τόσες λέξεις και ακόμα δεν έχω αναφέρει κουβέντα για το "Magic", το δεύτερο δίσκο του Springsteen με την E Street Band για τον νέο αιώνα, μετά το επιτυχημένο "The Rising" του 2001... Ο τίτλος με προβοκάρει να τον χρησιμοποιήσω ως χαρακτηρισμό στην κριτική, αλλά δεν είναι πολύ εύκολο..., ο καινούριος δίσκος μπορεί να μην είναι μαγικός, αλλά σίγουρα είναι ειλικρινής, ζεστός και αληθινός! Ο big ήχος της E Street Band, το honky-tonk πιάνο, το σαξόφωνο, οι κιθάρες... όλα εδώ είναι γνώριμα...
Οπότε όσοι δεν τα πήγαν ποτέ καλά με τον Boss, δεν χρειάζεται να το κουράζουν..., οι φίλοι (και τα μέλη! αν δεν κάνω λάθος ο Bruce έχει και fanclub στη χώρα μας) θα ενθουσιαστούν... Τέσσερα-πέντε τραγούδια, μάλιστα, θα έπαιζαν γερά σε παλιό αφιέρωμα ξένου περιοδικού για τα καλύτερα του Springsteen..., το εναρκτήριο ραδιοφωνικό "Radio nowhere", το νοσταλγικό "Girls in their summer clothes" (θυμίζει λίγο Magnetic Fields ή μου φαίνεται;), το Spector-ικό -που είσαι Orbison να με τραγουδήσεις- "Your own worst enemy", το "You'll be comin' down" που κλείνει το μάτι στους Byrds, και το μελαγχολικό (κρυφό 12ο track) "Terry's song" για ένα φίλο-συνεργάτη του Springsteen που απεβίωσε πρόσφατα...
Ο δίσκος σε τίτλους, λοιπόν... Μπορεί να προτιμώ τον "οργανικό" και εσωστρεφή Springsteen του "Nebraska" και του "The Ghost of Tom Joad", αλλά και στο "Magic" δεν μπορώ παρά να του βγάλω το (καουμπόικο) καπέλο... Η παραγωγή του Brendan O'Brien μάλλον δεν βοηθάει τα κομμάτια..., μαγεία η ηχητική συνέπεια του Bruce μετά από 30 χρόνια στον δρόμο..., η E Street Band έχει ψωμιά για να φάει ακόμα... και το σημαντικότερο: ο "Αμερικάνος φίλος" Bruce καταφέρνει κάτι που πολλοί κινηματογραφιστές επιζητούν αλλά δύσκολα καταφέρνουν: μέσα από τις απλές, προσωπικές, καθημερινές ιστορίες να μιλήσουν για το γενικό, το παγκόσμιο...
