Feast of wire
Είτε σου αρέσει η μουσική των Calexico είτε όχι, ένα είναι σίγουρο: Αν ο Μπους είχε καμιά δέκα τέτοια παλικάρια να οργανώσουν την εξωτερική του πολιτική, σίγουρα δεν θα ήταν τόσο απεχθής και η λέξη «αντιαμερικανισμός» θα ήταν όρος που ανήκει στη σφαίρα του νεολογισμού. Είναι και αυτό το clean cut image τους, που εμπνέει εμπιστοσύνη και αμερικανοεπαρχιώτικη ντομπροσύνη, μείον το κιτς και την υπερβολή στην αισθητική.
«Χαμένοι» στην αδράνεια της Αριζόνα (αν και η επιτυχία της μουσικής τους, τους έχει καταστήσει πολίτες του κόσμου) φτιάχνουν τραγούδια για περιπλανήσεις και αργές μέρες των οποίων τα δευτερόλεπτα κυλάνε πιο αργά και θολά από ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Ένα τέτοιο ταξίδι αποτελεί και το τελευταίο τους πόνημα με τίτλο "Feast of wire" (ο τίτλος είναι συνδυασμός λέξεων από αγαπημένα βιβλία των «ηγετών» του σχήματος Joey Burns και John Convertino με τίτλους "Across the wire", "A feast of snakes") περιλαμβάνει 19 σταθμούς, άλλοτε νωχελικούς, άλλοτε παρανοϊκούς, παραπονιάρικους, ερωτικούς και με μια λέξη ανθρώπινους.
Πολλές φορές «μπερδεύονται» και ανακατεύουν τις ανορθόδοξες πρακτικές του Beck, κάτι αλλόκοτα και μπουκωμένα μπάσα, που και που νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα ακούσεις τη φωνή της Beth Gibbons των Portishead και όλα αυτά εν μέσω γιορτής παρουσία μεξικανών με εκείνα τα απίστευτα πνευστά που άλλοτε ξεσηκώνουν και άλλοτε ακούγονται πιο έρημα και από τις πόλεις φαντάσματα της Δύσης.
Δεν ξέρω αλήθεια τι είναι εκείνο που τους κάνει αγαπητούς σε τόσο κόσμο. Δεν είναι φολκλορική η μουσική τους, στέκονται μακριά από κάντρι-μόδες, δεν είναι καρικατούρες cowboy, όπως ο Garth Brooks για παράδειγμα. Ίσως να είναι αυτή η αίσθηση της ερήμου που κουβαλάει μέσα της η μουσική τους, μια περίεργη αύρα που εξάπτει τη φαντασία και ξυπνάει τον ταξιδευτή που κρύβει μέσα του ο καθένας από εμάς. Ίσως τελικά εγώ είμαι ο χαζός και οι Calexico είναι απλά μια μπάντα που ξέρει να βάζει σε σειρά μερικές μελωδίες, πέντε λόγια για στίχους και όλα τα υπόλοιπα είναι παιχνίδια του μυαλού. Άραγε μπορεί να είναι σίγουρος κανείς για τόσο υποκειμενικά ζητήματα;
