New roman times
Camper Van Beethoven: συγκρότημα που αντηχεί στην μακρινή σφαίρα των 80's με εξειδίκευση στο τετράπτυχο, χοντρός χαβαλές, ισχυρές (και βάλε) δόσεις φόλκ βιολιού, μπόλικη πολιτικοποίηση και μετρημένες δόσεις πόλκας (!) και μπαλαλάικας. Μας απασχόλησαν κάποτε με διάφορα φλογερά ερωτήματα, όπως που στο διάολο πήγε ο Βill, πού πρέπει να βγάλουμε τους skinheads για bowling το βράδυ (για τους πτωχούς αδαείς το τραγούδι που έκλεινε τον «ακήρυχτο πόλεμο»), τί αμάξι οδηγούσε ο Stalin, τί θα κάνω όταν πιάσω το lotto και πολλά άλλα στο ίδιο στυλ. Διαλύθηκαν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, και από τα σπλάχνα τους ξεπήδησε σαν μυρωδάτη πορδή ο κ. David Lowery και σαν συνέπεια οι γνωστοί (σε όλους ελπίζω) και απολαυστικοί Cracker.
Η επανασύνδεσή τους (ουσιαστικά έγινε με την επανέκδοση του 'Tusk' των Fleetwood Mac πέρυσι, αλλά αυτό διασκευάστηκε ολόκληρο, μάλλον για πλάκα) λοιπόν είναι το ίδιο ξαφνική όσο και η διάλυση τους και πραγματικά όλα φαίνεται να ρολάρουν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι όμως έτσι στα αλήθεια αγαπητοί φίλοι; Η επιρροή του Lowery είναι πλέον αισθητή στη μουσική με την μορφή λίγων πλην όμως εκλεκτών κομματιών (με τον τρόπο που αχνοφαινόταν στους τελευταίους δίσκους των CVB). Κατά τα άλλα όλα είναι εκεί όπως τα αφήσαμε, ακόμα και η μερική έλλειψη μέτρου που και τώρα, όπως και στο παρελθόν, τους κάνει κάπως κουραστικούς (20 κομμάτια είναι πολλά;). Να μην ξεχάσω και την σε κάνα δύο σημεία latin (!?) προσέγγιση, όχι και ιδιαίτερα επιτυχημένη κατά την γνώμη μου.
Βέβαια η πληθώρα των κομματιών του CD δικαιολογείται εν μέρει, καθότι, και όπως πληροφορούμαι, έχουμε να κάνουμε με ένα αλληλένδετο σύνολο. Μια ιστορία ενός πιτσιρικά που μετά την 9/11 κατατάσσεται «φορτωμένος», απομυθοποιεί τα πάντα, ξανακατατάσεται (προφανώς δεν έβαλε μυαλό) σε παραστρατιωτική οργάνωση και τελικώς καταλήγει βομβιστής καμικάζι (που είναι και της μόδας άλλωστε). Δηλαδή μιλάμε για τρελά hits και αλπικές πωλήσεις στην Αμέρικα. Βέβαια εσείς δεν είστε υποχρεωμένοι ντε και καλά να ασχοληθείτε με αυτό παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα (όσο κάνατε περίπου να διαβάσετε αυτή την παράγραφο).
Και τί γυρεύουν τελικά από εμάς οι γερόλυκοι, πλην όμως αιώνιοι κολεγιόπαιδες; Μην είναι οι παράδες; Μην είναι τα μωρά; Για να νιώσουμε πληρέστερα το μεδούλι αυτής της αναπάντεχης επιστροφής πρέπει να λιβανίσουμε την περσόνα του Lowery.
Ο Θ. Μανίκας στο εσώφυλο του 'Κerosene hat', γράφει ότι οι Cracker ήταν γροθιά στο στομάχι των fans των CVB. Κατά την γνώμη μου ήταν ένα είδος φυσικής επιλογής, το (τότε) κοφτερό αισθητήριο του Lowery κράτησε τα απαραίτητα από την παλιά του μπάντα και μας έδωσε αριστουργήματα όπως το 'Golden Age' (από τους πιο υποτιμημένους δίσκους των 90’s, τον οποίο δεν μνημονεύει κανένας, εκτός ίσως από τον Μανίκα βέβαια). Ωστόσο η μαγεία αναπόφευκτα χάθηκε και η παρακμή τους την έπεσε βαριά και κοτσανάτη (πόσοι από σας πήρατε χαμπάρι ότι το βράδυ που ήσασταν στους μοδάτους Placebo, sold out παρακαλώ, οι Cracker έπαιζαν μπροστά σε 200 άτομα;). Τώρα ο κύκλος έκλεισε και στο κλασικό ερώτημα «ανανέωση ή αναπαλαίωση» απαντάμε με σαφήνεια «στα αρχίδια μας», οι νέοι CVB ακούγονται καλύτερα από τους «παλιούς» Cracker. Κατά συνέπεια όσοι ξενερώσατε με τον τελευταίο δίσκο των Cracker, όμως παραμένετε νοσταλγικά προσηλωμένοι στις νέο-φολκ μπαλάντες του Lowery, όπως ο υπογράφων, να προσέλθετε ταχέως στο ταμείο για να πληρωθείτε.
7.5 για να μάθετε.
