Olympia

Ο Δανδής επέστρεψε! Ωραία γερασμένος, με φωνή άθικτη, έχοντας μια δεκαετία σχεδόν για να σχεδιάσει το τελευταίο του άλμπουμ. Και τους Eno /Manzanera /Mackay έχει μαζί του, κι ένα σκοτωμό από ονόματα: David Stewart, Groove Armada, Nile Rogers, David Gilmour & co. Οι εποχές άλλαξαν, όμως. Όταν ο κόσμος γύρω σου καίγεται, η παρακμή μιας τάξης αργόσχολων και των φωτομοντέλων που φορούν ματωμένα διαμάντια, ποιον αφορά άραγε;

Η art-rock αισθητική των Roxy ήταν μια χαρά για την εποχή της, τις δεκαετίες 70-80, κι ο Ferry στα προσωπικά του άλμπουμ είχε πιάσει το κόλπο. Αραιές ηχογραφήσεις, πολλές παλιομοδίτικες διασκευές, λάγνες ματιές και φωτομοντέλα στα εξώφυλλά του. Ωστόσο αυτό που ακουγόταν φανταιζίστικα λάγνο και σαγηνευτικό κάποτε, έχει ξεφτίσει ως το κόκαλο σήμερα. Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και ο συντηρητικός πολιτικά Ferry (κατά δήλωσή του` εκτός από οπαδός των Τόρυς, έχει ταχθεί υπέρ του αριστοκρατικού κυνηγιού της αλεπούς), αδυνατεί να πιάσει το πνεύμα των ημερών. Αυτός μεγάλωσε πολύ ή εγώ;

Η ενόχλησή μου ξεκινάει από το εξώφυλλο, το οποίο είναι, υποτίθεται, ένας φόρος τιμής στον πίνακα του Μονέ, Ολυμπία. Ποια, η Kate Moss είναι η σύγχρονη Ολυμπία; Όχι άλλα ανορεξικά κοριτσάκια (ή όχι τόσο κοριτσάκια), έλεος! Το hype της πασαρέλας και των μεγάλων μόδιστρων μάς τελείωσε, πάρε το είδηση, Bryan. Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για την ψευτιά του κόσμου της μόδας, όπως επίσης για την αργόσχολη τάξη του jet-set και την ανία που κουβαλάει. Ακόμα κι εμείς στη Μπανανία ξέρουμε ότι η Κυανή Ακτή είναι μια Λούτσα ελάχιστα πιο εκλεπτυσμένη.

Οι αντιρρήσεις μου δεν είναι (μόνο) πολιτικές. Είναι αισθητικές. Ακούστε πόσο άσχημα διασκευάζει ένα από τα πιο μαγικά τραγούδια όλων των εποχών: το Song to Siren, του Tim Buckley. Και το αριστουργηματικό No Face, No Name, No Number των Traffic, γίνεται με την ερμηνεία του μια σκέτη σαπουνόπερα. Κάπου διάβασα ότι η παραγωγή είναι τόσο γυαλισμένη, ώστε καταφέρνει να ψευτίζει ακόμη και τον ήχο του Eno, που καταντάει σαν βγαλμένος από συνθεσάιζερ.

Οι κριτικοί όλων σχεδόν των εντύπων παραληρούν: ο Ferry όπως τον ξέραμε. Εγώ θυμήθηκα τις Ιστορίες του Κυρίου Κόινερ, του Μπρεχτ: "Μερικοί καλλιτέχνες όταν μελετούν τον κόσμο την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για την μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο". Αν, θεωρητικά, ο Ferry προσπαθεί κάθε φορά να ανασυστήσει την παρακμιακή ατμόσφαιρα και τον λάγνο ερωτισμό του Βερολίνου της Βαϊμάρης, ο πρώτος που θα έπρεπε να συμβουλευτεί είναι ο κύριος Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Οι γιάπηδες μας τέλειωσαν, άλλοι πηδώντας από τα παράθυρα, άλλοι αλλάζοντας (αναγκαστικά) δουλειές. Μήπως είναι καιρός να ξεφορτωθούμε και τη μουσική τους;

(Μια φανατική θαυμάστρια των Roxy και του Ferry ως το 1994).