Saint Stranger
O τίτλος και το εξώφυλλο σε προδιαθέτουν για το χειρότερο: για ένα "γυναικείο" και "έντεχνο" δίσκο. Ξέρεις άλλωστε ότι η Carla είναι ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Τις ξέρουμε αυτού του είδους τις γυναίκες: εκεί που σ' έχουν βυθισμένο στη μαύρη κατάθλιψη, σε ανεβάζουν με μια ματιά τους στα ουράνια, και μετά σου δίνουν μια και σε στέλνουν πάλι πίσω. Γι' αυτό και τις λατρεύουμε. Τις αντέχουμε όμως;
Ευχάριστη διαπίστωση: O δίσκος δεν είναι ούτε γυναικείος ούτε έντεχνος, με τις αρνητικά φορτισμένες έννοιες των όρων. Είναι 100% Carla στα καλά της, αν και όχι στα καλύτερα. Έχει μερικά πολύ ωραία κομμάτια: το 'Dreh es um' (ξέρει κανένας τι σημαίνει;) ένα υπνωτιστικό trance με ψευδοέθνικ αναφορές, το ανυπόφορα 80s (όπως και όλο το κλίμα του δίσκου άλλωστε, γιουπιιι) 'Pelagie' και η αφοπλιστικά πανέμορφη μπαλάντα 'Through december' (το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου), αρκετά αξιοπρεπώς αδιάφορα, και καναδυό εκνευριστικά, με πρώτο ανάμεσά τους το 'Today is tommorow, another day', ένα φλύαρο απόηχο της ψυχεδελικής φολκ.
Το ισχυρό και ταυτόχρονα αδύνατο στοιχείο του 'Saint stranger' είναι η εκούσια ντεμοντέ αύρα που αποπνέουν τα τραγούδια και η παραγωγή του δικού μας (δεν εννοώ έλληνα, αλλά καλλιτέχνη που θαυμάζω από την εποχή του 'Liquid Situation') Άκη Μπογιατζή. Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή βρίσκεσαι στην ανεξάρτητη σκηνή των 80s. Αυτό είναι καλό για το κοινό της Carla, που είναι μεγαλωμένο με τέτοια, αλλά ανασταλτικός παράγοντας στο να ξεκολλήσει από τα στενά όρια του "χώρου". Την ενδιαφέρει όμως;
Αν το ζητούμενο είναι να φτιάξει έναν προσωπικό δίσκο που θα φτιάξει τους προσωπικούς της fans, η Carla είναι στο σωστό δρόμο. Στα δικά μου αυτιά, ακούγεται ανάλογα με τη διάθεσή μου: Όταν είναι νοσταλγική ή ακόμη και ρομαντική, μου αρέσει. Όταν είναι περιπετειώδης, βαριέμαι.
Αυτοί στους οποίους απευθύνεται θα τον αγαπήσουν.
