Everywhere At The End Of Time - Stage 3
Η μνήμη που αργοσβήνει. Η οδυνηρή πορεία μιας νόσου σε μουσική αναπαράσταση. Ο Αναστάσιος Μπαμπατζιάς αποτολμά την καταβύθιση σε ένα έργο που παίζει με τους φόβους του καθενός μας.
Το “Everywhere at the end of time” του Caretaker είναι ένα απολύτως conceptual έργο. Αποτελείται από έξι μέρη. Το πρώτο έκανε την εμφάνιση του πέρσι. Το τελευταίο θα ολοκληρώσει το εγχείρημα στις αρχές του 2019. Και παρόλο που θα ήταν προτιμότερο να αντιμετωπιστεί σαν σύνολο, δεν είναι κακό να κάνουμε μια πρώτη παρουσίαση κάπου εδώ, τώρα που το έργο έφτασε στα μισά. Το οποίο είναι πιο πολύ μια οπτική καλλιτεχνική πράξη μέσω του ήχου, παρά μουσική. Ο ακροατής (θέλοντας και μη) μπαίνει σε μια φαντασίωση μιας πιθανής κατάστασης Αλτσχάιμερ, νιώθει σαν να παρατηρεί τα πράγματα να συμβαίνουν γύρω του, να περνούν χωρίς να μπορεί να επέμβει σε τίποτα. Παρατηρεί, όντας απέξω από το σώμα του, τις μνήμες του να σέρνονται αδιάκοπα σαν ετοιμοθάνατα ζωύφια.
Στο πρώτο stage όλα είναι ακόμα καθαρά. Ο σφυγμός της ζωής είναι ακόμα εκεί. Δεν ανησυχείς, απλώς που και που μια αίσθηση απώλειας πληροφοριών κάνει μια διακριτική εμφάνιση. Μια κατάσταση την οποία όλοι μας λίγο ή πολύ αντιμετωπίζουμε. Θυμόμαστε παλιότερα γεγονότα, εικόνες μιας ιστορίας που ζήσαμε, πιθανόν να προσθαφαιρούμε κιόλας κατά βούληση στοιχεία, έτσι όπως μας βολεύει, είτε γιατί δεν τα θυμόμαστε με ακρίβεια είτε γιατί θέλουμε να τα θυμόμαστε αλλιώς. Ίσως κάποια ιδιαιτερότητα να ξεκινά στη λειτουργία του μνημονικού αλλά είμαστε ακόμα άνετοι και με αυτοπεποίθηση. Δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Στο δεύτερο stage αρχίζεις κάτι να ψυλλιάζεσαι. Είσαι στα πρόθυρα αλλά δεν δέχεσαι ακόμα την ήττα. Κάποιες σκοτεινές θολούρες κάνουν την εμφάνιση τους, έχουν όμως ακόμα ροή και ρυθμό. Ακόμα καταλαβαίνεις, έχεις κοινωνική ζωή, βλέπεις κόσμο, συζητάς, αλλά κάπου κάπου βλέπεις απορημένα βλέμματα μετά από μια φράση σου. Αυτοσαρκάζεσαι, κάνεις χιούμορ που υποδηλώνει μελαγχολική συνείδηση της κατάστασης.
Στο τρίτο stage τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να συνεννοηθούν μαζί σου, μια διάθεση μαυρίλας διαπερνά το κουρασμένο μυαλό. Αρχίζεις να παραδίδεις τα όπλα και ξέρεις πια ότι είναι οι τελευταίες αναλαμπές. Είσαι «σπασμένος», οι σκέψεις σου δεν έχουν πια τη συνηθισμένη ροή, είναι συγκεχυμένες, άσχετες μεταξύ τους, οι μνήμες σου είναι μπερδεμένες, οι όμορφες μπαίνουν μέσα στις άσχημες και δεν αναγνωρίζεις αν είναι καν δικές σου. Έχεις μια έντονη θλίψη και φοβάσαι. Η συνείδηση σου ή θα εξαφανιστεί (όχι ακόμα) ή θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, άγνωστο και άγονο.
Απ’ ότι βλέπω και τα εξώφυλλα των τριών μέχρι στιγμής άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει και αντιστοιχούν στα παραπάνω επίπεδα, ακολουθούν μέσω της εκπληκτικής ζωγραφικής του Ivan Seal την ίδια καταβύθιση στην απόκοσμη σταδιακή εξαφάνιση του «συγκεκριμένου». Το αντικείμενο που εικονίζεται είναι ζωντανό και νομίζεις ότι κινείται και από stage σε stage περνά τις ίδιες δυσκολίες. Μεταλλάσσεται, σπάει και θυμώνει, σα να προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να συγκρατήσει την υπόσταση του, κάπως σαν τη διαστρεβλωμένη και κατεστραμμένη ανθρώπινη μνήμη που έχει μεταμφιεστεί σε μουσική αναδυόμενη από τις αυλακιές του βινυλίου.
Γενικώς, σκότος. Μένουν άλλα 3 stages που δεν τολμώ καν να τα διανοηθώ. Θα αφορούν την μετά τη συναίσθηση κατάσταση. Ένα σύμπαν του νου σε πλήρη αναρχία. Το χάος με φωτεινά ψήγματα μνήμης σα νεκρές πυγολαμπίδες. Αντίο κόσμε.
Η παρακάτω βαθμολογία αφορά και τα 3 πρώτα lp μαζί (που έτσι κι αλλιώς θα κυκλοφορήσουν και σε τριπλό cd ως μία έκδοση απ’ ότι μαθαίνω).