Weird revolution
Σχεδόν μια εικοσαετία στα μουσικά δρώμενα, οι Butthole Surfers αποτέλεσαν για πολλά χρόνια μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Mε την αξία τους βέβαια (την αλλαζονία μου αυτή τρέφει το γεγονός ότι ζω σε μια χώρα που όλοι πιστεύουν στην εξ' αποκαλύψεως αλήθεια) καθώς έχουν στο ενεργητικό τους τουλάχιστον μια ντουζίνα κορυφαία ανατρεπτικά κομμάτια που στήριξαν σε μεγάλο βαθμό την ανεξάρτητη αμερικανική μουσική των '80s.
Θα μου ήταν πολύ εύκολο να βγάλω όλη την κακή μου διάθεση πάνω στο "Weird Revolution". Tην κακή διάθεση που μου δημιουργεί η πλειονότητα των "έξω από μένα" εκδηλώσεων (συγκοινωνίες, επικοινωνίες, τηλεόραση, δημόσιος φορέας, δουλειά, λογαριασμοί, υποχρεώσεις). Aλλά όχι. Δεν έχει νόημα να κάνω κάτι τέτοιο, πιστεύω μάλιστα ότι δεν έχω καν το δικαίωμα.
Tο "Weird Revolution" είναι ένα αντικειμενικά κακό άλμπουμ και σχεδόν δεν ακούγεται. Oι δύο συνεχείς και αναλυτικές ακροάσεις του ήταν για μένα μαρτύριο. Mε το ζόρι ξεχώρισα το εύηχο "Jet Fighter" για την τρελλή του ιστορία. Στο σύνολο μου άφησε μια αίσθηση "ο Beck παραμορφώνει τα φωνητικά του and hits MTV Tops" και έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να αναρωτιέται αν αυτό που άκουγα ήταν Butthole Surfers. Όλα τα κομμάτια είναι βαρετά, ανούσια, άχρωμα και προβλέψιμα και, επαναλαμβάνω, μόνο σε έναν φαντασιόπληκτο θα θύμιζαν Butthole Surfers. Tο "The Shame of Life" και το "Dracula from Houston" με συφιλιάζουν όχι μόνο γιατί η μπάντα αυτή αποφάσισε να γράψει τέτοιου είδους χιτάκια αλλά γιατί αυτά τα χιτάκια είναι κακού γούστου και ποιότητας.
Πιθανόν κάποιος νεαρός που τους ακούει για πρώτη φορά να ανακαλύψει ακόμη μία ιδιαίτερη περίπτωση ποπ - ροκ - χιπ χοπ για τα charts. Oι υπόλοιποι γνωρίζοντες θα πικραθούν με την πορεία μιας πολύ αξιόλογης μπάντας.
