Collisions
Πολλά γκρουπ τα τελευταία χρόνια τα καταφέρνουν καλύτερα περιγράφοντας ατμόσφαιρες από το να διηγούνται ιστορίες. Τους Calla τους είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα σε στιλ σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, ένα συνδυασμό dark-wave και slow-core. Ζουν στη Νέα Υόρκη, έχουν τις ρίζες τους στο Texas και την καρδιά τους, ή τουλάχιστον ένα κομμάτι της, στη Βρετανία των '80s. Με τον τελευταίο δίσκο τους, επηρεασμένοι πιθανώς και από την αναβίωση του new wave που κυριαρχεί στο Μεγάλο Μήλο (σημειώστε ότι την περασμένη χρονιά οι Calla περιόδευαν με τους Interpol), επικεντρώνονται στη δύσκολη - είναι η αλήθεια - δουλειά να γράψουν τραγούδια περισσότερο pop, με δομές και μελωδίες πιο χειροπιαστές από ότι στο παρελθόν.
Η νωθρή, μουρμουριστή φωνή και η σαρωτική κιθάρα του Aurelio Valle, με riff που αιχμαλωτίζουν, ασκούν αναντίρρητη γοητεία, σαν και αυτή της τελευταίας περιόδου των Screaming Trees. Προσθέστε το πλούσιο σε ένταση και όγκο μπάσο του Peter Gannon, τον επίμονο "post" τυμπανισμό του Wayne Magruder και έχουμε τον ήχο των Calla, χαρακτηριστικό και σαφώς αναγνωρίσιμο πλέον.
Στο 'Collisions', τίτλο αρκετά ταιριαστό με το περιεχόμενο του δίσκου, έχουν κατακτήσει εξαιρετική ωριμότητα και συνοχή, αποτέλεσμα γνώσης και απόλυτης συνείδησης αυτού που θέλουν να πετύχουν. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, ομαλή και λεία χωρίς την τραχύτητα που συχνά χαρακτηρίζει τους "ανεξάρτητους", όχι όμως σε βαθμό που να γίνεται επίπεδη. Δεν είναι όλα τα τραγούδια του ίδιου υψηλού επίπέδου, υπάρχουν όμως 3-4 στα οποία είναι αδύνατον να αντισταθείς. Δεν μιλάμε απλά για ποιότητα αλλά για δύναμη, πάθος, βάθος, εκφραστικότητα, και σε τελική ανάλυση εμπλοκή του ακροατή.
Πολύ καλή αγορά για τους "ελαφρώς" σκοτεινούς ροκάδες και όχι μόνον. Για τους πολύ dark, έχω καλύτερα νέα. Αφιέρωμα του MIC στο είδος λίαν συντόμως.
