Suddenly

Στον κόσμο των ηλεκτρονικών, δεν είναι πια καθόλου εύκολο να εντυπωσιάσεις. Παραμένει ωστόσο χώρος στον οποίο μπορείς να συνεχίζεις να χτίζεις πράγματα, καθώς προσφέρει ένα καθάριο έδαφος για να ανακατεύεις διαθέσεις. Αλλά δεν είναι δύσκολο να φανεί αν έχεις κάτι να πεις ή απλά πρέπει και 'συ να μπεις κάπως «στη φάση».

Ο Dan Snaith, πάντως, έπειτα από 19 χρόνια στη δισκογραφία –πότε ως Manitoba, πότε ως Caribou και πότε ως Daphni– φαίνεται να βρίσκει τρόπους αν όχι να μεταλλάσσεται, τουλάχιστον να ελίσσεται ποικιλοτρόπως· ακόμα κι όταν ασχολείται ξανά και ξανά με τα «δεδομένα» του υλικού του. Με το προσωπείο του Caribou να λαμβάνει αρχηγική θέση στην όλη δράση του, κινήθηκε από την εξωστρέφεια του “Αndorra” (2007) στην εσωστρέφεια του “Swim” (2010), επιστρέφοντας έπειτα στα βασικά με το “Our Love” (2014). Και τώρα, στην καινούρια του δουλειά, αποδεικνύει ότι διαθέτει ακόμα ένα γνήσιο κριτήριο αντιμετώπισης του ίδιου του εαυτού του, αλλά και της αντίληψής του για τη μουσική.

Το “Suddenly” δεν έχει βέβαια με το μέρος του ούτε το άγνωστο, ούτε και το περιπετειώδες. Διαθέτει όμως μια αίσθηση οικειότητας, καθώς κι εκείνη την Caribou ταυτότητα για την οποία ολοένα και αναζητεί το κοινό τις δουλειές του Snaith. Ο οποίος αφήνει τώρα κατά μέρος τις πιο εγκεφαλικές και εγκλωβισμένες οδούς και κατευθύνεται σε μια πιο εξωστρεφή αφήγηση, μοιάζοντας να εστιάζει περισσότερο στη στιχουργία και στη μελωδία. Η φωνή του τοποθετείται μεν στο προσκήνιο, αλλά παραμένει αμήχανη και συνεσταλμένη – σαν να μη θέλει να ενοχλήσει τον ρυθμό. Έτσι, ελάχιστες φορές κυριαρχεί, όπως συμβαίνει π.χ. στο "Sister": ένα τραγούδι για την αλλαγή απέναντι στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης των γυναικών, στο οποίο ενσωματώνει μάλιστα και τη φωνή της μητέρας του. Ή στο "Cloud Song", στο κλείσιμο του άλμπουμ, το οποίο είναι αφιερωμένο στην απουσία.

Εφοδιασμένος με 1980s synths και με τις μικρές κιθαριστικές εξάρσεις του Colin Fisher (ο οποίος παίζει και σαξόφωνο στον δίσκο), ο Caribou δημιουργεί την αισθητική της μελαγχολικής αισιοδοξίας ("You Αnd I"). Τα επιλεγμένα samples του, επίσης, διαθέτουν τη δυναμική μιας ευχάριστης αναφοράς στο παρελθόν: η συνομιλία του με τη Gloria Barnes στο "Home" (σαμπλάρει το ομώνυμο κομμάτι από τον μοναδικό της δίσκο Uptown, 1971) είναι μια έμμεση, σχεδόν μη παρεμβατική πρόθεση πειραματισμού, με τη χροιά της Αμερικανίδας τραγουδίστριας να προσδίδει κάτι το αυθεντικά γκρουβάτο. Ακολουθεί το "Lime", με τα ηλεκτρονικά να αποκτούν μια κάποια R'n'B αίσθηση πριν κάνουν απότομη παύση, προσφέροντας το κλείσιμο σε ένα sample από το "The Sphynx" των Black Soul (1975), ενώ γίνεται και άνοιγμα σε 'κείνα τα λίγο τσίγκινης υφής τραγούδια της house, χορευτικής εκτόνωσης, του είδους που ακούγεται συνήθως στα μπιτσόμπαρα ("Never Come Back").

Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν παντού και μικρές πιτσιλιές από λέιζερ synths, λούπες πιανιστικές ή ακόμα και από χιπ χοπ ("Sunny’s Time"), αλλά και 1970s φωνητικά ("Magpie"), τα οποία λειτουργούν σαν μικρά συνθηματικά. Πάνω δηλαδή που συνηθίζεις σε ό,τι ακούς, προστίθεται κάτι μικρό, σαν μια νέα λεπτομέρεια, για να σου τραβήξει την προσοχή – και πάλι απ' την αρχή.

Το “Suddenly” μοιάζει να είναι η πιο προσωπική δουλειά του Snaith, με αναφορές στην απώλεια, στην αγάπη και στον θάνατο, οι οποίες αντανακλούν τα όσα βίωσε στα τελευταία χρόνια της ενήλικης ζωής του. Επιλέγει όμως να σταθεί στη φωτεινή πλευρά, γι' αυτό και ενυπάρχει στους στίχους ένα «Carpe Diem» πνεύμα. Και περισσότερο απ' όλα μια συνειδητοποίηση για το πόσο εφήμερα είναι τα πράγματα και πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν (όχι απαραίτητα προς το καλύτερο), κάνοντας την προσκόλληση σε αυτά να φέρνει μόνο θλίψη: «'Cause you're not gonna miss something that you've not had».

Δεν πλάθει λοιπόν τίποτε το καινούριο σε επίπεδο ήχου ο Caribou, αλλά συνεχίζει να τρέφει πίστη για την αναζήτηση στη μουσική, καθώς και να μην ταυτίζεται/συγκρίνεται με κάτι συγκεκριμένο. Ακόμα κι όταν οι αναφορές του δείχνουν εμφανείς.