Andorra

Όταν κάποιος μουσικός αντί για βήματα, προτιμά και επιλέγει να κάνει άλματα (στη μουσική του και τις αναφορές του) τότε είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να τον ακολουθήσεις χωρίς να "χάσεις" κάτι..., αν δεχτείς να τρέξεις πίσω του, όμως, και καταφέρεις και τον προφτάσεις, τότε είναι πολύ πιθανόν να σε ανταμείψει διπλά! Αρκεί να ξέρει και αυτός πού πηγαίνει... και να τον εμπιστευτείς! Και στα λίγα χρόνια που ο Dan Snaith ή Caribou (ή Manitoba παλαιότερα, μέχρι να "χάσει" το όνομά του σε δικαστική διαμάχη) συνθέτει και ηχογραφεί, κινείται άνετα ανάμεσα σε διάφορα μουσικά πεδία και κάθε φορά φαίνεται να παίζει "εντός έδρας"... Ο μύθος λέει ότι όλα ξεκίνησαν με την κλοπή ενός sampler που αράχνιαζε στο σχολείο του... Από το ανορθόδοξο ξεκίνημα μέχρι το φετινό Andorra μεσολάβησαν 3 δίσκοι electronica, διανθισμένοι σταδιακά με μερικές μεζούρες ζεστής ψυχεδελικής pop και κρύας krautrock..., το αποτέλεσμα μόνο χλιαρό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ιδιαίτερα στο πιο πρόσφατο The milk of human kindness (2005).

Εν έτει 2007, βυθίζεται στις ψυχεδελικές δομές που έκαναν γνωστούς τους The Zombies και τους Beach Boys, κρυφοκοιτάζοντας όμως και προς την avant-garde ψυχεδέλεια των κλασικών δίσκων των Beatles στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Κινδενεύοντας να χαρακτηριστώ ιερόσυλος, θα πω ότι δε δυσκολεύτηκα καθόλου να φανταστώ το μνημειώδες Tomorrow never knows ως δέκατο κομμάτι του δίσκου... Ο δίσκος είναι σαφώς πιο ζεστός και άμεσος από τους προηγούμενους, με εκφραστικά φωνητικά που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο πια (στο She's the one συμμετέχει και ο Greenspan των Junior Boys), τους στίχους στη συμβατική τους δομή (κουπλέ-ρεφρέν) και μόνο τα λίγα ηλεκτρονικά στολίδια να προδίδουν την εποχή του. Άλλωστε, ο Snaith σκοπεύει να αναπαράγει τον ήχο του δίσκου σε live εμφανίσεις με τη βοήθεια τετραμελούς μπάντας, αφήνοντας για λίγο πίσω την dj κουλτούρα του.

Το εναρκτήριο Melody day, δικαιολογεί άνετα το όνομά του και χαράζει το μονοπάτι στο οποίο τρέχει ο δίσκος... Ονειρική pop, κελαρυστοί ηλεκτρονικοί ήχοι, κιθάρες, κρουστά και φυσικά τα απαραίτητα φλάουτα! Το She's the one, με τα πολύ προσεγμένα φωνητικά samples, και το Sandy, κλείνουν το μάτι στις μελωδίες των Mamas and the Papas. Στους τίτλους των κομματιών κυριαρχούν τα γυναικεία ονόματα, ανάμεσά τους και το μυστηριώδες και ανατολικότροπο (a la Sgt. Pepper) Eli. Το Sundialing με τον επαναλαμβανόμενο krautrock ρυθμό παραπέμπει στον ήχο του προηγούμενου δίσκου, αλλά το... πισωγύρισμα δεν ολοκληρώνεται και ο Snaith κλείνει το δίσκο με το Irene (ατμοσφαιρική μπαλάντα υπό drum machine ήχους) και το ορμητικό και καλειδοσκοπικό Niobe. Αν όλα τα προηγούμενα σάς φαίνονται πολύ ρετρό, τότε ο Caribou ίσως καταφέρει να σας πείσει με το 9λεπτό αυτό ηχητικό trance κολάζ που σε ξεσηκώνει και σε στροβιλίζει στο διάστημα, θολώνοντας ταυτόχρονα και το τοπίο για το επόμενο βήμα του. Όσοι προτιμούν πιο μινιμαλιστικές φόρμες, πιθανότατα θα κουραστούν, αφού σε πολλές στιγμές του δίσκου ο Snaith είναι υπερ-γενναιόδωρος με τους ήχους του και αυτό είναι ίσως το μόνο μείον του δίσκου.

Στον πρώτο δίσκο του στη Merge, ο -διδάκτορας στα Μαθηματικά πια- Dan Snaith επιχειρεί να μπολιάσει πειραματικές electronica δομές με την αφελή ευαισθησία της pop, αγκομαχώντας μάλλον μπροστά στο "ηχητικό τείχος" του πρόσφατου Person pitch, με το οποίο μοιραία συγκρίνεται... Παρολ' αυτά, δεν μπορώ παρά να του αναγνωρίσω ότι η μετάβασή του από τη μάλλον στεγνή intelligent dance music (idm) σε πιο pop δομές έγινε απόλυτα ομαλά, χωρίς να "προδώσει" τις πειραματικές του διαθέσεις ή να προσπαθήσει να προσεγγίσει την pop με πράξεις και εξισώσεις...