Swim
Ο Dan Snaith, πρώην Manitoba και τα τελευταία χρόνια Caribou, είναι υπεύθυνος για μερικά από τα πιο συναρπαστικά άλμπουμ που έφτασαν στ' αυτιά μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Το επιστημονικά διεστραμμένο και ιδιοφυές μυαλό του (διδάκτωρ μαθηματικών γαρ) γέννησε μουσικές επιμιξίες άκρατα συναρπαστικές, είτε τις εξετάσεις με γνώμονα τις συναισθηματικές εκρήξεις που προκαλούν, είτε τις προσεγγίσεις καθαρά με ορθολογικά κριτήρια που εστιάζουν στις καινοτομίες, στον πειραματισμό και στην εξέλιξη.
Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στις συμπληγάδες του ορθολογισμού και του ενστικτώδους αυθορμητισμού, βρέθηκα να πελαγοδρομώ μετά από απανωτές ακροάσεις του καινούριου του άλμπουμ που ακούει στο όνομα Swim.
Από την μία, έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό που συνεχίζει εμφανέστατα να εξελίσσεται και να οδεύει προς άλλες κατευθύνσεις, γεγονός που δεν εκπλήσσει όποιον τον παρακολουθεί. Το ποιες είναι αυτές, προφανώς καθορίζεται μονάχα από τη δημιουργική του τρέλα και διάθεση και όχι από τις χωροχρονικές επιταγές μιας και μόνο ως επικοινωνιακή αυτοκτονία θα χαρακτήριζε κανείς την απόφαση να παραμερίσει όλες τις 60s pop επιρροές, τώρα που μετά το Merriweather Post Pavillion, οι αλά Beach Boys φωνητικές αρμονίες και αλά Beatles ψυχεδελικές ατμόσφαιρες έχουν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο. Τις δοκίμασε πολύ πριν (Up In Flames), τις απογείωσε (Andorra) και τις άφησε στην άκρη.
Από την άλλη, όσο κι αν ακούω το Swim, όσο κι αν αναγνωρίζω ένα προς ένα τα συστατικά του καινούριου σύμπαντος που περίτεχνα προσπαθεί πάλι να στήσει, όσο κι αν τεχνικά ή αντιληπτικά του βγάζω για μια ακόμη φορά το καπέλο, δεν μπορώ να απολαύσω το τελικό αποτέλεσμα. Με ικανοποιεί, με ιντριγκάρει, με προκαλεί ανοιχτά, αλλά δεν με αφήνει να το εκλάβω ως κάτι βαθύτερο που θα μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα όπως έγινε στο παρελθόν με κομμάτια σαν το Skunks, το Kid You'll Move Moutains, το Lord Leopard, το Pelican Narrows, το Sandy, το After Hours.
Εδώ είναι που επέρχεται η προαναφερόμενη σύγχυση και σκέπτομαι πως δεν φταίει σε κάτι ο Caribou αν η ευρύτερα electro στροφή που επιλέγει, απωθεί ένα κομμάτι αυτών που έπιναν νερό στο όνομά του. Υπάρχουν άλλοι τόσοι που βρίσκουν τα αγχωτικά και απογυμνωμένα φωνητικά γοητευτικά, τις 80s cold wave ατμόσφαιρες μυστηριακές, τον πλαστικό ηδονισμό του Arthur Russell υπέρτατη μορφή τέχνης και το πρώιμο (σχεδόν μουσειακό) techno νοσταλγικά συναρπαστικό.
Γι' αυτό και κατανοώ όλους αυτούς που εκστασιάζονται ακούγοντας το λίαν κολληματικό Odessa, το σχεδόν εκστατικό Sun (με την ομολογουμένως εκπληκτική παραγωγή), το psycedelic jazz φόντο του Bowls να συναντά proto-rave πλήκτρα και την ψυχρή μονοτονία του Found Out. Τους κατανοώ βέβαια, δεν σημαίνει ότι τους συμμερίζομαι, μιας ούτε καν το εμφανώς εξέχον Jamelia δεν κατάφερε να μου προκαλέσει κάτι περισσότερο από απλή ευχαρίστηση. Ίσως το προτελευταίο Lalibela να λειτουργούσε ως ιδανική εισαγωγή σε ένα dance anthem που ποτέ όμως δεν έκανε την εμφάνισή του.
Και φυσικά επειδή μια δισκοκριτική όσο αντικειμενική και να είναι, όσο σφαιρικά και να προσεγγίσει το αντικείμενό της, δεν παύει να αποτελεί προέκταση των όσων διαδραματίζονται στο κεφάλι του γράφοντα, δεν γίνεται το Swim να πάρει περισσότερο από...
