Garden ruin
Ταξίδι επιστροφής θυμίζει η νέα αυτή κατάθεση των Calexico, καθώς φαίνεται πως οι περιπλανήσεις στην διαχωριστική γραμμή της αμερικανικής ηπείρου έφεραν τελικά τον Joey Burns και τον John Convertino στο αναπόφευκτο σταυροδρόμι. Ίσως αισθάνθηκαν ότι εξάντλησαν τον ορίζοντα που οι ίδιοι δημιούργησαν συγχωνεύοντας οσμωτικά την εναλλακτική country με το mariachi και τον Morricone, στο "Garden Ruin" όμως υπάρχει συγκεκριμένο σημείο αναχώρησης (η υποδοχή του 'Cruel') που δείχνει ότι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα σύνορα και ν' ανηφορίσουν προς βορρά, αλλά και τελικός προορισμός στο θορυβώδες κλείσιμο του 'All Systems Red'.
"Κάναμε συνειδητή προσπάθεια να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο και ν' ακολουθήσουμε κατευθύνσεις της μουσικής μας που δεν είχαμε εξερευνήσει μέχρι τώρα" παραδέχεται ο Joey Burns, το καινούργιο όμως εδώ αφορά μόνο τους ίδιους καθώς από την αρχή ακόμη της διαδρομής συναντιούνται με την απέραντη alt-country και indie pop κοινότητα που ενδημεί βορείως των συνόρων και ενσωματώνονται πρόθυμα σ' αυτήν. Για πρώτη φορά λοιπόν εγκαταλείπουν τα χαρακτηριστικά τους instrumental, για να επιδοθούν σε τραγουδοποιϊα εναρμονισμένη με τις πρόσφατες συναναστροφές τους (Wilco και Iron And Wine): η όμορφη μελωδία του 'Bisbee Blue', η εκλεκτική και ατμοσφαιρική pop του 'Panic Open String' ή η εύθραυστη μπαλάντα του 'Smash' θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κάποια από τις δουλειές των προαναφερθέντων, αλλά και πολλών άλλων επίσης.
Η νοσταλγική αυτή επιστροφή στην ενδοχώρα είχε προαναγγελθεί βέβαια, μαζί με την εισχώρησή τους στην τυπική '70's americana κι έτσι, μετά την Stevie Nicks, εδώ εμφανίζονται σύσσωμοι οι Fleetwood Mac και οι ομοϊδεάτες της εποχής εκείνης, σε τραγούδια που θα χάνονταν στην ανωνυμία της υπερπροσφοράς στο ιδίωμα (από τότε μέχρι τώρα) χωρίς την εκλεκτική ιδιοσυγκρασία των Calexico που τα διαποτίζει. Παραμένει λοιπόν η αλάνθαστα γνώριμη αισθητική προωθημένη απ' την ρυθμολογία του Convertino, οπισθοχωρεί όμως αφήνοντας χώρο στις διπλές φωνητικές αρμονίες που αντικαθιστούν τα πνευστά στο προσκήνιο (αλλά και στο ενδιαφέρον του Burns, όπως δηλώνει ο ίδιος).
Ανισοβαρής καταμερισμός που θα ξενίσει οπωσδήποτε τους μακρόχρονους φίλους ενώ θα δυσκολευτεί να κερδίσει καινούργιους, καθώς κι οι ενισχυτές ανεβαίνουν πρόθυμα (ορμητικό rocker το 'Deep Down', retro '70's το 'Letter To Bowie Knife'). Όλα όμως ισορροπούν όταν τα γνώριμα τοπία αναδύονται διακριτικά στο 'Cruel', την noir ατμόσφαιρα του 'Nom De Plume' αλλά και το 'Roka', κορυφαίο οπωσδήποτε εδώ, όπου τα αισθησιακά ισπανόφωνα φωνητικά του Amparo Sanchez (Amparanoia) προστίθενται στην μελαγχολική μεγαλοπρέπεια που έχουμε συνηθίσει απ' τους Calexico.
Κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι όμως η επιστροφή για τους ίδιους, καθώς τα δυσοίωνα σημάδια (θρησκευτικός φανατισμός, καταστροφή του περιβάλλοντος) συσσωρεύονται στην διαδρομή συγκλίνοντας στο 'All Systems Red'. Εκεί η μελαγχολική νοσταλγία γίνεται πρώτα απόγνωση ("everywhere you see red... it's just your heart that's breaking without choice") καθώς οι κιθάρες ανεβαίνουν, και στην συνέχεια οργή ("I want to tear it all down and built it up again") ενώ η παραμόρφωση βρίσκεται ήδη στο κόκκινο. Οι Burns και Convertino βρίσκουν λοιπόν τον όμορφο κήπο ερειπωμένο απ' τις εκλογικές θύελλες ("storms on the gallup poll") στην πιο πολιτική μάλλον δουλειά τους, κι είναι βέβαια άγνωστο αν θα επιλέξουν να παραμείνουν ανάμεσα στα ερείπια ή να επιστρέψουν στην μοναξιά των συνόρων ("all my friends just want out and leave these troubles behind"), οπωσδήποτε όμως το ταξίδι της επιστροφής τους έχει μεταμορφώσει.
