Futures

Τα καλά νέα είναι πως ο συγκεκριμένος δίσκος αποδεικνύει πως ο Joe Cassidy δεν είναι has-been. Τα κακά νέα είναι πως δεν είναι σίγουρο πόσοι πρόθυμοι να το διαπιστώσουν έχουν μείνει πια. Γιατί ο Cassidy δεν έχει υπάρξει καν never-was, δεν ανήκει δηλαδή στην κατηγορία των μουσικών που κάνουν δεύτερη καριέρα ως αδικημένοι, υποτιμημένοι, χαμένες ιδιοφυϊες και τα ρέστα και που έχουν φτάσει σήμερα να είναι πια περισσότεροι από τις πραγματικές φίρμες.

Περίεργο αυτό, αν σκεφτείς μάλιστα πόσο μικρό συναγωνισμό είχε. Περιτριγυρίζοντας την ευρύτερη dream pop / ethereal wave συνομοταξία δεν ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει από το σωρό των υπερτιμημένων μιας παρέας που έριξε τον πήχυ σε τέτοιο σημείο που τα αξιοπρεπέστερα μέλη της φάνταζαν ως τα καλύτερα γκρουπ στον κόσμο. Σε αντίθεση με αυτούς ο Cassidy είχε και έχει πραγματικό στιλ, ξεχωριστό συνθετικό ταλέντο και ικανότητα για παραγωγή μουσικής για ανθρώπους ικανούς να αντιδράσουν συναισθηματικά στο άκουσμά της.

Φταίει και αυτός βέβαια, δεκαοχτώ έτη πέρασαν μέχρι να εμφανιστεί ο νέος δίσκος. Σε pop μονάδες μέτρησης αυτό σημαίνει τέσσερις ζωές Elastica, δύο συναισθηματικές αναθεωρήσεις Scott Walker και τριανταπέντε πρότζεκτ Buckethead. Βρίσκοντας καταφύγιο στο LA και όντας πια και πιο.. επίσημα οι BC μόνος του, παρουσιάζει έναν δίσκο που συνδυάζει την εσωτερικότητα με τον ενθουσιασμό, την αθωότητα με το τραύμα. Στο "Still Learning to Crawl" συνυπάρχουν η ψυχή που έκρυψαν οι St Etienne με την ψυχή που ξέχασαν πως έχουν οι Radiohead. Ενώ κόσμος και κοσμάκης παιδεύεται για να μας παρουσιάσει αγχωμένα προϊόντα ως αβίαστη έμπνευση, ο Cassidy έχει τη γενναιότητα να σκεφτεί μόνο μία φορά και το ταλέντο να σκεφτεί με τη μία το σωστό.

Στα τραγούδια υπάρχει μία ελαφριά στροφή σε ένα πιο παραδοσιακό στιλ χωρίς να κινδυνεύουν στιγμή να θυσιάσουν το συναισθηματικό τους υπόβαθρο προς όφελος μιας τυποποιημένης κλασικοφάνειας. Οι κιθάρες είναι dreamy όσο πάντα, ευγενικές και επιθετικές μαζί, το drum machine κάνει τόσα λίγα και τόσο πολλά ταυτόχρονα, γιατί θέλει ταλέντο να δίνεις στη μουσική και γείωση και χώρο για να αναπνεύσει. Στις πιο απλές στιγμές φανταζόμαστε τους Hugo Largo με ηγέτη τον Bacharach, στις υπόλοιπες δεν ακούμε κάτι διαφορετικό, απλά αφήνουμε στην άκρη τη θεωρία και αφηνόμαστε στα όσα η μουσική μας κάνει να σκεφτόμαστε. Στο καταπληκτικό ''Νο Longer Living in your Shadow'' που σηματοδότησε και την επιστροφή του, ο Cassidy προσφέρει εφτά λεπτά μαγείας στα οποία ένα επαναλαμβανόμενο ριφάκι δίνει χώρο σε μία γέφυρα εγχόρδων (το απόλυτο δείγμα ταλέντου στην pop είναι η σωστή χρήση των εγχόρδων) και οδηγεί σε ένα λυτρωτικό φινάλε. Ενώ η λέξη ''ambient'' όταν χρειάζεται να περιγράψει μια ηχητική κατεύθυνση προδίδει συχνά κυριαρχία επί του περιεχομένου, εδώ είναι συνεχώς παρούσα σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο και χωρίς ποτέ να καπελώνει τις συνθέσεις ή να εκβιάζει το συναίσθημα. Και ως κερασάκι θυμόμαστε και πως ο Cassidy έχει την πιο υποτιμημένη - μετά τον.. Eno - φωνή στην pop.

Vintage και διαχρονικός, εκτός μόδας και υπεράνω κάθε τέτοιας. Αυτός είναι ο Cassidy και στην περίπτωση του μπορούμε να υποστηρίξουμε πως αν δεν κέρδισε ούτε τα μισά από αυτά που άξιζε, ευθύνεται όντως ο κόσμος και όχι αυτός. Όχι για λόγους που έχουν σχέση με τη μουσική καθαυτή, αλλά γιατί όσον αφορά τα τραγούδια του η διαθεσιμότητα του δέκτη απαιτεί μια απροϋπόθετη κατάσταση μη κυνισμού. Όχι υπέρβασής του, που είναι άλλο πράγμα, αλλά κυριολεκτικά ανυπαρξίας του. Κατάσταση ευτυχώς ή δυστυχώς αδύνατη.

Υπάρχουν δύο μόνο συναισθήματα άξια λόγου στη ζωή, η μελαγχολία (όχι η θλίψη) και η ψυχική ανάταση και όταν τα τραγούδια τα προσφέρουν ταυτοχρόνως, δείχνουν ικανά να αλλάξουν τον κόσμο. Μάθαμε ή να το θεωρούμε δεδομένο ή να μην το ζητάμε καθόλου. Αν μάθουμε απλά να είμαστε ευγνώμονες όταν το βρίσκουμε θα συνεχίσουμε να δίνουμε την ευκαιρία στη μουσική να μας εκπλήσσει ευχάριστα.