Long gone before daylight
Οι Cardigans, όπως κι οι Dubstar, όπως κι οι Catatonia, όπως τόσα και τόσα άλλα ποπ σχήματα με θηλυκή φωνή, έμπλεξαν την ποπ ανεμελίαση με την εμπορική επιθυμία κι έχασαν το δρόμο τους. Αυτό το χιλιοτραγουδισμένο ποπ είδος με τα μπάρμπυ φωνητικά και τις προβλέψιμες μανιέρες το βαρέθηκε η ψυχή μου το βαρέθηκε, πόσο άχρηστα κι αχάριστα μου φέρθηκε. Αυτοί είναι οι πάλαι ποτέ ανανεωτές της εύληπτης ποπ; Ευτυχώς δηλαδή που κρατούσαμε απ' την αρχή τις επιφυλάξεις μας για τον «ελπιδοφόρο ήλιο της Σουηδίας». Μπορεί το πρώτο τους 'Emmerdale' να έδειχνε έναν φρέσκο ήχο και μια δροσερή φωνή, αλλά τα επόμενα 'Life', 'First band on the moon', 'Τhe other side of the moon', 'Hear The Moon' και 'Gran Tourismo' (1994-1998) δεν άλλαξαν κάτι προς το καλύτερο. Ποιος ακούει σήμερα τους περασμένους Cardigans;
Μετά από αγρανάπαυση 4 χρόνων μετά το 'Gran Tourismo' και με νέο κατράμι λουκ για την Nina Persson, η μπάντα επιστρέφει με προθέσεις περισσότερου «ψαξίματος». Προς τα εκεί έδειχνε και η παρουσία του πληθωρικού Per Sunding στην κονσόλα (μέλος του Δανοσουηδικού Industrial σχήματος The Tremelo Beer Gut και των διανοουμενοpop Eggstone). Μόνο που οι προθέσεις παραμένουν προθέσεις και το τετραμελές βόλβο ξαναχτυπάει με πιθανώς το χειρότερο LP του.
Όλη αυτή η μίμηση της λευκής σόουλ φωνητικής του αμερικάνικου τοπ, μαζί με μερικές west κιθαροπινελιές για ολίγη ροκ επίφαση, δηλώνει και σύγχυση στον ήχο και απεγνωσμένη προσπάθεια για εμπορική στερέωση. Ετούτα τα έντεκα τραγουδάκια του συρμού υπολείπονται ένός απογειωτικού ρεφραίν ή μιας καρφωτής μελωδίας, αναπόσπαστα δηλαδή στοιχεία μιας άρτιας pop band. Πρόβλημα συνθέτη πιθανώς, μα κι οι εκτελεστές κι ενορχηστρωτές δεν πάνε πίσω. Οι πρώην μεταλλάδες, κιθαρίστας - μπασσίστας (κρατούν μόνο το λουκ απ' το παρελθόν τους), παίζουν σαν οποιοιδήποτε σέσσιον επαγγελματίες χωρίς προσωπική σφραγίδα. Αν θέλετε ν' ακούσετε δείγματα, επιλέξτε εκτός από το σινγκλ 'For What It's Worth', τα 'Lead Me Into The Night' και το μεταμεσονύκτιο κλείσιμο.
